Anneke van Giersbergen vertelt vol vuur over VUUR

Vorig jaar richtte Anneke van Giersbergen een nieuwe band op: VUUR. Het debuut album, In This Moment We Are Free – Cities is net uit en Anneke heeft het razend druk. Niet alleen met de band, maar ook privé. Want ze zit met haar gezin midden in een verhuizing. Van een klein dorp met zo’n 1.100 inwoners verhuizen ze naar Eindhoven. Anneke zegt hier over: “Onze zoon Finn zit er op school, dus is het praktisch. We komen richting het centrum te wonen, dicht bij waar alles gebeurt. Eindhoven is een kei leuke stad met kunst, cultuur en muziek. Lekker praktisch reizen: busje-treintje, en vlak bij het vliegveld. Vernieuwing vinden we leuk. Alles in de lucht gooien en kijken waar het terecht komt.” Anneke wordt vaak benaderd of ze gastzangeres wil zijn. Anneke daar en tegen zou graag benaderd willen worden door Manyard James Keenan van A Perfect Circle. Een song met hem opnemen, dat lijkt haar echt te gek.

Hoe het vuur oplichtte

De reacties over het oprichten van VUUR waren overweldigend. Fans waren op slag geïnteresseerd. Dat legde géén druk op haar. Integendeel, het gaf haar vleugels. De druk om het goed te doen ervaart Anneke wel van zichzelf, ze wil altijd beter presteren en nòg betere plaat maken dan de vorige. Vrij vroeg stapte Marcela Bovio uit VUUR. Marcela is gewend om front woman te zijn. Nu zat ze in het grijze gebied tussen achtergrondzangers en front woman. Daar voelde ze zich wat ongemakkelijk bij. De stap om VUUR te verlaten was een natuurlijk proces en is in goede harmonie verlopen. Waarna Anneke tegen Marcela zei: “Als jij dit niet doet, doet niemand dit”. Anneke vervolgt: ”Marcela is een geweldige zangeres en een heel gezellig bandlid. We missen haar wel. Marcela werkt aan haar tweede soloplaat, en die wordt hartstikke mooi!”

Voordat VUUR de studio in ging was alles grotendeels geschreven door Joost van den Broek en Anneke. Er kwam muzikale input van goede vrienden. Bijvoorbeeld van Daniel Cardoso (Anathema) maar ook de VUUR gitaristen Jord Otto en Ferry Duijsens leverden hun bijdrage. En niet te vergeten bassist Johan van Stratum en drummer Ed Warby hebben er ook hun stempel opgedrukt. Anneke en Joost maakten demo’s: even snel op gitaar, aangevuld met drumcomputer. Anneke legt het verdere proces uit:
”Op het moment dat de jongens de studio in kwamen om de songs in te spelen, kregen de songs een gigantische schop onder hun kont. Van demo naar echt gespeeld door de muzikanten is een enorm verschil in energie. Dit gaf zo’n boost! Bij iedere song dacht ik: Holy shit dit is nog veel vetter dan ik bedacht had! De jongens zijn dus heel belangrijk geweest voor het proces. De basis was er en samen hebben we alles tot een groter niveau gebracht.”

Hun manier van spelen had ook invloed op de zang. Zelfs in de laatste fase werd ze geïnspireerd en verrast door haar eigen band. Toen alles was ingespeeld kreeg haar zang de finishing touch. Ze kon ergens heel hard of juist heel zacht zingen, of ze ging zoals ze zegt “Stemmen stapelen omdat de gitaren zo’n mooie basis geven.” Niet alle songs veranderden veel gedurende het proces. De ‘val’ naar het klein gezongen deel in ‘Time – Rotterdam’ was van te voren bedacht. Anneke heeft er bewust voor gekozen om er géén ballad bij te doen. Ze wilde alleen maar ‘knallen’, maar soms wilde ze wel even zo’n ‘dip’ in de song zodat je even helemaal ergens anders bent.

Ik vraag Anneke naar haar hoge bereik. “Dat valt wel mee” antwoordt ze, “volgens mij heb ik een bereik van 2,5 octaaf. Dat is niet zo veel. Er zijn mensen die een veel hoger bereik hebben, van 3 of 5 octaven. Ik ben mezzosopraan, dus ik kan wel de hoogte in. Maar ik kan niet zo super laag zingen. Het liefst doe ik verschillende dingen met mijn stem, zoals de opera kant en het belten. Maar ook heel klein zingen vind ik tè gek om te doen. Dat wil ik graag in één song neer zetten. Ik speel graag met energie en gevoel.

Het artwork is ontworpen door Black & Finch. Dit webdesign bureau heeft ook de VUUR site verzorgd. Anneke had aangegeven dat ze dualisme wilde zien. Dus de contrasten tussen donker en licht, grijs/grauw, versus groen. Er is altijd passie, hoop dus vuur. Enthousiast vertelt ze dat het artwork nòg beter is als ze had durven hopen.

Tour

Dit jaar heeft Anneke een tourbreak genomen. Om innerlijke rust te creëren: om zich helemaal te concentreren op de plaat. Bovendien wilde ze de nieuwe band goed op de kaart zetten. Het optreden mist ze zeker, ze staat te trappelen om te touren. Vrije dagen en/of momenten in een tour gebruikt Anneke om te schrijven, in de tourbus of op de hotelkamer. Omdat ze een gezin heeft, is ze nooit maanden achtereen van huis. De dagen thuis gebruikt ze ook om te schrijven. Soms alleen, een andere keer met iemand van de band. “Het schrijven prop ik er tussen door.” aldus Anneke “Dat is time management in het kwadraat” constateer ik. “Precies” beaamt ze lachend, waarna ze vervolgt. “Ik heb structureel te weinig slaap, maar dat hoort er ook bij. Ik moet dus wel af en toe slaap inhalen.” Rob, haar man, trapt af en toe bij Anneke op de rem.

De tour door Europa staat voor de deur. Tot nog toe komt Nederland er een beetje bekaaid van af maar er is wèl een concert op 10 december in Utrecht. “Dit wordt een héle speciale!” verklapt Anneke. “Dat is dit jaar het enige concert in Nederland, maar wel dè belangrijkste van Europa.” Voor 2018 staan er meer concerten in Nederland, en daar buiten gepland. Maar die staan nog in de grondverf. Volgend jaar steekt VUUR de grote plas over. Want ze staan in september geprogrammeerd voor Prog Power, Atlanta, USA. Anneke sluit dit gezellige interview af met de woorden: “Verder is het nu plaat uit en spelen!”

Voor het debuutalbum van VUUR schreef ik eerder een recensie. Die kun je hier lezen.

Dank je wel Anneke voor jouw tijd en gezelligheid.