Vandenberg’s Moonkings vertrouwd sterk in Iduna

Op 24 november was het Drachtense Iduna niets minder dan een waar paradijs voor de liefhebbers van bluesy hardrock met een hint naar het rijke Nederlandse rockverleden.  Niet alleen Vandenberg’s Moonkings, de band waarin rockveteraan Ad Vandenberg na jaren rust weer muzikaal tot leven kwam, maar ook Raw Medicine speelde in Iduna voor een bomvolle zaal.

Raw Medicine, het powertrio dat bestaat uit Dirk Vermeij, Rudy Englebert en Arthur Bont, staat om half negen voor een groot publiek dat de band warm verwelkomt. Ruigere nummers zoals ‘All My Fuse’ en het pakkende ‘Blackcat Woman’ worden afgewisseld met rustiger materiaal in de vorm van ‘Love Scar’, dat de band niet minder overtuigend weet te brengen. Raw Medicine is de perfecte reïncarnatie van al bekend Nederlands rocktalent en weet het publiek dan ook moeiteloos zo’n drie kwartier te vermaken.

Een klein halfuur nadat Raw Medicine het podium heeft verlaten, wordt het licht gedimd en de opkomstmuziek van de Moonkings gedraaid. Het publiek, dat de zaal bijna tot de rand vult, brult als drummer Mart als eerste het podium opgelopen komt en spoedig wordt gevolgd door de rest van de band. Hoewel Vandenberg’s Moonkings pas sinds 2014 bestaat, heeft de band ruim genoeg eigen materiaal om een volledige avond te vullen, en nummers als ‘Nothing Touches’, ‘Close to You’ en ‘Steal Away’ worden voor het grootste gedeelte al trouw door het publiek meegezongen.

Na ‘Angel in Black’ is het tijd voor (zoals Jan het verwoordt) wat ‘gevoelige liedjes’. Ad en Jan nemen plaats op wat gearkisten en spelen, zonder begeleiding van Sem en Mart, een akoestisch intermezzo dat bestaat uit ‘Walk Away’, ‘What Doesn’t Kill You’ en de klassieker die ontstond uit de jarenlange samenwerking van Ad en David Coverdale, ‘Sailing Ships’. Het duurt even voor het publiek helemaal in de stemming komt voor het wat rustigere materiaal, maar de zang en het applaus dat uit de zaal komt bewijst dat ook het akoestische duo krachtig genoeg is om de zaal te overtuigen.

Na het tussenstuk komen Sem en Mart er weer bij voor het wat ruigere werk: ‘Judgement Day’, een van Whitesnake’s meest geliefde nummers, krijgt een invulling à la Moonkings en wordt met nieuwe energie helemaal tot leven gebracht. Na een fenomenale drumsolo waar Mart al zijn virtuositeit in kwijt kan volgt Led Zeppelins ‘Rock and Roll’, en het eind van ‘The Fire’ wordt een uitgebreide jam waaruit duidelijk blijkt hoe indrukwekkend sterk de ritmesectie op elkaar is ingespeeld.

Hoewel de band daarna afscheid neemt, duurt dat afscheid niet zo lang: het publiek schreeuwt om meer en de Moonkings komen terug voor een toegift. Na een laatste Whitesnake-hit, ‘Here I Go Again’, waarin Jan nog een keer voor de grap ‘hobo’ in plaats van ‘drifter’ zingt (zoals David Coverdale dat deed in de 1982-uitgave van het nummer), wordt de avond passend afgesloten met ‘Lust and Lies’ met een uitgebreide bas-intro van Sem.

Het concert van Vandenberg’s Moonkings in Iduna was van het begin tot het eind een overduidelijk succes. Van de interactie tussen de bandleden op het podium en de reactie van het dolenthousiaste publiek tot aan de afwisseling in de setlist: de Moonkings bewezen zich opnieuw als rasentertainers in de rockscene. Ad trekt nog steeds met gemak solo na solo uit zijn vertrouwde Les Paul en Mart bevestigde niet alleen zijn drumtalent, maar ook zijn vermogen om een ijzersterke tweede stem naast zijn drumwerk te leveren. De Moonkings staan zelfverzekerder dan ooit op het podium, en daar hebben ze dan ook alle reden toe.