Virgil Donati – Ruinations
Virgil Donati behoort tot de multi-instrumentalisten in de prog wereld. Naast een fantastisch drummer, kan hij ook zeer goed met de keyboards over weg. Maar dat weten de prog heads al lang. Zij weten dat Virgil houdt van muziek die bijzonder en complex is opgebouwd, en talloze details en diverse cross overs heeft. ‘Ruinations’ is zijn zevende soloalbum. Dit album werd pas op 7 februari in Europa gelanceerd. In andere werelddelen kon men vorig jaar al van dit album genieten.
Binnen tien seconden van aanvang van ‘Castle Bastards’ is al duidelijk dat dit gaat een bijzonder album worden. In eerste instantie lijkt dit openingsnummer alle kanten uit te gaan. Virgil laat je best ‘werken’ om het allemaal bij te kunne luisteren. Het zit vol bijzondere details, extra geluiden. Bovendien lopen er verschillende stijlen door elkaar. En of het nog niet genoeg is, buitelen snelle en langzame muziek over en door elkaar heen. De snaren en toetsen lijken soms dwars tegen elkaar in de gaan. De zwaardere muziek heeft in dit alles de overhand. Ook de enkele iets lichter gespeelde stukjes van deze instrumentale track zijn zeer ingewikkeld opgebouwd.
De zang in ‘Back To Me’ is vrij basic, dat is fijn bij deze complexe structuur. De muziek klinkt soms wat troebel, maar dat past bij de opzet. De opbouw naar het einde toe is onverwacht klein van opzet.
‘Ruination’ heeft een korte, rustige start. Hoewel tempo en volume omhooggaan, voelt het eerste deel minder complex aan om naar te luisteren. Langzaam wordt het geheel ingewikkelder.
Dit album moet duidelijk groeien, want het duurt een tijdje voordat je de nummers een beetje leert kennen en/of waarderen. In ieder nummer komt er veel op je af. Er zijn cross overs naar elektro, jazz fusion, hardrock en zelfs een vleugje metal. Deze wisselwerking verloopt soms razendsnel. Daarnaast zitten er tegenstellingen in de ritmes, en zijn er talloze details. Die je soms pas na een paar keer luisteren ‘ontdekt’. Er komt dus veel, heel veel op je af, maar het is goed gedoseerd.
‘The Last Night That I Lived’ heeft een mysterieuze start. Een aangename stem is in eerste instantie ingezet als instrument. De veranderingen in zang en muziek volgen elkaar hier rustiger op, zodat je mee aandacht aan de tekst kunt geven. Bijna ongemerkt zijn tempo en volume toegenomen. Totdat er ongeveer halverwege ineens een minimalistisch stukje zit. Plotseling zijn tempo en volume weer een stuk hoger. Dit herhaalt zich een paar keer, steeds anders en onverwacht.
Ook ‘Time Is A Lie’ heft een apart, maar gaaf intro. Zo word je keer op keer verrast met allerlei bijzonder dingen. Alle tracks zitten er boordevol mee. Je moet wel van complexe prog houden om dit te waarderen.
‘If There Were Nothing’ heeft zowel rockend gitaarspel als enkele rustigere (keyboard) passages. Maar er zijn ook raakvlakken met metal. De lage (bas)tonen komen ruimschoots aan bod. In enkele zwaar gespeelde delen ligt het tempo toch af en toe vrij laag. Natuurlijk variëren tempo, volume en het aantal laagjes ook in deze laatste track volop.
Technisch is dit album van hoogstaand niveau, vooral het drumwerk van Virgil is fenomenaal.’Ruinations’ is geen album om even bij te chillen. Want je oren moeten ‘hard werken’ om te luisteren. De tracks zorgen bovendien voor veel input naar je brein. Deze experimentele tracks zijn dus wat minder toegankelijk. Maar wel heel boeiend als je van complexe en breed opgezette prog houdt.
(80/100) (Eigen beheer)
Track list:
01 Castle Bastards
02 Back To Me
03 Ruination
04 The Crack
05 Eleven Pt 2
06 The Quiet Place
07 The Last Night That I Lived
08 Time Is A Lie
09 Pinprick
10 Out Of The Dirt
11 If There Were Nothing
Line up:
Virgil Donati – drums, keyboards
Irwin Thomas – gitaar, zang
Andre Neiri – gitaar
Junior Braguinha – bas
Chris Clark – keyboards
