Antimatter back to basics in Paradox, Tilburg

De Engelse donkere ambient-progrock formatie Antimatter, onder leiding van één van rock’s  mooiste stemmen, Mick Moss, streek afgelopen zondag neer in Tilburg. Joey Breurs, bekend van Maiden United, had de band zover gekregen om een afwijkende show neer te zetten: ‘An Acoustic Evening of Antimatter’ werd het. Hoewel, alleen de gitaar van Mick was echt acoustisch. Het gezellige Paradox podium zat vol, en terecht bleek enkele uren later. Voor de band, zichtbaar moe van een lange tour van enkele weken door Oost- en Zuid-Europa, was dit voorlopig het laatste optreden. De mooie, maar zware, recente cd ‘Black Market Enlightenment’ was voldoende gepromoot middels decibels; vanavond gooide men het over een subtielere boeg. Volgens Mick was er nauwelijks gerepeteerd hiervoor, dus het werd sowieso een spannend avondje, voor publiek én band. 

Om iets over half negen loopt een ietwat nukkige Mick Moss het podium op, zoekende naar zijn in-ears of iets dergelijks. Eenmaal gevonden neemt hij met een diepe zucht zijn zetel in. Het enthousiasme spat er niet direct vanaf zeg maar, of zijn het zenuwen? Hier gaat een band duidelijk buiten zijn comfort-zone spelen. De kater van de dag ervoor helpt waarschijnlijk ook niet mee. 

Echter, na de eerste tonen van het solo uitgevoerde prachtige prijsnummer ‘Leaving Eden’ van het gelijknamige album, weten we dat het meer dan goed zit. Die Stem, zo vol emotie, daar kun je niet omheen, die raakt een ieder diep, dat kan haast niet anders. Als ook het totaalgeluid nog eens prima blijkt, gaat het voornamelijk zittende publiek er eens, eh, goed voor zitten. ‘Black Eyed Man’ van zijn vorige plaat volgt. Na deze nummers schuift een eveneens nogal zuchtende en steunende David Hall aan voor wat elektrische ondersteuning op zijn Stratocaster. Het leven van een tourende band gaat  duidelijk niet over rozen. Dave zorgt voor een mooie subtiele ondersteuning van de daarop volgende nummers, ook met tweede stem, waardoor het totale geluidsplaatje nog net wat lekkerder ingekleurd wordt. 

De afgelopen jaren hebben we de band regelmatig live mogen aanschouwen. Soms top, soms wat minder als de geluidsman of de band hun dag niet hadden. Deze setting is eigenlijk een verademing. De uitgeklede nummers gaan terug naar de essentie, met name omdat Mick’s emotionele zang, toch dé troef van Antimatter, nu écht op de voorgrond staat. Kippenvel gegarandeerd.

We genieten onder meer van de single van de nieuwe plaat, ‘The Third Arm’ en het mooie ‘Partners in Crime’. Ook oudjes als ‘The Weight of the World’ en ‘Epitaph’ van Planetary Confinement (2005) en ‘Over Your Shoulder’ (van Saviour uit 2002) komen nagenoeg unplugged voorbij. Tussen de nummers wordt er vaak even gezocht naar de juiste akkoorden en overlegd over de setlist. De interactie met het publiek is zoals altijd beperkt. Mick’s uitstraling is prima, het is echter geen prater. Althans, op het podium. Na afloop neemt hij zoals altijd ruim de tijd om met zijn fans te praten. 

Het geheel komt inderdaad enigszins ongerepeteerd over. Of spontaan, dat is een beter woord. Maar zodra de band speelt, klinkt het als een klok. Halverwege de eerste set schuift ook Duitse drummer Fab Regmann aan, wat het geluid nog iets voller maakt. Voor de pauze horen we nog twee covers voorbij komen. Frankie Goes to Hollywood’s ‘Power of Love’ wordt grondig ver-‘Antimattered’. Lennon’s ‘Working Class Hero’ blijft dichter bij het origineel, want in die vorm al prachtig natuurlijk.

Na de pauze plugt ook het enige ontbrekende bandlid, Ste Hughes zijn rode bas in. De sfeer wordt wat losser, de zenuwen bij de band minder, er wordt gelachen, de kop is er af. Als eerste krijgt Dead Can Dance’s ‘Black Sun’ een upgrade in een prachtige uitvoering. Een dikke drie kwartier aan donkere emotionele progrocknummers volgt. De setlist die ik meekreeg, biedt helaas weinig houvast voor het gebodene, want onleesbaar geschreven. Ook zet Mick spontaan wat ongeplande songs in, wat zijn bandleden zichtbaar verrast. Maar de volgende nummers kwamen sowieso voorbij: ‘Can of Worms’ en het bloedmooie ‘Hole’ van The Judas Table en de zelden gespeelde ballads ‘Here come the Men’ en ‘A Place in the Sun’ van Fear of a Unique Identity. Persoonlijke favoriet ‘Redemption’ van Leaving Eden kwam gelukkig ook aan bod.  

Na een dik uur en drie kwartier zit het er op. Het publiek én band hebben zichtbaar genoten dit akoestische experiment. Mick Moss bleek ook oprecht verrast dat het zo goed uitpakte. En dat deed het, dit smaakt naar meer. Hopelijk last men regelmatig een dergelijk optreden in tijdens hun komende tours, of beter, tijdens de reguliere optredens een acoustisch blokje voor de meer subtielere nummers? Anyway, we hadden onze zondagavond niet beter kunnen besteden. Antimatter had die nacht nog een rit in hun campertje naar Dover voor de boeg om maandagmorgen de boot naar huis te nemen. Blijf mooie muziek maken mannen en tot de volgende ontmoeting! 

Foto’s (c) Roland Oomen en Jeroen Schortemeijer