Hardcore lives in Eindhoven

Dat hardcore leeft bewijst The Sound of Revolution wel, het festival heeft maar drie jaar nodig gehad om uit te groeien tot een uitverkocht twee-daags festival met drie podia.

Vrijdag

De vrijdag wordt op de warzone stage geopend door het lokale punktrio Antillectual. Ondanks deze vroege opener is het al goed druk in de kleinste zaal van het Klokgebouw. Het toevoegen van de vrijdagavond is een goede zet geweest voor het festival. Nadat de eerste pit van de avond is geweest is het tijd voor eerste band op de Revolution stage, namelijk de punk band Street Dogs met hun klassiekers die bij veel mensen bekend zijn. De hele zaal schreeuwt met de eerste woorden van ‘Tobe’s got a drinking problem’ mee, en dat laat zien dat de sfeer er al goed in zit. Beowülf brengt met hun crossover thrash een iets ander geluid op deze avond en de zanger van de band lijkt dronken op het podium te staan, maar het lijkt er niet op dat iemand in het publiek dit een probleem vind.

Vervolgens komen we aan bij Propoghandi, een bandnaam die ik vaker door andere bands heb laten horen vallen omdat het schijnbaar niet vaak voorkomt dat ze op festivals staan. Propoghandi speelt verder een foutloze strakke set waar niks op aan te merken valt.

Hierna zijn we aangekomen bij de laatste band van de warzone stage op vrijdag avond: Dag Nasty. Hard en rauw raggen ze door hun set heen, en door het publiek wordt gretig gebruik gemaakt van het lage podium wat ideaal is om te crowdsurfen. De die-hard fans (zelfs een met wandelstok) staan te genieten op de eerste rij. Afsluiter van de avond is Life of Agony, en deze zijn overduidelijk publieksfavoriet op de vrijdag en ze laten ook duidelijk zien waarom. Life of Agony houdt van begin tot einde de aandacht vast en laat geen steken vallen. Zangeres Mina Caputo doet haar uiterste best om het publiek op te zwepen en staat een ruime twee nummers op de barriers upclose met het publiek. Stop hier nog een gastperformance van Billy Bio bij en je hebt een perfect begin van The Sound of Revolution.

Zaterdag

De zaterdag wordt geopend door de bands Getsome!, Toxic Shock en Deathtrap. Dat de meeste mensen geen kater hebben is wel duidelijk, want zoals de zanger van Topnovil al aanduidt is het al snel “hot as a motherfucker”. Door naar de band Trail of Lies die hun set met wat technische moeilijkheden beginnen, maar dat houdt het publiek niet tegen om vanaf de eerste noot al met een goede pit te beginnen. Het hele optreden vliegen de mensen om je oren en deze energie wordt lang volgehouden. Hierna staat de Nederlandse band Hardsell op de revolution stage, die wat klassieke street punk die vooral in de smaak valt bij de oudere bezoekers van vandaag. Nostalgie ten top!

Vervolgens krijgen we Slope die met hun agressieve en bijna thrashy sound veel moshpits en twosteps in het publiek teweeg brengen. Hierna is het tijd aan de huisband van The Sound of Revolution: No Turning Back. Grotendeels dankzij zanger Martijn bestaat het festival, en in ruil daarvoor mag het publiek jaarlijks van hun show genieten. Dat de band na drie jaar nog niet verveeld laat het publiek wel zien. Genoeg mensen op het podium en genoeg beweging in de zaal. Hardcore lives, aldus zanger Martijn.

Fast forward naar de show van Earth Crisis, die laten zien en horen waarom hardcore belangrijk. Vanaf het begin domineren ze de zaal, de bandleden zijn meer in de lucht en er komt geen einde aan de hoeveelheid crowdsurfers. “This is a hardcore show, and not a metalshow. We talk about politics”.

Hierna is het tijd voor een van de pioneers in het genre: Agnostic Front. De band is energiek en erg vermakelijk om te zien. Er is veel lol op het podium, maar dat doet niet af aan de kwaliteit van de muziek. Alles is strak, en als je als band ook nog eens afsluit met de punk anthem ‘Blitzkrieg bop’ dan verdien je veel punten.

Later op de avond worden de “ST” kreten steeds luider, en dat kan maar een ding betekenen: Suicidal Tendencies. De band vliegt zoals gebruikelijk over het podium en elk hoekje wordt opgezocht. Het publiek geniet van de set, en het enige jammere zijn de barriers die het publiek weerhouden om nóg meer in de lucht te zijn.

Als allerlaatste van het festival is het de beurt aan Comeback Kid. Ook al was Comeback Kid niet de oorspronkelijke afsluiter, het festival wordt afgesloten op een hardcore waardige manier: Laag podium, zweet, bloed en fantastische sfeer. De microfoon gaat van mond naar mond en alle nummers worden luidkeels door de zaal meegezongen. Een perfecte afsluiter van een heerlijk hard en goed georganiseerd festival.

Foto’s (c) Lenny van Dijk