Jera On Air laat stijgende lijn zien in 2019 editie
Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, de schreeuwende mannen zijn over het hele grasveld te horen… Jazeker, op 27, 28 en 29 juni is het weer tijd voor Jera On Air, dat het pittoreske Ysselsteyn ineens laat verdriedubbelen in volume en tijdelijke inwoners. Er is veel gedoe geweest rondom de line-up dit jaar, maar dat ligt nu ver achter ons. Ik ga daar verder ook geen extra aandacht meer aan besteden, want er zijn wel betere dingen waar ik het over kan hebben, zoals het festival zelf.
Voor ieder wat wils
Dit jaar wordt Jera On Air op meerdere manieren geopend: of je nou zin hebt in harde bands, leuke covers of gewoon even je vroege emo-jaren wilt herleven (je hoeft je niet te schamen, iedereen heeft wel zwarte eyeliner op zijn ziel), je kunt het allemaal vinden op de donderdagavond. Deze veelzijdigheid zet zich ook door in de line-up, die dit jaar nog veel diverser is dan normaal. Vrijdag staat er genoeg voor de liefhebbers van zachtere muziek met onder andere As It Is en Sum 41, terwijl de hardere muziek is onder andere aanwezig met Crystal Lake, Whitechapel en Terror. Mocht je toevallig van wat politieke bands houden – kan ik me niet voorstellen, alternatieve muziek houdt zich daar nou nooit mee bezig – dan heb je onder andere Enter Shikari en Fever 333. De zaterdag doet hier ook niet voor onder, met Nederpunk van de Heideroosjes, metalcore van Parkway Drive en punk van No Fun At All. Voor ieder weer wat wils op Jera On Air 2019, dus!
Extra diversiteit
Dit jaar is dit meer waar dan ooit, want waar ik ooit heb geklaagd over de hoeveelheid vrouwen op het festival (daarmee bedoel ik vorig jaar, want ik vond het bijzonder weinig), is er dit jaar een flinke diversiteit van alles. Er zijn vrouwen te vinden in onder andere The Interrupters, For I Am King, Not On Tour, Employed to Serve en nog meer. Ook is ongeveer de halve wereld inmiddels vertegenwoordigd op de line-up: van Nederland tot België & Frankrijk, van Japan tot Israël/Palestina, met natuurlijk de gewoonlijke Amerikaanse, Australische, Canadese en Britse bands erbij, we krijgen van alles wel wat mee. Deze diversiteit, op alle punten, juich ik van harte toe, want zo is er echt iets voor iedereen en heeft niemand meer een excuus om niet te gaan. Tenzij je geen goede smaak hebt, maar als je deze review leest, heb je die ongetwijfeld wel.
Opvallende sets van opvallende bands
Okay, je hebt nu de grote lijnen inmiddels meegekregen, tijd voor de details. Dé set van het festival, als de headliners even niet meegeteld worden, was toch wel Fever 333, die niet alleen de hoogste sprongen maakt, het hoogste klimt, het meeste springt, de meeste politiek getinte speeches houdt, maar hierbij ook gewoon de muziek strak weet te houden. De mainstage tent staat ramvol als deze band optreedt en dit is voor een goede reden geweest. Sum 41 en Enter Shikari, de twee headliners op vrijdag, zetten ouderwets goede en energieke sets neer, waarbij Enter Shikari’s Rou Reynolds voor het eerst op het festival onder het podium optreedt voor een minuutje. De Heideroosjes geven intussen op zaterdag een set zoals je het wil van een ervaren punkband en Parkway Drive neemt niet alleen veel vuur en licht mee, maar start zijn set en de encore met cult-achtige figuren die op het podium komen, wat het extra vet maakt.
Lekker feesten buiten de hoofdpodia
Als je verder kijkt dan de twee bekende podia, kom je al snel uit bij de kleinere bands op de Buzzard, wat ook altijd een leuke verrassing geeft. Zo begint The Amsterdam Red Light District het festival goed door het publiek de limbo te laten doen onder de microfoondraad en geeft Not On Tour een omgekeerde NOFX set (minder gepraat, meer gespeel, net zo’n losse sfeer). Ploegendienst laat intussen zien dat je ook best in je onderbroek kunt optreden en dat, mochten de Heideroosjes er ooit weer mee ophouden, de kunst van de Nederlandse punk nog lang niet verloren zal gaan. Ook kun je hier nog wat ska meepakken (en wie wil dat nou niet?) met Random Hand en Counting Coins. Ik kan dit echt niet meer benadrukken dan dat ik al doe, maar voor het geval dat: Jera On Air heeft steeds meer voor ieder wat wils. Als je nog twijfelt of je de twee dagen wel vol kan krijgen met sets die je wilt zien, dan laat mij die twijfel wegnemen: ja, dat kun je.
Plus- en minpunten
Het lijkt er ook op dat Jera On Air heeft geleerd van de hitte vorig jaar, want dit jaar is het een stuk beter geregeld. Flesjes en kleine waterpistolen mogen weer het terrein op voor de hydratatie en dit jaar is er zowaar op elk moment genoeg water te vinden om deze ook bij te kunnen vullen. De stofwolken zijn ook aangepakt door middel van vloeren in de tenten, wat de verschillende pits zeker fijner maakt. Ook lopen de rijen steevast lekker door (naar mijn ervaring in ieder geval) en is de organisatie van het festival goed. Nog wel twee kleine kritiekpuntjes: de strobes bij de ingang van de Raven tent zorgden ervoor dat de tent inkomen moeilijker is en de brug naar de camping toe is niet gecommuniceerd van tevoren, wat voor problemen zorgt met bolderkarren en koffers, en deze brug valt sowieso niet erg in de smaak bij de kampeerders. Er is zelfs een Facebook pagina opgezet. Dan weet je dat het ernstig is.
Geslaagde editie met stijgende lijn
Al in al kun je wel stellen dat Jera On Air 2019 weer een geslaagde editie was. Het was warm, het was druk, er waren te veel toffe bands om te zien, maar is het echt een festival als die dingen ontbreken? Er is duidelijk een stijgende lijn te zien in het festival en ik hoop dat deze zich weer voortzet in 2020. Helemaal als er weer bands als Parkway Drive worden geboekt, want ik ben nog steeds niet echt uitgepraat over die set. Zie ik je volgend jaar? Beter wel!
Foto (c) Lenny van Dijk
