Dauwpop 2016: Zon, muziek, bier en gemoedelijkheid

De 22e editie van Dauwpop kende een noviteit. Voor het eerst in haar bestaan was het festival afgeweken van haar vaste stek op hemelvaartsdag. Op 5 mei zou het festival samenvallen met bevrijdingsdag met gratis festivals overal in het land. Vandaar dat voor zaterdag 28 mei gekozen was. Vrijwel alle voortekenen stonden op groen voor een geslaagde editie: Fantastische line-up? Check, Publiek? Dauwpop was al weken tevoren uitverkocht dus CHECK. Alleen het weer zou nog roet in het eten kunnen strooien, tot de ochtend van 28 mei werd er nog onweer voorspeld, er werd zelfs een code geel afgegeven.

Toch had niemand zich door deze donkere voorspellingen laten afschrikken. Het idyllische beboste terrein aan de Luttenberger weg in Hellendoorn werd bevolkt door zomers geklede, zonnig kijkende muziekliefhebbers van allerlei pluimage. Het publiek kon kiezen uit 3 muziekpodia en 2 danskuilen. Door het mooie weer was lekker in het gras zitten met een biertje en een hapje van een van de ruim voorradige eettentjes voor velen een aanlokkelijk alternatief.

De organisatie van Dauwpop was er weer in geslaagd een afwisselende muziekline-up samen te stellen. Van klassiekers als Madness via spannende ontdekkingen als de Pierce Brothers en Black Honey tot hiphoppers als Ronnie Flex en Fresku, kortom: voor elk wat wils.

Als Rockmuzine zijn we het natuurlijk aan onze stand verplicht om bijzondere aandacht te besteden aan de harde gitaren. Verwacht dus geen compleet overzicht van alles wat Dauwpop te bieden had. Rockmuzine volgde vooral het spoor van de decibellen, gitaarriffs en crowdsurfers.

Lucas Hamming

De Barn kon zich geen betere opener wensen dan Lucas Hamming. Dankzij zijn optreden als huisband bij De Wereld Draait Door afgelopen seizoen heeft de band van de sympathieke frontman nationale bekendheid gekregen. Toch gedraagt de band zich op het podium nog als een roedel jonge honden.

Al tijdens de soundcheck stond Lucas te dollen met het publiek, wat dan ook direct enthousiast reageerde toen de band “voor het echie” het podium betrad. De catchy powerpop van Lucas Hamming schudde het publiek zo vroeg op de dag wakker. Frontman Lucas is een entertainer pur sang die het publiek weet mee te trekken. Tegen het einde van de show puilde de Barn dan ook uit en zong het publiek uit volle borst mee.

De Staat

2016 Lijkt het jaar van De Staat te worden. De waanzinnige clip van ‘Witchdoctor’ ging viral op het internet. Begin dit jaar kwam hun vierde studio album ‘O’ uit en dit lijkt de grote doorbraak voor de Nijmeegse band rond Torre Florim in te luiden. De band kondigde een show in de HMH aan en als toetje op de taart mocht De Staat megarockers Muse begeleiden op hun Europese tour. Koud terug uit Milaan stond De Staat vroeg in de middag op de Mainstage van Dauwpop.

De Staat overdonderde Dauwpop met een vlijmscherpe, snaarstrakke show die van het begin tot het eind swingde als een dolle. De band putte vooral uit de laatste 2 albums ‘O’ en ‘I-con’ waarop warme synthesizers de traditioneel beukende, hoekige ritmes omtoveren in groovende beats.

De enige klassieker uit de beginperiode van de band die de setlist haalde was het ironische ‘Old MacDonald Don’t Have No Farm No More’.

De Staat bouwde de show geraffineerd op richting het onvermijdelijke hoogtepunt: ‘Witch Doctor’ waarbij Torre als een volwaardig Witch Doctor midden in het publiek plaatsnam om de massale circle pit aan te vuren. De Mainstage ontplofte al bijna op dit vroege tijdstip.

Torre beklom het podium weer en alsof er niets was gebeurd deed hij zijn hoedje weer op en verliet het podium na een laatste groet aan het publiek.

De show van de Staat was ondanks het vroege tijdstip een van de absolute hoogtepunten van Dauwpop 2016.

Dilly Dally

Over naar de King King, het intieme kerkje dat wat aan de buitenkant van het Dauwpop terrein is opgebouwd. In de King King troffen we het uit Toronto Canada afkomstige Dilly Dally. Dilly Dally is een band rond zangeres Katie Monks en gitariste Lizz Ball. Al sinds high school deelden de meiden een passie voor the Pixies, Kurt Cobain en Pete Doherty. Het is dan ook niet vreemd dat je veel van hun idolen terug hoort in de muziek van Dilly Dally.

De nummers van Dilly Dally klinken duister, emotioneel en gruizig. De band is zeker schatplichtig aan de Pixies en Nirvana. Maar op momenten, zoals in het gruizige ‘Purple Rage’ klonk de band als de Smashing Pumpkins.  Hoogtepunt van de show was het slepende ‘Get To You’. Zelden klonk zelfmedelijden zo overtuigend en krachtig als uit de mond van Katie Monks.

Jett Rebel

In slechts een paar jaar tijd heeft Jelte Tuinstra zichzelf ontpopt van een schuchter, bijna mensenschuw muzikaal genie in Jett Rebel, een entertainer die zijn eigen eigenwijze keuzes maakt. Jett Rebel heeft met zijn grote voorbeeld Prince gemeen dat hij alles in eigen hand wil houden, hij speelt zijn eigen platen in en heeft in 2015 zijn eigen platenlabel opgericht.

Jett Rebel onderstreepte zijn eigenwijsheid door tijdens het begin van zijn show doodgemoedereerd met een bezem in zijn hand het podium te betreden. Om al zingend nog wat denkbeeldige vuiltjes van het podium te vegen. Jett Rebel opende de show met dampende funk, ondersteund door een saxofoon en in duet met de zangeres uit zijn begeleidingsband.

Het publiek in de stampvolle Mainstage tent reageerde het meest enthousiast op Jett Rebel’s hits als ‘Sleepovers’, ‘Do You Leave Me At All’ en het onverwoestbare ‘Louise’.

My Baby

“DELTA TRANCE LOUISIANA DUB INDIE FUNK”, zo betitelt My Baby haar muziek op haar Facebookpagina en daarmee is de eigenzinnige mix van funk, psychedelica, dance en blues treffend neergezet. My Baby is broer en zus Cato en Joost (Sheik) van Dyck met Nieuw-Zeelander Daniel (Da Freez) Johnston.

De basis voor het onweerstaanbare dansfeest dat de show van My Baby op Dauwpop werd wordt gelegd door de drummer “Sheik”. Op zijn snaarstrakke groovende beats kan niemand stil blijven staan. Ook de Barn op Dauwpop ging onverbiddelijk voor de bijl. De soms vervreemdende, maar meestal meeslepende gitaarhooks van Da Freez en de betoverende stem van Cato completeerden de magie van My Baby. Tijdens de show werden continu blikken uitgewisseld, My Baby is niet zo van de vaste songstructuren, steeds er iemand een zijweg inslaan waarna de andere twee volgden. Drummer Sheik is dan de onbetwiste leider die met een tempowisseling het spul weer terug manoevreert.

Met catchy en onweerstaanbare nummers als ‘Remedy’, ‘Seeing Red’ en het opwindende ‘Uprising’ greep My Baby Dauwpop bij de strot om pas weer los te laten toen de laatste noten van ‘Seeing Red’ weggestorven waren.

Een show van My Baby kan het beste getypeerd worden als Organic Dance Music. Een van de hoogtepunten van Dauwpop 2016.

Black Honey

Nog voordat de band een album uitgebracht heeft werd Black Honey gezien als een van dé talenten van het Verenigd Koninkrijk. Nu moet je die hype vaak met een korreltje zout nemen. Van veel van die “nieuwe Beatles” hoor je later weinig meer. Dat het met Black Honey wel eens anders af zou kunnen lopen bleek op het afgelopen Eurosonic festival. De band was een van de verrassingen van Europa’s grootste showcase festival. Black Honey heeft met Izzy B Phillips een ijzersterke troef in handen. Ze heeft de uitstraling van Debbie Harry, een stem als een klok en speelt ook nog gitaar.

Op Dauwpop was Black Honey dé verrassing. Gruizig, hard en melodieus, Black Honey concentreerde dat allemaal in één liedje, het aanstekelijke ‘All My Pride’. Zangeres Izzy verleidde, smeekte en schreeuwde en steeds was het overtuigend. Serieuze gitaarproblemen konden niet worden verholpen en uiteindelijk nam de gitarist de gitaar van de zangeres over. Met hernieuwde energie zette de band de show voort.

Black Honey is zo’n bandje waar je op festivals tegenaan hoopt te lopen.

Death Alley

Tot de avond begon te vallen waren de liefhebbers van gierende gitaren nog niet heel erg verwend op Dauwpop. Met de show van Death Alley zou daar snel verandering in komen. De muziek van Death Alley kun je het beste omschrijven als een eigenzinnige mix van MC5, Black Sabbath, Mötorhead en de Blue Oyster Cult. Hart van de band is de voormalige Devil’s Blood gitarist Oeds Beydals.

De band betrad het podium van de King King onder begeleiding van een jazzy film melodie. Vanaf Oeds’ eerste snijdende riff ontstond er voor het podium een moshpit die gedurende de show alleen maar groter zou worden. De band leek te worden gevoed door de energie vanuit het springende publiek en deed er nog een schepje bovenop. Death Alley speelde classic rock ’n roll, maar door het psychedelische gitaarspel van Oeds werd het nooit platvloerse hardrock.

Het epische ‘Supernatural Predator’ was het hoogtepunt van een vette rock ’n roll show. Psychedelisch, groovend en spacy tegelijk werd het publiek aangezet om er nog een schepje bovenop te doen. Het catchy refrein “Supernatural Predator!” werd massaal meegebruld en met hernieuwde energie werd er gesprongen, gecrowdsurfd en vloog het bier door de lucht. Heerlijke afsluiting van een vette rock ’n roll show.

Kadavar

Na Death Alley verkaste het rockminnende deel van Dauwpop naar de Barn waar Kadavar, het driekoppige rockmonster uit Berlijn op zou gaan treden. Kadavar is de rechtmatige erfgenaam van Led Zeppelin en Black Sabbath. De band grossiert in monumentale gitaarriffs. Kadavar doet niets vernieuwend, de band speelt classic rock, geïnspireerd door grootheden uit de seventies, maar ze doet dat met zoveel overtuiging en klasse dat originaliteit er niet meer toe doet.

Baarden, haren en gitaren was wat de klok sloeg op het podium bij Kadavar. Met name drummer Tiger is een echte showman, die zijn lange blonde manen graag laat wapperen met behulp van 2 ventilatoren.

Al bij de monumentale riffs van opener ‘Lord of the Sky’ was de Barn overtuigd: Duitsers kunnen dus wel rocken. Als het tempo ook maar even omhoog ging zwol de moshpit in de Barn aan.

Kadavar is zo’n typische festival band, niet origineel of vernieuwend, maar zo overtuigend, catchy en muzikaal dat dat er allemaal niet toe doet en je alleen maar met je vuist in de lucht mee staat te schreeuwen.

Drive Like Maria

Drive Like Maria is terug van weggeweest en beter dan ooit! Met de eerste ep van het drieluik Creator, Preserver, Destroyer onder de arm tourde de band eerder dit jaar langs intieme zalen in het clubcircuit. De nummers zijn nog gelaagder en hebben niets van hun energie verloren.

Onder de dreigende slidegitaarklanken van het intro van ‘Nighthawk’ betrad de band het podium van de King King. Als het nummer dan explodeert ontplofte ook het publiek. Springend, dansend en meezingend werd het publiek van de stampvolle King King meegezogen in het universum van Drive Like Maria.

Vanzelfsprekend werden de oudere nummers zoals ‘I’m On A Train’ massaler meegezongen, maar ook nieuwe nummers werden enthousiast ontvangen.

‘Talk To Me’ met zijn killer riff was een eerste hoogtepunt van de show. Gitariste Nitzan Hoffman liet hier weer eens zien dat zij een echte gitaargodin is. In ‘Tiny Terror’ klonk Drive Like Maria als Queens of the Stone Age. Drive Like Maria slaagde er in dit nummer in om tegelijkertijd steenhard en toch melodieus te klinken. Drive Like Maria sloot af met het epische ‘Black Horses’ en klassieker ‘So’ waarin band en publiek nog één keer compleet losgingen.

Birth of Joy

Birth of Joy is bij uitstek een liveband. De teller van de shows van de band staat inmiddels al op meer dan 450 shows. In de tussentijd zag de band kans om drie albums uit te brengen en voltooiden drummer Bob en organist Gertjan respectievelijk het Amsterdams en Leids conservatorium. In 2016 bracht Birth of Joy haar derde album ‘Get Well’ uit, waarin de band een gevarieerder en gelaagder geluid haat horen dan op eerdere albums.

Op het podium van de King King koos Birth of Joy echter voor knalhard erin beuken en dat bleek de juiste keuze. Het publiek in de King King bleek gekomen te zijn om er nog één keer lekker tegenaan te gaan. Het werd daardoor een opwindende rock ’n roll show waarin band en publiek elkaar opstookten om de King King vast tot de grond toe af te breken.

Door de snoeiharde rock ’n roll van nummers als ‘Motel Money a Way’, ‘Teeny Bopping’ en ‘Rock ’n Roll show’ steeg de energie in de King King tot grote hoogte. Hoogtepunt van de show was echter het prachtig opgebouwde ‘Three Day Road’ waarin het tempo weliswaar wat inzakte, maar waarin de spanning voelbaar was.

Met ‘Hands Down’, de meest recente single van het laatste antwoord werd de reguliere set afgesproken, maar aangevuurd door de presentator van de King King werd Birth of Joy nog één keer het podium opgeschreeuwd. “Dan doen we er nog een, was het simpele maar doeltreffende antwoord van zanger Kevin. Dat werd ‘Know where to run’, waarna band en publiek nog één keer helemaal losgingen.

Ten slotte

De 22^e editie van Dauwpop gaat de boeken in als een geslaagde Dauwpop. Ondanks de afwijkende datum en dreigende regen liet Dauwpop zich niet van de wijs brengen. Het festival was stijf uitverkocht, maar voelde nergens overvol aan. De sfeer was gemoedelijk, de bands waren tof en het bier koud. Wat wil je nog meer?