Sally Caster and Denks and Klade – The Mechanical Girl Takes Revenge
Colin Powell en Doug Woods zijn enorm productief. Ze hebben diverse projecten onder hun vleugels. Ieder project heeft een eigen naam. ‘The mechanical girl takes revenge’ maakt deel uit van een reeks eerder verschenen albums. Achter deze reeks zit heel verhaal. Het begint in de Victoriaanse tijd. In een klein Engels dorpje woonde het echtpaar Benjamin and Annabelle Folde. Vlak na de geboorte van hun dochter, stierf Annabelle. Hun dochter was vaak ziek en kon niet lopen. Benjamin voerde macabere operaties uit. Met metalen staven en vreemde constructies wilde hij haar leren lopen. Hierdoor ontstond de legende ‘The mechanical girl’. Als je de voorgaande albums niet kent, is dat geen probleem. Ze zijn ook los van elkaar te beluisteren.
De start van ‘Overture’ is mysterieus. En ik heb zo’n vermoeden dat er wel meer geheimzinnige klanken voorbij zullen komen. Onverwacht schakelt de openingstrack over naar rock met een licht poppy ritme. Dit wordt weer afgewisseld met rustige delen. Deze rustige delen brengen me in een heerlijke flow. Het intro van ‘Searching the timestream’ loopt heen en weer in de koptelefoon. De melodie is vrij snel, het ritme van het slagwerk vrij langzaam, dit geeft een mooi contrast. Er zijn diverse stukken die deels herhaald worden. In feite is deze track opgebouwd in ‘blokken’, dat maakt het geheel mystiek. In ‘The field of desolation’ loopt meeslepend gitaarspel en heerlijk langzaam bespeelde toetsen mooi door elkaar heen. Het aantal laagjes varieert genuanceerd. Het mysterieuze blijft ook in de volgende nummers voortbestaan. Snaren, toetsen en percussie vloeien soms samen. Een andere keer is de één of de ander meer op de voorgrond. Steeds zijn er weer verrassende elementen in verwerkt. Zoals bijvoorbeeld elektronische klanken. Dusdanig dat de herkomst van wat je hoort soms moeilijk te achterhalen is. Dit past binnen het mysterie van de legende. Het is moeilijk om een legende instrumentaal tot uiting te brengen. Het verhaal zie ik niet in beelden. Toch geniet ik van wat ik hoor. Als mijn aandacht even dreigt te verslappen, is dat maar van korte duur.
Elektronische klanken bouwen de spanning op in ‘Opening the gate’. De koorzang ingezet als instrument, is verrassend en mooi helder. Ineens is de koorzang weg en volgen er diverse plotsklapse wendingen. Ze verbazen me. Het geluid is en blijft goed verdeeld over de boxen. Vlak voor het einde keren de koorzang en de rustige muziek even terug. Na deze bijna bizarre wendingen, volgt ‘The waiting room’. Hier is het geluid van strijkers bij de snaren en toetsen gevoegd. Bijna ongemerkt volgt er een vleugje rock. Er komen heel wat elektronische klanken voor bij in ‘Empty rooms all have something to show’ en ‘Sanctuary’. Dit vormt een mooi contrast met de sferische klanken van ‘The arms of Morpheus’. Geluiden van een surrealistische wind zorgen voor een wonderlijke, maar aangename sfeer. Dit is muziek om te chillen en past bij de mythe van deze Griekse God van dromen en slaap. Deze rustige flow blijft ook in ‘The end’ bewaard.
Colin en Doug beheersen de kunst om twee werelden te overbruggen. Ze maken een melange van iOS devices en de echte instrumenten. Met andere woorden: Ze maken gebruik van allerlei apps. Dit combineren ze met toetsen, snaren en drums. Soms laten ze dit alles zo samensmelten dat oorsprong nauwelijks te achterhalen is.
(77/100, Eigen Beheer)
Tracklist:
1 Overture 7.37
2 Searching the timestream 3.31
3 The field of desolation 3.31
4 The Liquid magician 4.38
5 Marching as to war 5.20
6 Incoming 4.06
7 Opening the gate 4.45
8 The waiting room 3.32
9 Empty rooms all have something to show you 3.57
10 Sanctuary 3.48
11 The arms of Morpheus 7.28
12 The end 2.06
Line up:
Doug Woods: Keyboards, Drums
Colin Powell: Guitars, Bass, Drums, Keyboards
