G3 zet de tijd even stil in het Klokgebouw
Voor de Europese leg van de G3 2018 tour heeft Joe Satriani, naast de vermaarde John Petrucci, de Duitse metal gitaar god Uli Jon Roth gestrikt. Hoewel het G3 format inmiddels soms wat uitgekauwd lijkt trekken de G3 tournees wereldwijd nog steeds duizenden liefhebbers van harde, melodieuze en vaak progressieve gitaarmuziek. En dat is natuurlijk prima. Wat voor ons deze editie extra interessant maakte is dat er in de band van Joe Satriani een vierde uitmuntende gitarist en multi instrumentalist deelneemt: de geniale Mike Keneally.
Uli Jon Roth mocht het spits afbijten. Hij speelde met een uitgebreide rockformatie: Michael Ehre op drums, Nico Deppisch op bas, Corvin Bahn op keyboards en twee extra gitaristen: David Klosinsky en Niklas Turman. Turman nam ook de lead vocalen voor zijn rekening. De Jimi Hendrix adept opende met Sky Overture. Deze compositie liet eigenlijk alles horen wat Roth kenmerkt: stevige, emotionele, licks en recht voor zijn raap rock. De renaissance-achtige stijl deed ons op sommige momenten ook denken aan Richie Blackmore. Bluesrocker Sun In My Hand deed ons terug gaan ons naar Johnny Winter en hier mochten de andere gitaristen ook meedoen in het geweld. Dat gitaargoden ook sterfelijk zijn bleek uit de intro van ‘We’ll Burn The Sky’; deze emotioneel geladen ballade werd opgedragen aan de in januari 2018 overleden broer van Roth: Zeno Roth. Gedurende de intro van ‘Fly To The Rainbow’ liet Roth horen waarom hij door velen de meester van de Sky Gitaar wordt gezien: razendsnelle arpeggio’s werden verrijkt met de bijbehorende geluidseffecten. Het optreden werd afgesloten met een bevlogen uitvoering van de klassieker ‘Chains of Charron’.
John Petrucci speelde met zijn favoriete ritmesectie van dit moment: Dave LaRue op bas en Mike Mangini op drums. Het optreden van dit briljant ingespeeld trio was muzikaal gezien uit een andere league dan het optreden van Roth en bestond grotendeels uit werk van het album ‘Suspended Animation’ (2005). De progressief en complexe metal muziek van Petrucci vertegenwoordigt dan ook een andere stijl dan de klassieke rock van de Duitser. Petrucci heeft door de jaren heen zijn eigen stijl ontwikkeld, waarin invloeden van o.a. Steve Vai, Joe Satriani, Allan Holdsworth en Eddie van Halen verwerkt zijn. Petrucci gaf meteen zijn visitekaartje of met Wrath Of The Amazons en Jaws Of Life.
De gitaarpartijen werden snel en accuraat gespeeld met een enorme dynamiek. Soms leek het wel of Petrucci argeloos chromatische oefeningen aan het spelen was. De complexiteit van zijn muzikale kunsten leken bijna routineus omdat zijn blik voortdurend op het publiek was gericht. Na deze flitsende start werd het vrolijke ‘The Happy Song’ gespeeld met meer melodische shred partijen op bijna lichtsnelheid … Het ritmische werk van LaRue en Magini mogen hier niet onvermeld blijven. Tijdens ‘Damage Control’ duwde de ritmesectie Petrucci naar een muzikaal hoogtepunt. Het nog op een album te verschijnen ‘Glass Eyed Zombies’ deed ons sterk denken aan het werk van Planet X en Virgil Donati’s ‘In This Life’ album. Tijdens het afsluitende ‘Glassgow Kiss’ werden alle registers nog eenmaal opengetrokken door het trio en kreeg het publiek een laatste figuurlijke kopstoot aan muzikaal geweld toegediend.
Joe Satriani bedient zich voor deze G3 tour van de muzikanten van de Mike Keneally Band. Drummer Joe Travers (Vaultmeister van Frank Zappa’s legacy) en bassist Bryan Beller spelen nl. al jaren samen met dit muzikale genie. Multi-instrumentalist Keneally, bekend geworden als vervanger van Steve Vai in de band van Frank Zappa zou als gitarist zonder meer op het affiche van G3 gepast hebben. Sterker nog, Satriani vindt Keneally minimaal zo begaafd op de gitaar als zichzelf. Satriani’s optreden had als basis het werk van zijn recentste album ‘What Happens Next’ (2018). Het optreden wordt door een goedlachse Satriani geopend met het energieke ‘Energy’. Dit hoge energielevel was kenmerkend voor het hele optreden van Satriani. Satriani zette een gevarieerde set neer met op sommige momenten een bescheiden hoofdrol voor Keneally. Keneally die simultaan keyboard en gitaarpartijen liet horen kwam bij tijd en wijle naar voren om te soleren en te duelleren met Satriani. Tijdens ‘Satch’s Boogie’ ging het publiek figuurlijk uit het dak. Tijdens ‘Cherry Blossom’ liet Satriani naast een fenomenale gevarieerde techniek emotie in zijn soms melodieuze spel te leggen.
Deze G3 avond werd traditioneel afgesloten door het spelen van een aantal klassiekers. High Way Star van Deep Purple kende een ongekende uitvoering met een uitstekende zangpartij van Niklas Turman en grijnzende keyboard begeleiding van Keneally. De uitvoering van Jimi Hendrix’ ‘All Along The Watchtower’ voegde wat ons betreft weinig toe en wat al vertoond was. Het avondje genieten werd afgesloten met Led Zeppelin’s ‘Immigrant Song’.
Chapeau voor Satriani en c.s. voor het neerzetten van een vermakelijke G3 met naast gevarieerd gitaarwerk en set aan uitstekende muzikanten en het voortzetten van een mooie muzikale traditie.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
