Sanctuary verzorgt een top avond in de Willemeen
Donderdag 3 augustus streek het Amerikaanse Sanctuary neer in de Arnhemse Willemeen voor de enige Nederlandse clubshow van deze tour. Het betekende voor Warrel Dane en zijn mannen de voorlaatste show van de tour, vandaag deed de band de laatste show op Wacken Open Air waarna het gezelschap weer afreist naar Seattle. Support act voor de avond was het Wageningse Lord Volture die bijkans een thuis wedstrijd speelden.
Lord Volture is een betrekkelijk jonge heavy metal band opgericht in 2010 en datzelfde jaar verscheen de debuut plaat ‘Beast of Thunder’. Inmiddels heeft de band drie full-lengths op haar naam staan en het laatste wapenfeit, ‘Will to Power’, verscheen in 2014. Muzikaal bevindt de band zich in het heavy metal / rock genre met een flink power metal gehalte, niet in de laatste plaats door de vocale invulling van zanger David Marcelis. De band neemt ons mee op een reis door het zeven jarige bestaan met opener ‘Where the Enemy Sleep’ van het meest recente album tot afsluiter ‘Hearts of Steel’ van de debuut plaat. De zaal in de Willemeen loopt langzaam vol zodat de band de aandacht krijgt die het verdient. Het publiek reageert wat lauw hoewel met name gitarist Paul Marcelis en zanger David Marcelis hun best doen om de boel enigszins in beweging te krijgen.
Sanctuary behoeft geen introductie. De band bracht twee geweldige albums, ‘Refuge Denied’ en ‘Into the Mirror Black’, eind jaren ’80 waarna de heren besloten de stekker er uit te trekken. Ieder ging zijn weg waarbij opgemerkt dient te worden dat vocalist Warrel Dane het meest succesvol was met Nevermore. Een reünie kwam en in 2014 verscheen de derde langspeler ‘The Year the Sun Died’ die een (voorlopig) einde betekende van Nevermore. Eerder dit jaar verscheen de compilatie “Inception” met oud, niet eerder. uitgebracht materiaal en het laat zich raden wat we vandaag voorgeschoteld krijgen.
De opening is wat stroef, Warrel kampt met technische problemen, de microfoon hapert en pas na de eerste drie nummers (‘Arise and Purify’, ‘Let the Serpent Follow Me’ en ‘Exitium’) van het laatste album laat hij zijn microfoon snoer vervangen. Het oude snoer maakt plaats voor een nieuwere en muzikaal bewandelen de heren een andere weg. Met ‘Die for My Sins’, ‘Seasons of Destruction’ en ‘Future Tense’ grijpt de band terug op de eerste twee langspelers. Het publiek reageert enthousiast en Sanctuary mag rekenen op luid applaus en een grote schare headbangers. De temperatuur in de nagenoeg uitverkochte zaal loopt lekker op, en ook Warrel Dane zijn stem is inmiddels goed opgewarmd. Het geluid wordt gaandeweg steeds beter en Warrel zijn vocalen zijn meer dan in orde op deze avond.
De band maakt een ontspannen indruk en straalt spel plezier uit, Warrel maakt hier en daar wat grappen en grollen tot vermaak van het publiek. Wat tevens opvallend is zijn de knuffel partijen tussen zanger Warrel Dane en gitarist Lenny Rutledge wat getuigt van een goede, vriendschappelijke band tussen de twee. Lekkere nummers van de laatste langspeler als ‘Frozen’ en titelnummer ‘The Year the Sun Died’ worden moeiteloos afgewisseld met oude krakers als ‘The Mirror Black’ en ‘Sanctuary’ voordat de band afsluit met ‘Taste Revende’. Het wachten is op een toegift maar die blijven uit. Sanctuary verzorgt een top avond in de Willemeen, het publiek heeft genoten en Warrel gaf na de show aan dat dit misschien wel eens de beste show van de tour zou kunnen geweest zijn.
Foto’s (C) Eus Straver
