Wayward Sons – The Truth Ain’t What It Used To Be

Wayward Sons doen hoogtijdagen stadionrock herleven.
Toen in 1994 het doek viel voor de Engels rockband ‘Little Angels’ kwam er een einde aan een decennium waarin de band grote successen vierde in het UK, met grote hits als : ‘ She’s a Little Angel’ , ‘ Radical your lover’ , ‘Boneyard’ en het prachtige  “Womankind’ . De band had een geweldige live reputatie en was in feite de Engelse tegenstrever van een stadionband als Bon Jovi. Vele liefhebbers zullen zelfs zeggen dat ‘ Little Angels’ beter waren dan Bon Jovi. Toch bleef een wereldwijde doorbraak uit, en dat gebrek aan succes, of een te grote ambitie werd mede het einde van de band.

De grote sound van de band werd mede bepaald door zanger en componist Toby Jepson ,die we nu, na 25 jaar zien opduiken als zanger van Wayward Sons. Met ‘ The truth ain’t what it used to be’ brengt de band haar tweede album uit voor het italiaanse Frontiers label dat grossiert in het opnieuw leven inblazen van klassieke , grote rockbands . Het is niet voor niets dat ze op de social media  opereren met de hashtag #rockain’tdead.

Met Toby Jepson op vocals gaan de Wayward Sons gewoon door waar Little Angels 25 jaar geleden de gitaren aan de wilgen hingen.
‘The truth ain’t what it used to be’  is een zeer solide rockalbum geworden. Niet om lekker rustig naar te luisteren, nee dit album is gemaakt om live voor het voetlicht gebracht te worden. Headbangend en moshpitten een avond met de boys and girls. Lekker uit je dak muziek. De adrenaline spuit zo ongeveer uit de tweeters van je speakersysteem zo knalt het speelplezier van de band af. Jepson’s stem heeft niets geleden en neemte je meteen mee naar de hoogtijdagen van Little Angels.

Het album telt 13 titels, en tikt meteen heerlijk af met ‘ Any other Way’ , de ideale concert opening ook. Een meezinger van jewelste waar je zonder het nummer ooit een keer gehoord te hebben meteen mee kan blèren. Heerlijke backing vocals. Verwacht niks nieuws of fancy’s.  Dit is een tijdcapsule terug naar de eighties, en wow wat is die lekker. Op 2 minuut 26 trapt de leadgitarist zijn pedaal in en gaat los. Voila het framework van alle composities op dit album.

‘Fade Away’  is zonder twijfel het mooiste en beste nummer van het album. Tekstueel ook het beste, een vreemde eend in de bijt dus. Een mooi intro. Klassiek rockballade materiaal zoals we het al zo vaak hoorden van bands als Bon Jovi of Gun’s ‘n Roses. Maar dan hoor ik dat goed ? Dat lijkt potdomme Brian May wel in de solo ! Ongelooflijk ! Het is hem niet maar mijn hemel. Deze track zou zomaar een Queen track kunnen zijn die eigenlijk op ‘ the Game’ had moeten staan. Applaus !

Het album behoudt die lekkere positieve vibe tot aan het eind. Stijlvast met enkele grungie uitstapjes en die heerlijke rockstem van Jepson. De Wayward Sons hebben al een solide live reputatie en die zal met dit nieuwe klasse album alleen maar beter worden.
Voor iedere rocker die zich Little Angels nog kan herinneren, of sowieso voor iedereen die vroeger nog een cassettespeler in zijn auto had, en in de jaren 80 al mocht rijden is dit een heerlijk album.
(80/100 – Frontiers)

Track list:
1. Any Other Way
2. Black As Sin
3. Joke’s On You
4. Little White Lies
5. Feel Good Hit
6. Fade Away
7. Have It Your Own Way
8. Long Line Of Pretenders
9. (If Only) God Was Real
10. The Truth Ain’t What It Used To Be
11. Punchline
12. Us Against The World