Werfpop 2017 – Matig Enthousiasme Leidt tot Uitgestelde Euforie

Zondag 16 juli vond de 36e editie van Werfpop plaats in het Leidse Hout. Op het affiche prijkten een aantal prachtige namen waaronder (DWDD huisband) Sue the Night, Glastonbury veteranen Pink Oculus en Gentleman’s Dub Club, Ryanne van Dorst’s nieuwe band DOOL en afsluiter Apocalyptica.

Tijdens de set van opener Liquid Sun Orchestra begint het veld langzaam vol te stromen. Al snel is te merken dat er vandaag een groot gezelschap alternatievelingen op het veld zal staan. Al vanaf de opening om 1 uur zijn de Metallica shirts, geverfde haardossen en zwarte jassen goed vertegenwoordigd. Bij het optreden van de Vlaamse garageband Fifty Foot Combo heeft er al een flinke in het zwart gehulde menigte zich verzameld bij het P2 podium. De energie van de band is hoog, het publiek moet blijkbaar nog even opwarmen.

Chillen in het gras.
Bij het optreden van Sue the Night aan de andere kant van het veld is inmiddels een heel ander feestje gaande. Onder het genot van een biertje en de warme klanken van Suus de Groot en haar band, zitten de mensen op hun gemak in het gras. Frontvrouw Suus oogt volledig op haar gemak en in haar element op het podium en speelt een knappe set met mooie fijne liedjes, al ontbreekt er een duidelijk hoogtepunt. Prima eigenlijk: het zondagmiddag gevoel overheerst, de muziek vult de ruimte, en de sfeer is relaxt.

De mix van ska en reggae van Gentleman’s Dub Club bieden de perfecte mix van relaxte zondagmiddag vibes en alternatieve aanspraak voor het zeer diverse publiek. Het publiek komt enigszins los, en het begint al duidelijk te worden dat Werfpop 2017 een groot succes gaat worden. Ook Merdan Taplak weet met zijn DJ set gevuld met remixes van 90’s klassiekers zoals ‘Push Up’ (Freestylers) en ‘Drop It Like it’s Hot’ (Snoop Dog) aangevuld met live Saxofoon, Trompet en Accordeon, de juiste snaar te raken en krijgt de wat oudere mainstream bezoekers aan het dansen.

Nuchtere perfectie: DOOL
Bij DOOL dreigt het eerste echte hoogtepunt van het festival een feit te zijn, maar helaas laat het publiek deze kans enigszins aan zich voorbij gaan, wat leidt tot oprechte frustratie bij frontvrouw Ryanne van Dorst. Precies zoals men van haar gewend is richt de Rotterdamse zich tot het publiek tussen de nummers door om te vragen of ze het wel naar hun zin hebben. “Of zijn jullie hier soms om aapies te kijken? Ik heb nog nooit zo’n stelletje zoutzakken gezien op een gratis festival!”. Muzikaal gezien is de set van DOOL absoluut hét hoogtepunt van de dag. De band is strak, de nummers zitten goed in elkaar, en Ryanne is een genot om naar te luisteren en kijken. Niet omdat ze zwoel en sexy staat te zijn, maar omdat ze haar instrumenten, zowel zang als gitaar, zeer goed beheerst, en alles weet te brengen met overtuiging doch bescheidenheid. Deze set had veel langer mogen duren.

Op zoek naar een gulden middenweg.
Helaas lukt het de waanzinnige muzikanten van Pink Oculus en Michelle Davis & the Gospel Sessions, en zelfs de stevige rock van Death Alley, het niet om de energie hoog te houden. Op het hele veld is geroezemoes te horen, er ontstaan veel gesprekken en mensen gaan op zoek naar een frietje of pizza. Aan de kwaliteit van de line-up ligt het zeker niet. Zowel Pink Oculus als Michelle David beschikken over een zuiver en krachtig stemgeluid en een heerlijke sound (wat overigens ook geldt voor Yuli Minguel en Ligquid Sun Orchestra) maar het mag niet baten, de bezoekers van Werfpop 2017 lijken meer geweld te willen.

Mede door de zeer diverse programmering, die door haar afwisseling voor een zeer aangenaam gevulde dag zorgt, is het publiek mogelijk iets té divers om de uitersten van het programma volledig te waarderen. Zoals bij elk gratis festival zijn veel mensen gekomen zonder de line-up door en door te kennen, en dat is meer dan merkbaar. Dubioza Kolectiv lijkt de gulden middenweg te kiezen met een combinatie van de frisse vrolijke energie van Reggae en de maatschappijkritische boodschap van de punk. Zij krijgen vanaf de mainstage iets meer los uit het publiek en bouwen een bescheiden feestje. Met een zeer grappige Nederlands gesproken introductie waarin ze oproepen in het moment te leven, je smartphone in je zak te laten, en heel hard te schreeuwen, breekt de band het ijzige publiek. De set die volgt is explosief, en het kan dan ook niet anders dat het publiek daar in meegaat. Het echte geweld van vandaag volgt echter daarna pas.

Eindelijk overdonderd: Prong en Apocalyptica
Op de website van Werfpop stond de band al aangekondigd met een disclaimer: “op eigen risico. Check je aanvullende verzekering”. Deze waarschuwing blijkt meer dan op zijn plaats. Het volume gaat op standje 11, en het veld wordt weggeblazen door het gitaargeweld en de overdonderende bas van Prong. Al snel wordt enigszins duidelijk waarom een deel van het publiek tot nu toe zo mak was: ze blijken fans van Prong te zijn, en waarschijnlijk dus doof. Prong weet als eerste band het veld volledig te overdonderen met hun oorverdovende thrash metal. Het volume overheerst en de impact van de band heeft daaronder in deze setting helaas te lijden. Met een ‘dedicated audience’ bij een mooie clubshow zou deze show wellicht beter uit de verf komen.

Daarna is het eindelijk zo ver: afsluiter Apocalyptica betreedt de mainstage. Het is erg duidelijk dat toch veel mensen hier op hebben gewacht. Zowel de die-hard Rockers in vintage merch, als de festival hoppers in Metallica shirts van de H&M, trotseren de onvoorziene regenbui voor Apocalyptica. In het kader van het jubileum van hun Metallica by Four Cellos album spelen ze vanavond uitsluitend repertoire van die wereldberoemde band. Het publiek wordt opgeroepen de instrumentale versies van de nummers, uitgevoerd op slechts vier cellos aangevuld met drums, te voorzien van zang. Even dreigt Werfpop dan toch echt in het water te vallen. De regenbui neemt toe, het publiek kwam tot nu toe moeizaam op gang, en nu krijgen ze deze belangrijke rol toebedeeld. Tijdens de eerste grote hit Master of Puppets gaat het allemaal nog wat stroef. Als een paar minuten later Nothing Else Matters volgt, staat dan toch het hele veld luidkeels mee te zingen en bereikt Werfpop 2017 eindelijk haar langverwachte hoogtepunt.

Foto’s (C) Armelle van Helden