Birth of Joy als een voortrazende stoomlocomotief door de DRU
Birth of Joy is net terug van een tour met de mannen van Triggerfinger door Duitsland. Vanaf februari staat alles in het teken van album nummer 5. Tussendoor is er wat ruimte in de overvolle live agenda van Bob, Kevin en Gert-Jan. Maar rust bestaat niet in het universum van Birth of Joy, dus gaat de band de clubs weer in voor wat ze de “Birth Of Joy is warming up” tour noemen. Tijdens deze tour doet de band de DRU Cultuurfabriek in Ulft aan.
Hyper Focus is alweer studioalbum nummer 5 van Birth of Joy. De echte kracht van de band is op het podium te vinden. Daar komt haar “Sixties on Steroids – Psychedelic Organ Rock&Roll” het best tot haar recht.
De fraaie concertzaal van de DRU cultuurfabriek heeft een industriële uitstraling die perfect past bij het rockmonster dat Birth of Joy heet. Het eerste wat opvalt op het podium van de DRU is een nieuw instrument. Weg zijn de angstig wankele pootjes van Gert-Jan’s Philicorda orgel. Deze zijn vervangen door de massieve gestalte van een heus Hammond orgel. Wat de invloed daarvan is op het geluid van Birth of Joy zullen we snel merken.
Geen voorprogramma vanavond. Onder de tonen van de klassieke blues van Blind Willy Jonson’s ‘Join the Revalator’stappen de mannen rond 9 uur het podium op om een orkaan van geluid te ontketenen. Birth of Joy doet denken aan een stoomtrein die in volle vaart vlak langs je af dendert. Denk dikke rookwolken, wegspattende vonken, puffen, sissen en krijsen en je hebt een idee. Bob’s machtige klappen vormen als altijd de basis, Gert-Jan’s Hammond legt een melodieuze bodem neer waarover Kevin’s gitaar het af maakt met vette riffs en psychedelische solo’s. Je hoort invloeden van MC5 en the Doors, maar Birth of Joy geeft een heel eigen draai aan de sixties orgelrock. We krijgen een voorproefje, of liever gezegd een behoorlijke voorbeschouwing van ‘Hyper Focus’, het nieuwe album dat in februari het licht moet gaan zien. Wat we horen smaakt naar meer. Opener ‘Join the Game’ heeft een onweerstaanbare groove en klinkt moddervet ondermeer door de gierende klanken uit de Hammond. ‘Hyper Focus’ klinkt tegelijk manisch en psychedelisch. ‘We are Many’ is met zijn gejaagde ritmes en Oosters aandoende riffs het meest psychedelisch van de nummers van het aankomende album.
Birth of Joy klinkt tegelijk snoeihard en retesexy. Klassieker ‘Teeny Bopping’ is daarvan een goed voorbeeld; de Hammond giert en bromt dreigend terwijl Kevin de ene na de andere sexy riff uit zijn gitaar tovert. Met ‘Devil’s Paradise’ hebben we een eerste hoogtepunt te pakken. Na een episch intro waarin Hammond en gitaar alle kanten op dreigen te vliegen, majestueus in het gareel gehouden door Bob’s onverbiddelijke ritme, klinkt de karakteristieke orgelriff bijna bevrijdend. In het ziedende refrein merk je pas echt de volle kracht van Birth of Joy! ‘Motel Money a Way’ is het volgende hoogtepunt in deze zegetocht. Birth of Joy klonk nooit meer als the Doors dan in deze onweerstaanbare groove. ‘Three Day Road’ is misschien wel het allerbeste nummer van Birth of Joy tot nu toe. Traag bouwt de band de spanning op met kale orgelklanken, slide gitaar en slepende zang. Als dan de ontlading komt gaat het dak er onvermijdelijk vanaf. ‘Not Much Time to Lose’ heeft een catchy, bijna poppy riff, maar dan met zoveel power gespeeld! Eigenlijk is alles raak vanavond. Birth of Joy raast door de DRU als een op hol geslagen stoomtrein. Voor we het weten is het tijd voor het laatste nummer. Na een ontketend ‘Know Where to Run’ stappen Bob, Kevin en Gert-Jan van podium. Na hartstochtelijk klappen, fluiten en schreeuwen uit het publiek keert Birth of Joy terug om nog één nummer te doen. “Maar dan moet er Godverdomme wel gedanst worden!” aldus Bob. Dat laat het publiek in de DRU zich geen twee keer zeggen en met ‘No Big Day Out’ wordt een fijne avond rock ’n roll in Ulft gepast afgesloten.
Fotografie: (c) Ariane van Ginneke
