Wage War – Deadweight

Wage War is een Amerikaanse band die voorheen ook wel bekend was onder de naam Empires. In 2015 kwamen zij onder contract bij Fearless Records wat leidde tot de productie van hun eerste album ‘Blueprints’. Het album bracht hun onmiddellijk succes en veel touren. De ervaringen die zij hebben opgedaan laten zij nu terug komen in een nieuw album ‘Deadweight’ wat 4 augustus uitkomt. Op dit album worden persoonlijke en politieke onderwerpen verwerkt in het geheel. Bovendien hebben de heren een zeer gevarieerde muzieksmaak van country tot pop, ze luisteren naar wat zij goed vinden en proberen dit terug te verwerken in Wage War.

Het album opent met ‘Two Years’ rustig en melodieus, maar gaat al snel over in een hard rammend geheel. We zijn begonnen. Deze lijn word doorgezet in ‘Southbound’. Wat opvalt is de goede balans tussen de mean vocals van Briton Bond en de haarzuivere clean vocals van Cody Quistad. Ook in de uitgebrachte video ‘Don’t Let Me Fade Away’ is het weer de goede balans tussen de verschillende stijlen die opvalt. De pop invloeden zijn met name in de clean stukken hoorbaar, en zijn een enorme contradictie tegenover de harde rammende stukken met de rauwe grunts. Toch werkt het niet storend en is er met name balans door sterk gitaarspel van zowel Cody Quistad en Seth Blake. Duidelijk meer agressie met de nadruk op de mean vocals heeft het eerder uitgebrachte ‘Stitch’. Harde groovende gitaren hebben de overhand, met zeer toffe breaks en lekker hoog tempo. De vergelijking met een band als Slipknot kan hier makkelijk gemaakt worden en misstaat zeker niet. Als afwisseling op het geheel staat er op dit album ook een nummer wat meer richting rock gaat, en waarbij juist de nadruk ligt op de clean vocals en een mooi vol harmonieus geluid. Het voelt een beetje zoetsappig aan tussen alle rammende en beukende nummers, maar benadrukt wel goed de muzikale diversiteit van de heren.

Met ‘Never Enough’ wordt er nog maar eens extra gas gegeven. Het tempo gaat flink omhoog in de harde rammende stukken. Dit nummer gaat live zeker zorgen voor wat heftige moshpits! Ook ‘Indestructible’ opent hard. De hoofdrol is weggelegd voor lead gitarist Seth Blake, die zeer toffe riffs laat horen. Ook drummer Stephen Kluesener heeft een zeer belangrijke rol binnen het rammende geluid, maar ook zeker bij de verschillende tempowisselingen tussen de mean en clean stukken. De hoofdrol voor drummer Stephen Kluesener komt nog maar eens naar voren in ‘Disdain’, waar hij de intro voor zich neemt, maar ook in rap tempo door blast de rest van het nummer. Het nummer is hard, agressief en vooral energiek. Afsluiter van het album is ‘Johnny Cash’, wat je zou doen vermoeden dat hier een country nummer ten gehore wordt gebracht. Het nummer mag dan wel een verwijzing zijn naar de voorliefde voor country muziek van sommige bandleden, maar daar blijf het dan bij. Het begint rustig en melodieus met de nadruk op clean vocals, maar kent de afwisseling van harde rammende stukken die we ondertussen gewend zijn van Wage War. Hiermee sluit het album met een prima nummer, wat goed weergeeft waar de heren van Wage War allemaal toe in staat zijn.

Het album ‘Deadweight’ is een tof album en voor metalcore fans zeker een aanrader. De heren van Wage War schromen niet om te wisselen van stijlen binnen een nummer, en weten dit ook op een overtuigende manier te doen. Het album is muzikaal divers en verveeld geen moment.

(70/100, Spinefarm Records)

Tracklist:

• Two Years
• Southbound
• Don’t Let Me Fade Away
• Stitch
• Witness
• Deadweight
• Gravity
• Never Enough
• Indestructible
• Disdain
• My Grave Is Mine To Dig
• Johnny Cash