Kaarsjes, Wierook en bijtende riffs bij the Magpie Salute
Dat was even schrikken in 2015. The Most Rock ‘n’ Roll Rock ‘n’ Roll Band in the World hield op met bestaan. Zoals zo vaak ging het om de centen. Zanger Chris Robinson een onevenredig deel van de rechten van de band. Iets wat de rest van de band niet over zich heen kon laten gaan. Met als resultaat dat aan de vooravond van een tour om het 25-jarige bestaan van debuut ‘Shake Your Moneymaker’ er een einde kwam aan de roemruchte Black Crowes.
Rich Robinson had geen heimwee naar het leven in the Black Crowes, maar als ze samen muziek maakten was het wel altijd speciaal. Om dat gevoel terug te krijgen belde hij eind 2016 ex-Black Crowes leden gitarist Marc Ford, bassist Sven Pipien en organist Ed Harsch om een paar avonden samen te spelen. Ze plugden hun instrumenten in en het ging als vanzelf. Rich in Oor: “Wow, dacht ik toen. Simpelweg: wow!” Het resultaat van 3 avonden samen spelen werd vastgelegd op het live-album the Magpie Salute en een nieuwe band was geboren. De creatieve energie bleef stromen zodat in het najaar van 2018 een nieuw album, nu met gloednieuwe nummers van de hand van gitaristen Marc en Rich en zanger John Hogg, ‘Highwater I’ genoemd. En nummer 2 staat al op de planning voor begin 2019. Maar eerst gaat the Magpie Salute doen waar ze het allerbeste in is, live spelen, heel veel live spelen. Tijdens deze tour doet the Magpie Salute Doornroosje aan.
Doornroosje is gezellig druk met een wat ouder publiek van voornamelijk mannen. Het merendeel is doorgewinterde Black Crowes fan. De verwachting in de zaal stijgt tot een hoogtepunt als de zaallichten uitgaan en de blues traditional ‘Shake ‘Em On Down’ van Fred McDowell klinkt. Het podium is bekleed met Perzische tapijten, er staan kaarsjes en wierookstokjes op de gitaarversterker van Rich, kortom: de show kan beginnen.
The Magpie Salute dompelt Doornroosje onder in gloedvolle southern rock met vlijmscherpe riffs, een loeiend hammond orgel, groovende ritmes en een onweerstaanbare brulboei van een zanger. John Hogg is een fenomeen; hij doet soms denken aan Lenny Kravitz, heeft de blik van Johnny Depp en doet Chris Robinson verbleken in de Black Crowes songs. De nadruk tijdens de show ligt vanzelfsprekend op het nieuwe Magpie Salute album met ‘For the Wind’ als een van de hoogtepunten: prachtig opgebouwde southern rock met een jubelend hammondorgel, prachtige zang en het waanzinnige samenspel van de gitaristen Marc en Rich die elkaar naar grote hoogten opstuwen. Niet gelijk voor de hand liggend, maar op een of andere manier wel passend zijn de Velvet Underground covers ‘What Goes On’ en het intense ‘Oh Sweet Nuthin’ dat een countryrock uitvoering krijgt. The Magpie Salute is een echte “muzikanten band” zodat Doornroosje regelmatig vergast wordt op breed uitgesponnen jams waar de solo’s je om de oren vliegen en met name het jazzy basspel van Sven opvalt. Het rustpunt van de show is een akoestische set waar Marc, John en Rich zich verzamelen om een enkele microfoon. Wanneer de stilte verstoord wordt door kakelend publiek waarschuwt Rich: “When people talk, we can hear it up here”. Dat werkt, de akoestische set wordt in respectvolle stilte aangehoord en de onverlaat die het toch niet kan laten om te gaan praten wordt fijntjes door omstanders tot stilte gemaand. En terecht: ‘You Found Me’, Bob Dylan’s ‘Girl From the North Country’ en vooral het waanzinnige ‘Oh Josephine’ van the Black Crowes klinken magistraal in deze kleine opzet met alleen gitaren en zang.
Daarna komt de rest van de band het podium weer op en wordt het gaspedaal weer vol in getrapt. ‘Can You See’ is een pareltje met sterke zang van Rich en heerlijke bluesy riffs. Bovenal breekt bij Rich eindelijk een glimlach door. Natuurlijk speelt the Magpie Salute Black Crowes klassiekers, naar het einde van de show toe zelfs 3 achter elkaar, maar eigenzinnig als de band is wordt dit natuurlijk geen “Greatest Hits”. Het intens groovende ‘Another Roadside Tragedy’, het rauwe ‘Go Faster’ passeren passeren de revue.
Zanger John geeft aan dat de band niet van plan is het podium te verlaten en dan na 30 seconden achter het gordijn te staan weer op te komen. Rich voegt daar onderkoeld aan toe: “This is the official encore phase, you got your encore, this is it.” Waarna het prachtige ‘Sometimes Salvation’ in een geïnspireerde uitvoering wordt gespeeld. De gitaren spelen de hoofdrol en John’s intense zang doet Chris Robinson vergeten. Na het soulvolle ‘Send Me An Omen’ komt er een einde aan een prachtige avond. The Black Crowes zijn niet meer, maar zolang the Magpie Salute bestaat kunnen rockfans bij Rich Robinson en kompanen terecht voor rock ’n roll recht uit het hart.
