The Grand East in Merleyn – Alles moet stuk!

Op 15 november 2015 ontpopte Texas Radio zichzelf in the Grand East. Hiermee kreeg de rock ‘n soul vaste voet in Diepenheim, Overijssel en later podium voor podium heel Nederland. Overal waar the Grand East optreedt laat zij een verpletterende invloed achter.  In 2016 schonk the Grand East de wereld ‘Movano Camerata’. In november 2018 komt de band daar nog eens overheen met ‘What a Man’ een album vol broeierige rock, soul en blues, zoals we dat van the Grand East kennen, maar dan toch een tikkie anders.

Het nieuwe album is de perfecte aanleiding voor the Grand East om de vaderlandse poppodia af te schuimen. Vanavond is het Nijmeegse Merleyn de plaats van handeling.

Walden

Aan Walden de taak om het publiek op te warmen voor the Grand East. Walden komt snel. Bijna uit het niets won de band begin 2018 de ‘Nu of Nooit’ wedstrijd in haar geboortestreek Zuid-Limburg. Een band competitie waarmee de winnaar de openingsplek op Pinkpop krijgt. De Pinkpop show betekende een springplank en supportshows met onder andere DeWolff en the Sore Losers. En nu dan met the Grand East.

Hoe dat klinkt op het podium? Walden opereert als een sluipmoordenaar, kabbelende psychedelische melodieën worden regelmatig bruut omver getrapt door duister grommende riffs. De band schuwt het gebruik van de ritmebox niet. In combinatie met de psychedelische gitaarriffs doet Walden in de verte soms aan vroege Echo & the Bunnymen denken.

Drummer Mees en zanger/gitarist Mees vormen samen met bassist Pelle de groovy basis waarover gitarist Jeff zijn psychedelische gitaarerupties drapeert.  Walden zet met een energieke psychedelische rockshow zichzelf op de kaart bij het publiek in Merleyn.

The Grand East

The Grand East omschrijft zichzelf als: “Een nietsontziende tornado van vrijgevochten tukkers. Gebroederlijk staan ze naast elkaar op het podium, met in het midden een bezwerende frontman die zichzelf het graf in werkt om het publiek mee te slepen naar de wereld van The Grand East.”

Klinkt the Grand East op de plaat strak en verzorgd, live tapt de band uit een ander vaatje. Onder aanvoering van zanger Arthur schuwt de band het grote gebaar niet. Volvette riffs, een gillende hammond en de groove die een aanslag op je middenrif doet. En dat alles terwijl zanger Arthur zich de longen uit het lijf schreeuwt. The Grand East gaat er zo hard in dat er om de haverklap iets stuk gaat, is het niet de stroomvoorziening voor de pedalen van gitarist Niek, dan wel de oortjes van Arthur. Organist Joris: “volgens mij hebben wij nog nooit één show zonder technische problemen meegemaakt. We hebben zelfs ‘5 minuten zinloos lullen’ op de setlist staan om de tijd te vullen.” The Grand East is er de band niet naar om zich hierdoor uit het veld te laten slaan. Integendeel, als alles weer werkt geeft de band nog wat extra gas. ‘What A Man’, krijgt door de adrenaline op het podium nog een extra lading. Met een onweerstaanbare groove, donkere hammondklanken, gierende gitaarsolo’s en intense zang komt de beklemmende betekenis nog sterker over.

De show draait rond het nieuwe album, en deze worden ook vol verve gebracht. Alleen voel je aan alles dat de band zich toch in de nummers van ‘Movano Camerata’ beter op haar gemak voelt, tempowisselingen zijn natuurlijker, the band pakt makkelijker uit met uitgesponnen jams. ‘Rabbits and Children’ en ‘Salt Water Love’ zijn hier mooie voorbeelden van.

Een van de mooiste nummers van ‘What A Man’ is ‘I’ve Been Young’, sfeervol, dreigend, vol van oplopende spanning met een hoofdrol voor de Arthur’s prachtige stem, en net als je naar een bevrijding van de spanning gaat verlangen barst er een muur van grommende bassen, gierende riffs op gitaar en hammond los waardoor Merleyn helemaal los gaat. Het hoogtepunt van de avond is en blijft ‘Kiss The Devil’. Afwisselend op een duistere mondharmonica of met zijn diabolische vocalen gaat Arthur voor in de rol van Voodoo priest in een hoogmis van swamp blues. The Grand East en Merleyn gaan samen nog een keer helemaal los. Waarna de zaallichten aangaan en Merleyn langzaam terugkeert uit de wereld van the Grand East.

Foto’s (c) Tineke Klamer