Epica eindelijk weer thuis in Hedon

Weer en wind, neerhamerende regen op de druilerige vrijdagavond van 20 oktober het wordt allemaal door de enthousiaste Epicafans doorstaan om een plekje vooraan bij de show in Hedon te kunnen bemachtigen. Om zeven uur gaan de deuren open en kunnen de wachtenden eindelijk de regen uit en de droge, warme zaal in. Een klein halfuur later staat Blackbriar al op het podium om een avond bomvol Nederlandse metal in te luiden.

Blackbriar

De band heeft niet al te veel ruimte op het flink volgebouwde podium, maar de bandleden staan allesbehalve stil. Op nummers als ‘Creatures Of The Night’ en ‘Hear You Scream’ reageert de zaal met goedkeurend applaus, en bij het nummer ‘Witching Hour’ van de nieuwe EP wordt de zaal echt opgezweept om mee te doen. Op aansporen van zangeres Zora wordt er aardig wat geschreeuwd en met vuisten in de lucht gezwaaid en na de afsluiter ‘Until Eternity’ lijkt het publiek al een stuk meer in de stemming te zijn gekomen. Na een bedankje en een groepsfoto verlaat Blackbriar het podium, en de zaal blijft afwachtend achter; de spieren zijn intussen al wat losser gemaakt voor de rest van de avond.

MaYan

Voor de tweede openingsact, MaYan, stroomt de zaal nog wat voller. Enkele minuten voor de geplande begintijd worden de lichten gedimd en begint de themamuziek te spelen. Het publiek onthaalt de bandleden een voor een met enthousiast gebrul en wanneer het grootste gedeelte van de band op het podium staat, barst het spektakel los. De uitgebreide band blijft verbazen met al zijn verschillende geluiden, die met name aan de vijf (!) verschillende zangstemmen te danken zijn. ‘Devil In Disguise’, ‘Paladins Of Deceit’ en ‘Bloodline’ warmen het publiek echt op, en een verdiend rustmomentje vindt plaats tijdens ‘Insano’. Het publiek, dat even op adem heeft kunnen komen, headbangt daarna extra hard weer door op ‘Human Sacrifice’. Als MaYan afgaat laat het publiek nog eenmaal horen hoeveel fans er zich in de zaal bevinden, maar ondanks het afscheid wordt de stemming er alleen maar beter op; het publiek is al tevreden, maar mag zich nu verheugen op de hoofdact van de avond, die een halfuur later het podium opkomt.

Epica

Zoals dat gebruikelijk is, worden ook bij Epica even tevoren de lichten gedimd en wordt de themamuziek ingezet. De telefoons gaan filmend de lucht in en wanneer drummer Ariën van Weesenbeek opkomt en mee begint te spelen met de achtergrondmuziek is de zaal al in alle staten. Als het voltallige Epica eenmaal op het podium staat, krijgen de bandleden het warme welkom dat ze bij thuiskomst na het touren over de hele wereld helemaal verdiend hebben. Meteen vanaf het eerste nummer wordt er al uitgebreid van de vlammenwerpers, die op meerdere plekken op het podium opgesteld staan, gebruik gemaakt. Het publiek, dat zo geduldig op de hoofdact heeft gewacht, gaat helemaal los op al het spektakel dat het voorgeschoteld krijgt. Zelfs toetsenist Coen Janssen gaat met zijn keyboard op wieltjes van links naar rechts op het podium, en staat niet veel later zelfs met een keyboard dat zich om zijn middel vormt en met een band om zijn nek hangt tussen de andere bandleden.

Indrukwekkende haardossen worden zowel op als voor het podium heen en weer gegooid en op het podium vliegen er regelmatig zelfs benen de lucht in. In ‘Fight Your Demons’ van de nieuwe EP ‘The Solace System’ is er ruimte voor een uitgebreide gitaarsolo van Isaac Delahaye en na het nieuwere nummer kan het publiek weer vanouds meebrullen met ‘The Essence of Silence’, en alle armen met ‘horns’ gaan de lucht in voor ‘Universal Death Squad’. Zangeres Simone bedankt het publiek voor de steun (die de band al 15 jaar lang ontvangt) en grapt dat ze met al dat vuur op het podium moet oppassen dat ze haar achterste niet verbrandt, en ook tijdens de nummers dragen de grapjes en het contact tussen de bandleden op het podium bij aan de sfeer in de zaal.

De avond was bij voorbaat al veelzijdig door de twee verschillende openingsacts, maar het programma van Epica zelf was ook allerminst eentonig. Er werden nummers van de nieuwe EP gespeeld, de band ging terug in de tijd met klassiekers als ‘Cry For The Moon’ en het publiek werd getrakteerd op gezellige praatjes tussendoor en een uitgebreide toegift. De hele avond lang bewees Hedon op 20 oktober wat Mark Jansen die avond het publiek al toevertrouwde: over de hele wereld spelen is gaaf, maar nergens is het gezelliger dan in Nederland.

Foto’s (C) Anneke Klungers