Alcatraz zondag kent louter hoogtepunten

Na een heerlijke zaterdag, met hier en daar een paar spatten water, maken we ons op voor de laatste dag Alcatraz. Op deze zondag, die overigens start met zonneschijn, staan er weer grote namen geprogrammeerd uit verschillende genres. Van oude hardrock vedetten als UFO tot de nu metal helden van Korn die het hoofdpodium zullen afsluiten. Verder staat op deze dag met Asphyx de enige Nederlandse band geprogrammeerd en komen we verder toppers als Paradise Lost en Sacred Reich tegen. Kortom een dag om naar uit te kijken.

Het is zondagochtend, kwart voor elf, een gruwelijk vroeg tijdstip na twee dagen festival pret en toch staat de festivalweide aan “De Lange Munte” goed vol met metalheads. En zij die wel fysiek aanwezig zijn maar mentaal nog niet helemaal wakker zijn, zullen snel beseffen waar ze zijn wanneer Raven ‘Destroy All Monsters’ inzet. Het luidruchtige trio uit Newcastle (tegenwoordig New York) staat al zo’n drieënveertig jaar garant voor een lekkere pot N.W.O.B.H.M./speedmetal en is de laatste jaren gelukkig weer regelmatig te vinden op de Europese podia. De gebroeders John (bas/zang) en Mark (gitaar) Gallagher gaan ondanks de wat zwaarder geworden lijven nog steeds als gekken te keer op het podium en dat pakt, muzikaal gezien, tijdens dit optreden, niet altijd even lekker uit. De hoge uithalen van John komen er soms net even afgeknepen uit en zo lijkt gitarist Mark door zijn drukke improvisaties de ritmesectie even kwijt te zijn tijdens ‘Faster than the Speed of Light’. Echter het mag allemaal de pret niet drukken want Raven zet een lekkere set neer met krakers als ‘Hell Patrol’, ‘All for One’, het afgestofte ‘Hung Drawn & Quartered’, ‘Rock Until You Drop’ en zelfs ‘On and On’ van het destijds verguisde album ‘Stay Hard’. De broeders die vandaag wederom bijgestaan worden door een inval drummer vanwege de hartproblemen van Joe Hasselvander sluiten het zeer vermakelijke optreden traditioneel af met de cover ‘Born To Be Wild’.

Naast Belgisch talent als King Hiss, Evil Invaders en Dyscordia die hun kunsten op de twee eerdere dagen mochten vertonen is vandaag de death metal band Carnation aan de beurt. Het is snel gegaan met deze mannen na het uitbrengen van de ‘Cemetery of the Insane’ e.p. in 2015. In datzelfde jaar haalde THHMA de band naar het Scheveningse strand om kennis te maken met het Nederlandse publiek op het Schollenpop festival, ruim twee jaar later prijkt de naam Carnation op affiches van o.a. Graspop, Summer Breeze, Eindhoven Metal Meeting, Antwerp Metal Fest en speelde de band met namen als Entrails, Death DTA en Decapitated om er maar een paar te noemen. Ook speelde de band recentelijk in Tokyo en werden zes nummers van die show in ep (cd) vorm verspreid door het Belgische tijdschrift Rocktribune. Carnation is van plan om “The Swamp” afterossen naar een “Graveyard” en voegt geheel de daad bij het woord! De vette deathmetal, met enige Scandinavische klanken, van het combo wordt uiterst goed opgepikt door het publiek en dat is niet gek ook want als een bulldozer walsen, de met bloed besmeurde, zanger Simon Duson en zijn kompanen over de aanwezigen in de volle tent heen. Het geluid is hard en zuiver en daarmee komt de lompe maar zeer strak gespeelde death metal enorm goed uit de verf. Naast het oude demonummer ‘Necromancer’, en twee tracks van de live e.p. wordt het Alcatraz publiek getrakteerd op alle nummers van de ‘Cemetery of the Insane’ ep alsmede het nieuwe ‘Chapel of Abhorrence’, dat het vermoedelijke titelnummer wordt van de nieuwe plaat waar op dit moment aan gewerkt wordt. Met recht een band die het predicaat “Belgisch Talent” toebedeeld heeft gekregen.

Om klokslag 12 uur is het de beurt aan UFO. De Britse band is opgericht in 1969 en daarmee is UFO een van de oudste hardrockbands die nog actief is. Met een regelmatig wijzigende bezetting is de spil steeds zanger Phil Mogg en gitarist Andy Parker geweest en zo zijn beide heren bijna 50 jaar met dit ongeïdentificeerde vliegende voorwerp onderweg. Het vroege aanvangstijdstip doet vermoeden dat de band door de jaren heen aan populariteit heeft ingeboet, niets blijkt echter minder waar wanneer de band het podium opkomt en de eerste tonen van ‘Mother Mary’ hoorbaar zijn. Het herkenbare nummer wordt direct opgepikt door het wat oudere publiek en de refreinen worden keurig door hen meegezongen. Ook de inmiddels 69 jarige Phil Mogg is goed bij stem en geeft blijk er nog plezier in te hebben. De wat onbekendere nummers vinden wat minder aftrek waar een nummer als ‘Too Hot to Handle’ weer beter wordt opgepikt. Uiteindelijk is het wachten op de echte krakers en die komen er met ‘Rock Bottom’ en ‘Doctor, Docter’ zodat het publiek niet teleurgesteld wordt.

De Zweden van Dr. Living Dead brengen met hun energieke cross-over thrash metal op de leest van bands als Nuclear Assault en Suicidial Tendencies. In de tien jaar van haar bestaan heeft de band drie albums uitgebracht, het laatste, ‘Crush the Sublime Gods’ stamt van 2015. De band opent met het titelnummer van het laatste album en na het intro is er een vliegende start. Bruisend van de energie knallen de gemaskerde mannen over het podium en het publiek voelt zich bijna verplicht te reageren. In een sneltreinvaart denderen de heren door met hun veela korte, pakkende songs. Zanger Christopher Hjelte a.k.a. Dr. Mania, met vocalen die Suicidal’s Mike Muir benaderen, trekt de energieke kar en manifesteert zich als een waar frontman. Origineel is het allemaal zeker niet maar vermakelijk is het zeker. De crowdsufers zijn bijna niet af te voeren door het beveiliging personeel achter het hek en dat getuigd dat de muziek en podium presentatie aanslaat. Dr. Living Dead brengt een leuke en vermakelijke show.

Na het thrash metal geweld van Dr. Living Dead is het voor de thrashers rennen geblazen van de Swampstage naar de Prisonstage want daar maakt een andere thrash metal band zijn opwachting en op het nog immer populaire Sacred Reich komen niet alleen thrash fanaten af. Een luid gejuich klinkt op als de eerste drie heren het podium bestijgen, maar zanger/bassist Phil Rind, die als laatste de bühne opkomt, krijgt toch wel de meest warme begroeting van de fans. Sinds de reünie in 2006 heeft Sacred Reich besloten om geen nieuw materiaal meer te schrijven en op te nemen maar gewoon af en toe eens een tourneetje te maken met louter songs uit de periode 1987 t/m 1997 op de setlist. Zowel fans als band hebben vrede met deze situatie en wellicht wordt Sacred Reich daarom elke keer weer met open armen ontvangen. Zo toerde de band vorig jaar door Europa om het twintig jarige jubileum van hun minst succesvolle plaat ‘Heal’ te vieren. De huidige ‘Thirty Years of Ignorance” toer staat uiteraard in het teken van het dertigjarige jubileum van het debuut album ‘Ignorance’. Met de titelsong van die plaat zet Sacred Reich meteen het veld in vuur en vlam en de magie tussen de uiterst sympathieke band en het publiek zorgt direct voor een geweldig sfeer. Diezelfde sfeer zal er elk optreden weer zijn want zoals altijd worden alle publieksfavorieten als o.a.: ‘The American Way’, ‘One Nation’, ‘Independent’, ‘Who’s to Blame’, ‘Death Squad’, ‘Free’ en de absolute klapper ‘Surf Nicaragua’ gespeeld. Opvallend is dat vandaag de Black Sabbath cover ‘War Pigs’ uit de set is weggelaten en dat het gave ‘Crimes Agains Humanity’ weer een keer ten gehore wordt gebracht. Geen slechte keuze want tijdens dat nummer is het meezing en klap gehalte in de trage stukken het hoogst en de circle-pit in de snelle stukken het grootst. Volgend jaar is het vijfentwintig jaar geleden dat het album ‘Independent’ het levenslicht zag, laten we hopen dat deze geweldige band dan wederom terugkeert op de Europese podia en festivals.

Op Alcatraz 2017 is er welgeteld één Nederlandse band geprogrammeerd en het is aan het Overijsselse Asphyx om de eer hoog te houden. De death / doom metal bracht vorig jaar met het goed ontvangen album ‘Incoming Death’ de negende langspeler uit en kan putten uit een jarenlange ervaring. Na een spetterende opening met het nummer ‘Vermin’ van het in 1191 uitgebrachte debuut album ‘The Rack’ is de trend gezet. Het enthousiaste publiek, waarover bij geen enkele band te klagen was dit weekeinde, vormt onmiddellijk een flinke pit. Met ‘Candiru’, ‘Division Brandenburg’ en ‘Wardroid’ wordt ruimschoots aandacht besteed aan het meest recente album en ook deze songs gaan er in als koek. Frontman Martin van Drunen maakt haast met het aankondigen van nummers en wil daarmee het publiek verwennen met zoveel mogelijk songs in de geboden tijd. Krakers als ‘Deathhammer’ en het lekker zware ‘Forerunners of the Apocalypse’ volgen en brengen vermaak op de Swampstage. Met de oudjes ‘The Rack en ‘Last One on Earth’ komt veel te vroeg een einde aan de set van Asphyx. De band heeft de Nederlandse eer hoog gehouden en een visite kaartje afgeleverd.

Een mooi en met zonovergoten veld is er bij de opkomst van Life Of Agony. Er wordt meteen afgetrapt met de beukende klassieker ‘River Runs Red’ en dat is dan ook direct sfeer bepalend. De fans hebben er zin in. De volgende klassieker ‘This Time’ wordt dan ook enthousiast ontvangen. Mina is niet vies van een beetje improvisatie en blijft dan ook niet binnen de bekende zanglijnen. Maar dat mag de pret niet drukken. De band is vol energie en dat slaat over op het publiek. Er wordt tussen de moshpits en crowsurfers door enthousiast meegezongen. Mina neemt in zekere zin het applaus bescheiden op, als een ware dame. ‘Method Of Groove’ wordt ingezet en daarmee worden de oude nummers in het eerste deel van de set goed vertegenwoordigt. Met ‘Love To Let You Down’ wordt er dan een overgang naar nieuwer werk gemaakt. Maar ook deze hit lijkt het publiek goed te ontvangen. Mina zoekt geregeld contact met het publiek en klimt in de barriers. Galant als de heren van de security zijn wordt Mina na ieder uitstapje van het podium, voor wat publieksinteractie, het podium ook weer op geholpen. Ze hebben hier hun handen vol aan naast de vele crowsurfers. Het laatste album wordt ingeluid met ‘World Gone Mad’ en dit is dan ook meteen het enige nieuwe nummer dat gespeeld wordt. Het publiek lijkt dit op de enkele die hard fan minder goed te kennen, terwijl het toch vol rammende riffs zit. Het applaus is er niet minder om. Mina is beduidend positiever dan Keith en geeft zo nu en dan een liefelijke, inspirationele speech en dat heeft wel iets schattigs in contradictie tot het rammend optreden. De cirkle pit die band graag ziet tijdens ‘Through and Through’ komt niet echt los. Maar een lekker springfestijn is het wel voor het podium. Er wordt afgesloten met ‘Underground’ en daarmee brengt Life Of Agony een optreden wat werkelijk fantastisch was. Gewoon lekker knallen, zoals het hoort op een festival.

De uit het Noorse Bergen afkomstige progressieve black metallers van Enslaved. Vorig jaar vierde de band haar 25 jarig bestaan en in 2015 verscheen met ‘In Times’ het dertiende album. Enslaved brengt muziek waar je van moet genieten en voorzichtig de kop schudden. Niks geen pit of crowdsurfen maar simpelweg luisteren naar de mooie melodieën, de clean vocals van toetsenist Håkon Vinje afgewisseld met de rauwe vocalen van bassist Grutle Kjellson. De vele tempowisselingen en het sterke gitaarwerk begeleid door sublieme drums en een perfect geluid doen het werken op de Swampstage. Met nummers als ‘Death in the Eyes of Dawn’, ‘Ground’ of het lekkere uptempo ‘One Thousand Years of Rain’ van het meest recente album weet Enslaved het publiek aan zich te binden en levert de band een sterke en professionele show. De band brengt een heerlijke black metal show en daarmee weer een ander geluid dan dat we al eerder op de dag gehoord hebben.

De eerste drie noten van Trivium zijn nog nauwelijks gespeeld of er ontstaat al een cirkle pit. Het toegestroomde publiek wil duidelijk maar een ding, en dat is gas geven. Het geluid staat zeker niet goed afgesteld. De vocalen van zanger Matt Heafy klinken dof. Hierdoor vallen de cleane stukken gedeeltelijk weg. Maar het publiek lijkt hier niet om te geven en gooit enthousiast de handen de lucht in. De energieke uitstraling van de band speelt hier uiteraard een grote rol in. Matt lijkt altijd te lachen wanneer hij op het podium staat en geniet zichtbaar. Hij blijkt nog een aardig woordje Nederlands te spreken en vraagt hoe het gaat alvorens ‘Down From The Sky’ wordt ingezet. Menig keeltje zal tijdens dit optreden sneuvelen door het mee blèren. Trivium is populair dat blijkt wel de enorme hoeveelheid crowdsurfers en de indrukwekkende afstanden die zij weten af te leggen. Het doffe geluid lijkt gitarist Corey Beaulieu niet te deren, zijn agressieve grunts komen prima uit de verf en werken lekker opzwepend. Tijdens de meer gevoelige stukken vielen de vocalen van bassist Paulo Gregolette helemaal weg in het doffe totaal geluid en dat is jammer, want hierdoor miste bepaalde nummers een groot deel van de lading. Maar dat was allemaal bijzaak. Het publiek genoot enorm en de hoeveelheid crowdsurfers is nauwelijks bij te houden voor de bewaarders van de gevangenis. Vol euforie rennen de fans voorbij de barriers voor nog een ronde. De high fives die daarbij worden gegeven kunnen niet door iedereen gewaardeerd worden en zo nu en dan sneuvelt er een drankje. Gelukkig wordt dit weggelachen en kan men zich weer over geven aan wat omschreven kan worden als een van de meest enthousiast ontvangen shows van Alcatraz tot dusver. Voor de toegift wordt het publiek verzocht te zakken, en dat gebeurde tot aan de front of house. Bij de klanken van de rammende gitaren springt men massaal de lucht in en zo wordt de show afgesloten met een energie die nog niet eerder voelbaar is geweest op deze editie van Alcatraz.

Na het afzeggen van Morbid Angel, in verband met problemen met reisdocumenten aldus een officiële verklaring van de band, moest de Alcatraz organisatie snel schakelen. De organisatie verraste met I Am Morbid, de versie van Morbid Angel met zanger/bassist David Vincent, en de zon scheen weer in het land der programmeurs. Aldus, Alcatraz tevreden en de Morbid Angel fans tevreden, “Let the show begin”. Door de opener ‘Immortal Rites’ en ‘Fall from Grace’ wordt al snel duidelijk dat we een old school Morbid set voorgeschoteld krijgen uit de periode dat David Vincent actief was. Met albums als ‘Altars of Madness’ en ‘Blessed Are the Sick’ in het repertoire is dat geen straf. Het geluid is goed en de fans gaan los op de strakke death metal van I Am Morbid. Met nummers als ‘Visions from the Dark Side’ en ‘Blessed Are the Sick’ wordt het vuurtje lekker opgestookt en is bijna iedereen Steve Tucker vergeten. I Am Morbid zet een meer dan degelijke show neer en is daarmee een perfect alternatief voor de afzeggers.

Met het publiek tot ver voorbij de geluidstoren is het stampvol voor de Prisonstage als de inmiddels drieënvijftig jarige, maar nog immer aantrekkelijke, Dorothee Pesch ‘Raise Your Fist in the Air’ door de microfoon zingt. Massaal gaan alle vuisten daadwerkelijk de lucht in om daar, op de ballads na, regelmatig terug te keren de komende vijfenzestig minuten. Doro is lekker bij stem vanavond en heeft er net als haar band enorm veel zin in gezien de manier waarop het publiek bespeeld wordt. Met ‘I Rule the Ruins’, ‘Burning the Witches’, ‘Fight for Rock’ en ‘East Meets West’ duikt de blonde dame even fors de archieven van haar Warlock verleden in en daar heeft blijkbaar niemand een probleem mee want het publiek eet uit haar hand en zingt een aardig deuntje mee. Na ‘Revenge’, het tweede nummer van haar laatste studioalbum dat alweer dateert uit 2012, is het met de Wacken Hymne (We are the Metalheads) weer even tijd om gebroederlijk naast elkaar de vuisten de lucht in te pompen. De ballade ‘Für Immer’ is het rustpuntje van de avond en haalt eigenlijk wel een beetje de vaart uit het energieke optreden. Gelukkig gaat met Judas Priest’s ‘Breaking the Law’ de beuk er weer volledig in en besluit Doro de show met de simpele doch doeltreffende Warlock rocker ‘All We Are’. Het publiek is duidelijk nog niet klaar met Doro en scandeert massaal “Zugabe” en die komt er ook. Het altijd lekker ‘Earthshaker Rock’ besluit als zevende Warlock song het redelijk indrukwekkende optreden. De band, maar vooral Doro, bewijst vanavond enorme profs te zijn maar de vraag blijft wanneer verliest Doro na al die jaren in het Engels zingen nou eens haar sterke Duitse accent?

Onder begeleiding van luid gejuich wordt Moonspell welkom geheten op de Swampstage. Met ‘Opium’ als openingsnummer zit de stemming er gelijk meteen in. Zanger Fernando Ribeiro overtuigt en zet een krachtig optreden neer. De theatrale en toch opzwepende muziek van Moonspell blijkt uiterst geschikt voor in de tent, het geheel komt dan ook krachtig over. Fernando zoekt geregeld contact met het publiek en weet de boel goed op te zwepen. Speciaal voor Alcatraz heeft de band een aparte setlist in elkaar gezet waarbij ook de oude nummers worden aangedaan. Dit tot grote vreugde van de enthousiaste fans. Er wordt luidkeels mee gezongen met ‘Ruin & Misery’. Tijdens het nummer ‘Raven Claws’ wordt het publiek gevraagt de normaal vrouwelijke vocalen op zich te nemen. De backtrack loopt wel mee zodat ze tekst niet vergeten, maar dat had eigenlijk niet nodig geweest wat men kende ieder woord. De visuele aspecten van de show worden aangedikt met rookeffecten en lasers die zanger Fernando op zijn handen draagt. Om de theatrale sfeer te versterken komt hij halverwege de show, onder begeleiding van rood licht, op in een cape. Dit geeft een mooi plaatje. Ook al is dit een iets rustiger gedeelte van de show, de fans lijken er in op te gaan. Dit wordt doorbroken met stevig gitaarspel van gitarist Ricardo Amorim en het headbangen wordt weer vrolijk doorgezet. Crowdsurfen is op Alcatraz ondertussen tot een sport verheven, en zelfs op een theatrale show als deze, kan men het dus niet laten om eens lekker over de headbangende mensen heen te rollen. Moonspell overtuigt en zet een zeer strakke show neer. Het enthousiasme van het publiek is dan ook niet meer dan terecht.

Het is jammer dat er geen groot doek hangt voor de Prisonstage tijdens de opbouw van de Amon Amarth set. Het neemt een beetje het verassingseffect weg voor degene die de huidige show van Amon Amarth nog niet kennen. Het publiek stroomt in grote getalen toe en zijn er getuigen van hoe het hoge drumpodium in de vorm van een enorme Viking helm met twee grote hoorns aan weerszijde wordt opgebouwd. Als Johan Hegg en zijn Vikingbroeders daadwerkelijk het podium betreden wordt pas duidelijk hoe gaaf de showelementen zijn. Amon Amarth pakt direct het publiek in door met een van de grootste publieksfavorieten ‘The Pursuit of Vikings’ van start te gaan. Een combinatie van een goed uitgekiende set en veel show elementen zoals wisselende backdrops, een heuse “Viking fight” op het podium en niet te vergeten de geweldige pyro effecten maken deze show tot een geweldig schouw -en luisterspel. Het publiek krijgt geweldige songs waaronder ‘As Loke Falls’, ‘First Kill’, ‘The Way of Vikings’, ‘Deceiver of the Gods’, ‘Destroyer of the Universe’, ‘Death in Fire’, ‘Raise Your Horns’ en ‘Guardians of Asgaard’ op niet mis te verstane wijze voorgeschoteld. Gek genoeg negeert de band de drie opeenvolgende ‘The Avenger’, ‘The Crusher’ en ‘Versus the World’ in het geheel. Als de het vuurscherm na afsluiter ‘Twilight of the Thunder Gods’ volledig is neergedaald laten Hegg en zijn mannen een moe gestreden metal legioen achter op het festivalterrein en dan te bedenken dat knallers als Paradise Lost en Korn ook nog aan bod komen.

Een door de wol geverfde oudere band op het kleine podium in de tent? Ja, waarschijnlijk een goede zet want de steeds meer naar de “roots” terug kruipende duistere klanken van Paradise Lost komen beter tot uiting in een kleinere donkere ruimte dan in de open lucht. Het podiumdoek is voor de verandering een keer wit van kleur en het drumstel van Waltteri Väyrynen ziet er indrukwekkend uit, verder is er zoals gewoonlijk visueel niet veel spektakel te bespeuren op het podium. Bassist Stephen Edmondson en gitarist Aaron Aedy zijn even neutraal aanwezig als altijd en ook lead gitarist Gregor Mackintosh staat, met zijn nieuw aangemeten Mohawk kapsel, te soleren in zijn typische eigenaardige houding. Muzikaal gezien valt er een hoop te genieten want het geluid in de tent is loepzuiver en zanger Nick Holmes is verassend goed bij stem in zowel de ruige passages als in de melodieuze stukken ook is hij vandaag welbespraakt, in het verleden hebben we de vocalist wel eens anders meegemaakt op de hiervoor genoemde punten. Naast ‘No Hope in Sight’ en ‘Beneath Broken Earth’ van ‘The Plague Within’’, het laatste studio album uit 2015, wordt de uitpuilende tent getrakteerd op een puike set met veel klassiekers waaronder ‘Pity the Sadness’, ‘Say Just Words’, ‘Enchantment’, ‘One Second’, ‘Faith Devides Us, Death Unites Us’. Uiteraard rijst de vraag bij de fanatieke menigte of er nog nummers gespeeld gaan worden van het komende album ‘Medusa’, dat op 1 september in de winkels moet liggen en gelukkig voor de fans krijgen zij ‘Blood in Chaos’ en ‘The Longest Winter’ als voorproefje gepresenteerd. Sluit af met de woorden “This is the last song, This is the last Time” en het publiek mag nog één keer los gaan. Paradis Lost geeft vandaag in Kortrijk een fantastisch optreden weg, misschien wel één van de beste van het festival.

Afsluiter Korn betreedt het podium met een flitsende lichtshow. Openingsnummer ‘Rotting In Vain’ geldt als een opwarmertje. Al snel wordt de eerste grote hit ingezet met ‘Falling Away’. Op het veld ontstaan verschillende pitjes die halverwege het nummer één geheel vormen wat de massa eruit doet zien als een golvende zee van mensen. Korn is begonnen en Alcatraz is er klaar voor! De ietwat beperkte vocabulair van Jonathan Davis blijkt erg toepasselijk voor zijn aankondiging van het nummer ‘Y’All Want A Single’ en de middelvingers vliegen massaal de lucht in. Korn laat een stukje perfectie zien. Met een energiek optreden, fantastisch geluid en een timing waar menig band jaloers op is. Het publiek is dan ook bijna niet te houden. Gelukkig heeft Korn een gezonde spannings opbouw in set en worden er ook momenten van rust in gebouwd met minder populaire nummers. De security is hier duidelijk blij mee, want de hoeveelheden crowdsurfers op Alcatraz zijn ondertussen berucht. Het bekende ‘Shoots And Ladders’ werd nog luidkeels meegezongen. Maar bij ‘Got The Live’ begint de frequentie crowdsurfers dan toch echt toe te nemen.

De sfeer bij korn is energiek maar vooral gezellig. Het is een blij spring feestje waarbij er ook voor kleine ventjes van een jaar of 12 de mogelijkheid is om veilig door het hossende publiek heen te bewegen, of er overheen. Naarmate het optreden voordert lijkt de boel een beetje in te kakken. Misschien is het publiek moe van drie dagen rammende gitaren, maar ook de setlist lijkt hier een rol in te spelen. Het blijft wachten op de grote hits. Bij de toegift werd ingezet op een romantische sfeer en tijdens ‘4 U’ gingen de aanstekers massaal de lucht in. Eindelijk is het moment daar, ‘Blind ‘!!! Bij de ondertussen beruchte zin “Are you ready” is daar de echte ontlading met een springend veld als resultaat. Al met al blijft de echte harde pit uit, maar gezellig is het wel. Ook met ‘Freak On A Leash’ is het vooral zingen en springen en dan wel massaal. Korn is strak maar vooral gezellig. Met spetterend vuurwerk en een huwelijks aanzoek van Ira Black; één van de bandleden van I Am Morbid, verlaat Korn het podium. Wat zowel de energie als de romantiek van dit vette festival perfect in één uniek moment samenvat.

Alcatraz 2017 was een feest om niet te vergeten en voor hen die nog niet overtuigd waren….Het mooiste Belgische festival. Dank aan de organisatie, de vele vrijwilligers en natuurlijk de bezoekers. Zonder bezoekers geen festival en het publiek maakte op deze jubileum versie het feest tot een echt feest. Tot volgend jaar!

Tekst:
Juliette Ruygrok
Theo Wapenaar
Erik van Dijk

Foto’s (C) Armelle van Helden