Need en Evergrey brengen techniek, rammende gitaren en vooral gezelligheid in gebroeders de Nobel
Op donderdag 21 september is het Leidse Gebr. de Nobel wederom het toneel voor een avondje metal. Na de release van het album ‘The Storm Within’ eerder dit jaar staat de Zweedse progressieve metal band Evergrey, net als een jaar geleden, wederom in Leiden. Als support neemt Evergrey het Griekse Need mee, een band die ook al eerder Leiden heeft aangedaan, zij het in een Leidse kroeg.
Het Griekse Need begint stipt om 20:00 uur terwijl de bezoekers gestaag binnen druppelen. Need staat garant voor een stevige portie progmetal. Need is geen onbekende band in Leiden en heeft al aardig wat publiek voor het podium weten te verzamelen gedurende het eerste nummer. ‘Alltribe’ begint met een mooie intro op de toetsen, al snel aangevuld door een toffe solerende gitaar. De opbouw is subtiel en mooi in balans. Zanger Jon wordt zo nu en dan bij gestaan door toetsenist Anthony. Het is geheel is tof, maar de show wordt toch wel gestolen door gitarist Ravaya. Het publiek lijkt op te warmen voor de Grieken. Met de inzet van ‘Mother Madness’ doet het publiek dan ook mee en gaat het tempo van de set omhoog. Langzaam beginnen er hoofdjes mee te bangen. Het hardere werk ligt de band beduidend beter en dit slaat over op het publiek. Halverwege de set is het applaus dan ook welverdiend. Er wordt afgesloten met ‘Hegaiamas’ waarbij de band wederom de nadruk legt op het technische aspect, wat ze uitstekend beheersen. Helaas valt met het technische aspect het opgebouwde tempo weer terug naar een lager niveau. Het laatste nummer voelt dan ook als een eindeloos lang wachten op de band waar iedereen voor komt; Evergrey.
Bij Evergrey is de zaal goed vol. Er wordt afgetrapt met publieks favoriet ‘Solitude Within’. Helaas wordt dit nummer al zo vroeg in de set gespeeld want het geluid gaat aardig over z’n zuiger, waardoor de briljantie van het nummer gedeeltelijk wegvalt. Maar goed, de sfeer zit er lekker in en het publiek klapt enthousiast mee. Tijdens de rustige stukken van ‘Mark Of The Triangle’ lijkt het geluid te stabiliseren, waardoor het geheel beter uit de verf komt. De heren hebben kennelijk 2 dagen vrij gehad en voelen zich energiek. Dit blijkt bij de inzet van ‘Leave It Behind Us’. Er wordt doorgeramd met ‘The Fire’ en ook dit valt in goede aard bij het publiek. De afstelling van het geluid blijft toch van dusdanig niveau dat helaas subtiele stukken wegvallen. Desondanks rammen de heren van Evergrey lekker door. De show beukt en is vooral hard. Tijdens het gevoelige ‘ I’m Sorry’ valt alles samen. Tom Englund blijkt prima bij stem te zijn en dat is goed hoorbaar tijdens dit nummer. De schuld dat er wat zaken mis lijken te lopen is vooraf bij het publiek gelegt, wat dit nummer zoals altijd luidkeels meezingt.
De set is slim opgebouwd met afwisselend meer up tempo harde beukende nummers, afgewisseld met mooie subtiele rustige nummers als ‘Missing You’ en ‘Words Mean Nothing’ die uitermate goed uit de verf komen. Tom Englund weet het publiek op een komische manier te dirigeren tot klappen. Ook nieuwere nummers van het laatste album ‘The Storm Within’ worden goed ontvangen.
Tijdens ‘When The Walls Go Down’ komt het publiek goed los. Na een mooie gitaarsolo wordt ‘A Touch Of Blessing’ ingezet. Het publiek gaat er helemaal in op. Men lijkt er geen genoeg van te krijgen en de heren van Evergrey rammen dan ook vrolijk door met ‘King Of Errors’. Hiermee wordt de avond afgesloten. Het publiek kan nog even blijven voor een drankje en worden hierin bijgestaan door de heren van Evergrey zelf, die na een optreden zich met alle plezier onder de bezoekers lijken te mengen. Na wat welgemeend drank advies (breezers zijn voor kleine meisjes en niet voor stoere metalmannen als Evergrey) en vele foto’s verlaten de heren de zaal, waarna de fans tevreden en voldaan richting huis vertrekken.
Foto’s (C) Kick Verhaegen
