CD van de Week: Queensrÿche – The Verdict

Er zijn zo van die releases waar ik nog altijd reikhalzend naar uitkijk, zo één waar je vroeger voor op de fiets naar de platenzaak ging op de dag van release. Deze Queensrÿche is er daar zo één van. We kennen allemaal het verhaal van zanger Todd la Torre (Crimson Glory), die in 2012 het zinkende Queensrÿche schip moest redden nadat originele zanger Geoff Tate uit zijn eigen band was gezet. Zowel de stem en het gedrag van Tate, als ook de kwaliteit van de laatste 5 albums waren van een steeds bedenkelijker niveau geworden. Met het zeer matige ‘Dedicated to Chaos’ (2011) als dieptepunt.

De heer La Torre kon vervolgens uitblinken met zijn enthousiasme, songschrijverscapaciteiten en, vooral, zijn prima strot. Eerste samenwerking in 2013, genaamd ‘Queensrÿche’, viel nog wat tegen vanwege de erg matige productie. Maar opvolger ‘Condition Hüman’ (2015) was een schot in de roos. Zo bevlogen hadden we de band al sinds ‘Promised Land’ (1994) niet meer gehoord. En ook al mist de stem van La Torre wat emotionele lading en diepgang vergeleken met Tate’s gloriejaren, het is met afstand het beste alternatief voorhanden, voor zover ik dat kan inschatten. En live zingt hij naast de sterren van de hemel, de oude hits een stuk beter dan zijn voorganger Geoff Tate tegenwoordig doet in zijn ‘Operation:Mindcrime’ project. Kortom, we mogen blij zijn met dit verse bloed in de band.

Dat hij de band aanspoort tot nieuwe energielevels hoorden we dus 4 jaar geleden al op het prachtige ‘Condition Hüman’, maar die lijn zet zich voort op ‘The Verdict’. Ware het dat deze zich van een stuk progressievere en ook wat heaviër kant laat zien. Todd la Torre vervangt op deze cd niet alleen de oorspronkelijke frontman Geoff Tate, maar nu ook drummer extraordinaire van het eerste uur, Scott Rockenfield. Het verhaal is dat hij twee jaar geleden tijdelijk vrijaf kreeg/ nam om te zorgen voor zijn nieuwe zoon, maar nu blijkt dat er geen enkel contact meer geweest is tussen de band en hem. Mails en telefoontjes werden niet beantwoord door Rockenfield. Vreemde zaak en zeker geen gezonde bandsituatie. Die gaat niet meer terugkomen lijkt me. Live helpt ex-Kamelot drummer Casey Grillo de band al enkele tours uit de brand. Maar op de nieuwe cd drumt dus Todd de nummers vakkundig vol en dat doet hij meer dan verdienstelijk. Multi-talent die man! Al mis je het vernuftige van een Rockenfield, storend is het nergens. Overigens zitten er nu nog maar twee oorspronkelijke bandleden in Queensrÿche: Eddie Jackson (bas) en Michael Wilton (gitaar).

Terug naar het oordeel over ‘The Verdict’. Het album opent met twee snellere heavy nummers: ‘Blood of the Levant’ en ‘Man the Machine’. De prima productie valt op, wederom door Chris “Zeuss” Harris (Hatebreed, Rob Zombie). Ook het heerlijke geroffel halverwege het eerste nummer en het lekkere (twin)gitaarwerk blijven hangen. Het refrein mist wat alleen wat herkenbaarheid. ‘Man the Machine’ is al als single uitgebracht en is gewoon een erg lekkere beuker met mooie solo’s van zowel Parker Lundgren als Michael Wilton. Midtempo song ‘Light-Years’ heeft dat catchy refrein dat in de eerste twee nummers ontbreekt, wel. Een mooie zware basriff luidt halverwege een prachtige twinsolo in. Todd’s hoge geschreeuw sluit het nummer af in stijl.

De progressievere kant van het album komt tot uiting in een nummer als ‘Inside Out’ met zijn vele tempowisselingen en rustige intermezzo. Maar ook het snelle, agressieve en wat complexe ‘Propaganda Fashion’ en ‘Bent’ hebben zo’n ‘Rage for Order’ sfeertje. Waarbij vooral die laatste opvalt met zijn mooie refrein en songopbouw. Hopelijk wordt deze ook live uitgevoerd. ‘Inner Unrest’ is een typische Queensrÿche mid-tempo rocker met Oosters sfeertje en vervormde zang halverwege. De donkere semi-ballad ‘Dark Reverie’ kenden we ook al enkele weken. Prachtige dramatische song en super gezongen weer. ‘Launder the Conscience’ had zo op ‘Operation:Mindcrime’ kunnen staan, terwijl de tweede instrumentale helft (met piano) van de song weer wat aan ‘Rage for Order’ doet denken. Afsluiter ‘Portrait’ is langzaam en veel minder complex. Er wordt een mooie sfeer weggezet, maar na het voorgaande geweld voelt het een beetje als een anticlimax. Overigens zijn op meerdere nummers ondersteunende keyboards te horen; informatie wie deze heeft ingespeeld ontbreekt echter.

Resumerend kan ik zeggen dat The Verdict het meest heavy, donkere, complexe en progressieve album is met Todd als frontman en sowieso sinds Promised Land. Geen gemakkelijke kost, maar hierdoor valt er per draaibeurt weer wat nieuws te ontdekken. Een echte groeier dus. Ik ben er nog niet uit of ik hem ook echt beter vind dan zijn voorganger, maar sowieso een album waar de band heel erg trots op mag zijn op dit punt in hun carrière. Hits staan er niet op, maar de echte fans gaan The Verdict zeer zeker waarderen. In Europa bevat de special edition trouwens een interessante extra cd met enkele acoustische en live nummers, maar ook drie leftovers van de Condition Hüman sessies, waarvan er twee niet eerder hier zijn uitgebracht. (92/100) (Century Media)

Tracklist The Verdict:

1. Blood of the Levant (03:27)
2. Man the Machine (03:50)
3. Light-years (04:09)
4. Inside Out (04:31)
5. Propaganda Fashion (03:36)
6. Dark Reverie (04:23)
7. Bent (05:59)
8. Inner Unrest (03:50)
9. Launder the Conscience (05:15)
10. Portrait (05:16)

Line-Up Queensrÿche:

Todd La Torre – Vocals/ Drums
Michael Wilton – Guitar
Parker Lundgren – Guitar
Eddie Jackson – Bass