Mostly Autumn live, in één woord: geweldig!
De progressieve rockband Mostly Autumn bestaat een paar decennia. Steeds weer genieten fans van hun optredens. Het is dan ook behoorlijk vol in Spirit of 66, Verviers op deze 1e december.
Toetsenist Iain Jennings speelt de eerste noten van ‘Sight of day’. De titeltrack van hun album dat dit voorjaar uitkwam. Olivia Sparnenn zingt zoals gebruikelijk loepzuiver. Zodra tempo en volume omhooggaan klappen de fans mee. In het begin is het geluid net niet goed afgesteld. Tijdens ‘Drops of the sun’ klinkt Olivia’s stem iets te zacht in verhouding tot de muziek. Aan de start van ‘Wild eyed skies’ Olivia zingt klein en breekbaar. Ze wordt begeleid door een vleugje muziek. Tijdens dit minimalistische stuk is het publiek zo stil, dat je de camera’s hoort klikken. Haar vocale uithaal naar meer power is uitmuntend. Bryan Josh bespeelt zijn gitaar tijdens een instrumentaal stuk met gesloten ogen, hij zit helemaal ‘in’ de muziek. Het decrescendo terug naar minimalistisch is super. Niet alleen deze volumewisseling is perfect. Maar alle tempo-en volumewisselingen verlopen foutloos. Drummer Alex Cromarty en bassist Andy Smith verlaten even het podium, want ‘Man without a name’ staat op de setlist. Iedere noot die Olivia zingt is raak, bovendien weet ze de tekst, zoals altijd, met emotie over te brengen.
Zodra de eerste noten op de toetsen gespeeld worden weten we dit is ’Silver glass’. Dit nummer is een ware publiekslieveling. Zanger/gitarist Chris Johnson heeft een onvoorstelbaar hoog bereik. Met dit breekbare nummer weet hij ons te raken. Weer is het publiek muisstil. Dit nummer is prachtig opgebouwd, en fantastisch neergezet. Logisch dat er een daverend applaus volgt. Alex laat zijn drumstokken even liggen bij aanvang van ‘Questioning eyes’. Even later slaat hij er flink op los. Zijn lach wordt steeds breder. Olivia en Andy staan tegenover elkaar en gaan uit hun dak. Na dit wervelende nummer neemt Mostly Autumn even tijd voor een break.
Na de pauze gaan ze vol vuur van start met ‘Tomorrow dies’. Olivia komt met haar stem moeiteloos boven de muziek uit. Er worden verschillende nummers van hun laatste album gespeeld. Zoals ‘Only the brave’. Dit een nummer waarin zangeres/toetsenist Angela Gordon een mooie partij op haar dwarsfluit speelt. Er wordt volop meegezongen met nummers zoals ‘Nowhere to hide’. Tijdens de ballad ‘Silhouettes of stolen ghosts’ hangt men aan Olivia’s lippen. ‘Mother Nature’ start teder, de muziek onder mijn huid kruipt. Langzaam zwellen tempo en volume aan. Nu er rockend gespeeld wordt, gaat Andy met zijn bas midden op het podium helemaal los. Net als Olivia met haar tamboerijn. Bryan blijft de rust zelve. Mooi om dit contrast in performen zo naast elkaar te zien. Bijna ongemerkt is er een decrescendo. Nu tempo en volume weer laag liggen is iedereen weer rustig. Dit is een geweldige uitvoering van dit heerlijke lange nummer!
‘Navite Spirit’ is op het lijf geschreven van Bryan. Zijn stem past hier goed bij. We luisteren tijdens de rustige delen. Zodat de emotie niet wordt aangetast. Zodra de band meer gas geeft zingen we vrolijk mee. Chris heeft de leadzang in ‘Changing lives’. Ook in dit snelle nummer is zijn zang subliem. Live komt het geheel nog beter tot zijn recht dan op de cd. Iedereen zingt vol overtuiging “Ohhohhhohh”. De sfeer was al goed, maar is nu uitzinnig. Het is maar goed dat het dak goed vast zit. Anders was Spirit of 66 nu een openluchttheater.Hierna gebeurt er te veel om op te noemen. Alex geeft een drumsolo weg. Tijdens ‘Heroes never die’ gaat Bryan midden op het podium staan. Nu gaat hij uit zijn dak. Dit was het laatste nummer. Gelukkig volgt er een toegift. ‘Rain down’ en ‘Forever and Beyond’ worden gespeeld. We kunnen er geen genoeg van krijgen. En Mostly Autumn ook niet. Dus krijgen we niet één maar twee fantastische toegiften. De tweede toegift begint nogal grappig. Bryan wil een slokje bier drinken maar zijn flesje is leeg. Van diverse kanten krijgt hij bier, zodat er al snel een stuk of zes biertjes staan. Dit vormt een leuke inleiding voor het kerstliedje ‘Fairytale of New York’ van The Pogues. Bryan neemt tussen twee zinnen een paar slokken bier. En maakt een grapje. Chris schiet in de lach, even kan hij nauwelijks spelen. Olivia moet ook lachen. Die ene zin die ze hierdoor half lachend zingt, maakt het alleen maar mooier. Op ‘commando’ van Bryan brullen we allemaal “Lalalala” mee. Zo’n grappige toegift is uniek!
Het kan niet op. We mogen zeggen wat we willen horen. Er wordt “Comfortably Numb” geroepen. Die wordt gespeeld. Na deze droomtoegift eindigt dit geweldige concert na 2 uur en 45 minuten. Dit is zonder twijfel één van de beste concerten van het jaar.
