Eric Martin ook akoestisch sterk in Melkweg
Mr. Big, de bekende hardrock supergroup, gaat alweer dertig jaar mee – hoewel de band niet meer zo groot is als tijdens het hoogtepunt in de jaren negentig, heeft de band in het rockwereldje nog steeds een een grote schare fans. Op het treurige overlijden van drummer Pat Torpey na, doen de bandleden het individueel ook goed: bassist Billy Sheehan speelt onder andere in het razendsnel opkomende Sons of Apollo, Paul Gilbert treedt op en geeft gitaar-masterclasses en Eric Martin, de zanger met zijn kenmerkende stem en indrukwekkende bereik, doet een akoestische tour. Als onderdeel van deze tour speelde hij op 27 september in een kleine zaal van de Melkweg voor een publiek met een voorliefde voor Mr. Big en akoestische sets.
Om iets over half acht komt Chris Bay het podium opgelopen. Ook hij is zanger van een metalband (Freedom Call) die, als hij niet met zijn band tourt, het podium opgaat met een akoestische gitaar. Chris speelt wat van zijn eigen nummers die hij tot het genre ‘happy metal’ rekent; hoewel de nummers niet bepaald onder het genre ‘metal’ vallen, verzorgt hij een passende introductie voor het concert van Eric Martin.
Om half negen komt Eric Martin zelf op in de zaal die klein is, maar gezellig en gevuld met een precies juiste hoeveelheid mensen om het concert ongedwongen en relaxed te laten zijn met genoeg interactie met het publiek. Eric stelt zijn gitarist, de Britse David Cotterill (bekend van de band Demon) voor en na wat grapjes en aanpassingen aan het geluid barst het duo los in ‘Untouchable’, een nummer van Erics solo-album ‘I’m Goin’ Sane’ uit 2002. Een nieuw nummer van Mr. Big, ‘Everybody Needs a Little Trouble’, volgt – de eerste van vele deze avond. Eric Martin gaat terug in de tijd met nummers als ‘Voodoo Kiss’, ‘Going Where The Wind Blows’ en ‘Daddy, Brother, Lover, Little Boy’ – het snoeiharde nummer vol gitaargeweld dat, voor het feit dat het akoestisch gebracht wordt, ontzettend sterk overkomt. Eric vertelt geamuseerd over zijn goede vriend Richie Kotzen, die Paul Gilbert een poosje verving als gitarist in Mr. Big: de gitarist hield Eric, zo vertelt hij, er altijd goed bij, terwijl hij tegelijkertijd zelf het stereotype van de rockster belichaamde.
Hoewel de avond vooral draait om het herleven van de glorietijd van Mr. Big, is er ook tijd voor ander materiaal: tijdens Elvis Costello’s ‘(What’s So funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding’ neemt David zelfs even de leadzang op zich. Tijdens ‘What If We Were New’ knapt er een snaar op Erics gitaar, maar het wordt al snel opgelost –Eric speelt op Davids gitaar terwijl David Chris Bay’s gitaar te leen krijgt, en David laat op deze voor hem onbekende gitaar geen mindere solo horen tijdens ‘Dancing With My Devils’. Aan het einde van de show vraagt Eric het publiek om verzoekjes, en na een heleboel suggesties uit de zaal speelt hij twee van Mr. Big’s krachtigste powerballads: ‘Just Take My Heart’ en ‘To Be With You’. Om het interessant te houden speelt het duo ‘To Be With You’ in country-style, en hoewel het publiek dat kan waarderen volgt daarna nogmaals het nummer, maar dan op de klassieke manier uitgevoerd – het publiek zingt het nummer voor de tweede keer woord voor woord mee. Na een oprecht, uitvoerig en enthousiast applaus neemt Eric Martin afscheid, met de belofte om even later terug te komen om uitgebreid met zijn publiek te praten.
Dat Eric Martin als solo-artiest ook succesvol is, staat buiten kijf. Twee man met akoestische gitaren op een podium is genoeg voor een dynamische show met humor en een ijzersterk rockgeluid – als een van die twee Eric Martin is, in ieder geval. Eric maakt met zijn talloze anekdotes van zijn concert een persoonlijke, levendige show: zo vertelt hij over zijn vader in de Vietnam-Oorlog voor het nummer ‘Superfantastic’ en over liefde, drugs en verslaving voor ‘Fragile’. Of het nu Mr. Big-klassiekers zijn als ‘Wild World’ en ‘Take Cover’ of zijn eigen persoonlijke nummers als ‘No One Said Goodbye’ en ‘Back In Blue’, Eric Martin zingt het allemaal even overtuigend en zijn stemgeluid is misschien wat lager dan vroeger, maar nog even krachtig en karakteristiek. Dat zijn nummers en performance na al die jaren nog steeds niks aan kracht inboeten, komt in deze akoestische show misschien juist nog beter naar voren door de minimalistische opstelling. Eric Martin bewees zich in de Melkweg als een duizendpoot die zijn gerenommeerde plaats in het hardrock- en metalwereldje dubbel en dwars verdient.
