Fishbone zet een kolkende Melkweg in vuur en vlam

“Fishbone, was dat niet een bandje uit de jaren 80? Bestaan die nog?” is de meest gehoorde reactie van mensen als je vertelt dat je naar een show van Fishbone gaat. Niet zo vreemd, als je weet dat het laatste album van de band dat er toe doet uit 1996 stamt. Sterker nog, rond de eeuwwisseling waren van de oorspronkelijke 6 bandleden er nog 2 over. Fishbone was op sterven na dood. Nadat in 2010 de film ‘Every Day Sunshine: The Story of Fishbone’ met medewerking van alle oud-leden van Fishbone uitkwam werd de weg teruggevonden. Tijdens de 2018 ‘Fuck Racism’ tour staan 5 van de originele Fishbone leden samen op het podium.

Vanaf haar oprichting in 1979 waren het vooral de explosieve liveshows waardoor Fishbone een fanatieke schare fans om zich heen verzamelde. Met een opwindende mix van funk, ska en punk, waar later ook nog een vleugje rock en metal werden toegevoegd speelde Fishbone overal ter wereld podia plat.

De Oude Zaal van de Melkweg is gezellig druk met een opvallend gemêleerd publiek. Naarmate de irritatie over de pauzemuziek die eindeloos op repeat staat stijgt groeit ook de spanning: zou de band nog wel de energie en passie hebben die Fishbone shows in het verleden zo opwindend maakten. Dat die angst ongegrond is blijkt al bij de opener ‘Hide Behind My Glasses’. Laverend tussen het strakke bigband geluid van de Blues Brothers en totale muzikale chaos zet Fishbone gelijk de toon. Hierna gaat het tempo omhoog en is het vooral opzwepende ska die de Melkweg aan het dansen zet. Tijdens ‘Everyday Sunshine’ duikt de onvermoeibare gangmaker Angelo het publiek in om op handen gedragen weer naar het podium te worden gedragen. ‘Ma and Pa’ vormt het eerste hoogtepunt van de show en laat zien dat Fishbone een meester is in het aansnijden van serieuze onderwerpen, zoals vechtscheidingen, en dat te verpakken in een onweerstaanbaar swingend nummer. Dat Fishbone nog niks van haar oude vuur verloren is blijkt uit de ziedende uitvoering van ‘Subliminal Fascism’ dat nu actueler is dan ooit. ‘Ghetto Soundwave’ is misschien wel het hoogtepunt van de avond: Een killer riff, heerlijk puntige blazers en die onweerstaanbare vocalen die tegelijkertijd treurig en energiek klinken. En dan moet het supertrio dat de reguliere set afsluit nog komen: Het opzwepende ‘Bonin’ in the Boneyard’ met een hoofdrol voor bassist John Norwood Fisher. De opwindende Curtis Mayfield cover ‘Freddie’s Dead’ die massaal wordt meegebruld door jong en oud. En de knallende metalriffs van ‘Sunless Saturday’. En nog is Fishbone niet klaar met de Melkweg. Na een adempauze in de backstage springt de band energiek het podium weer op voor een toegift van maar liefst 5 nummers. Fishbone sluit af in stijl met het allereerste nummer dat de band uitbracht: ‘Party at Ground Zero’ wat in de beste Fishbone traditie ontaardt in een vrolijke chaos waar je niet stil bij kunt blijven staan.

7 Augustus gaat de boeken in als een van de warmste dagen van 2018, dat geldt zeker voor de Melkweg. Fishbone en publiek stoken het vuurtje op tot ver voorbij het kookpunt. Fishbone oogt wat ouder en grijzer dan in de jaren 80, de passie en energie is er nog als vanouds.