The Fatal Flowers nog altijd ijzersterk in Spot
De naam The Fatal Flowers zal menig Nederlands rocker zich goed herinneren: de band was een van Nederlands meest vooraanstaande rockbands in de jaren ‘80. Ondanks het enorme succes hield de band er aan het begin van de jaren ’90 mee op. Hoewel de band niet van plan is om een volledige doorstart te maken, kwamen enkelen van de originele muzikanten, aangevuld met JB Meijers, bij elkaar voor een reünietour. Na Dauwpop was het Groningse Spot aan de beurt: de band werd er met open armen ontvangen door een uitzinnig publiek in de (uitverkochte) kleine zaal.
De band komt zo’n tien minuutjes later dan gepland op het podium, maar maakt dat verlies van tijd meer dan goed door weinig aan kletspraatjes te doen – het enthousiaste publiek hoeft toch niet opgewarmd te worden. De ene klassieker volgt de andere op: ‘How Many Years’ vormt, met zijn kenmerkende en herkenbare intro, een stevig openingsnummer. ‘Someday’ volgt het naadloos op, en tijdens ‘Second Chance’ is het goed hoorbaar dat de zaal bomvol rasechte fans staat doordat er het nodige mee wordt gezongen. De band toont zich veelzijdig tijdens ‘She’s Doin’ Fine’, dat afwisselend intiem en ruig is, en dat The Fatal Flowers nog niets aan kracht ingeboet hebben wordt duidelijk bij het opzwepende ‘Rock and Roll Star’. Richard Janssen neemt na het nummer kort de tijd om een praatje te maken met het publiek: hij vertelt dat de band altijd ‘hard moest werken’ in Groningen. Hoewel het misschien moeilijk is om een concert van de Flowers in Amsterdam en Groningen te vergelijken, kan wel geconcludeerd worden dat de alleen muzikale kwaliteit van de band al genoeg was om het Groningse publiek dolenthousiast te maken.
Voor ‘Younger Days’ merkt Janssen op dat hij het nummer schreef toen hij eigenlijk nog te jong was – op de achtergrond worden beelden uit de videoclip afgespeeld en het publiek zingt melancholisch mee. Tijdens ‘Speed of Life’ gaat Janssen voorop het podium zitten, en de verder zo luide en jolige zaal is opmerkelijk stil tijdens het gevoelige ‘Nowhere To Lay My Head’. Nog voor de band het podium goed en wel heeft verlaten, wordt er al ‘we want more’ geschreeuwd vanuit de zaal. De band laat niet lang op zich wachten, en na een kort en oprecht dankwoord voor het publiek wordt ‘Pleasure Ground’ ingezet. Als de band nog even kort geïntroduceerd is gaat de toegift door met ‘Billy’ en ‘For Christ’s Sake’. Na het tweede afscheid van de band blijft de zaal zo enthousiast roepen om meer dat de band weinig anders kan dan gehoor geven aan die roep; voor een derde keer komt de groep het podium op, nu om los te barsten in ‘Johnny D. Is Back!’. JB Meijers toont zich een ware instrumentalist door niet alleen los te gaan tijdens een mondharmonicasolo, maar ook door zijn toetsen tijdens het laatste nummer, ‘Dear Friends’, in te ruilen voor een gitaar. Het plezier tijdens het gitaarduel tussen Meijers en gitarist Robin Berlijn spat van het podium, en Janssen neemt tijdens het nummer met de toepasselijke tekst ook echt afscheid van het publiek. Als de band voor de derde keer het podium verlaat, na een oorverdovend applaus, is de avond echt voorbij – de tour is dat overigens nog niet, dus The Fatal Flowers hoefden nog geen definitief afscheid te nemen.
Een avond als deze roept dubbelzinnige emoties op; tegelijkertijd is er het enthousiasme door een als vanouds ijzersterke show vol gouden oude rockklassiekers, én de bitterzoete smaak van het besef dat het slechts iets tijdelijks is aangezien de Flowers duidelijk hebben gemaakt dat deze tour eenmalig en uniek is. Misschien ligt daarin ook wel de kracht van de onderneming: de Fatal Flowers-rock ‘n roll blijft zo iets bijzonders, iets uitzonderlijks in een tijdperk waarin andere bands continu moeten touren om rond te komen. Met deze eenmalige tour heeft de band zich in elk geval voor onbepaalde tijd weer stevig op de kaart gezet.
