The Last Internationale betovert 013 Tilburg
Het gebeurt helaas niet al te vaak meer dat je een band ontdekt die al enkele cd’s uit heeft en je ook nog omver blaast. Dat was het geval enkele maanden geleden toen ik de New Yorkse tweemans-formatie The Last Internationale voor het eerst hoorde. Sindsdien draai ik ze grijs en afgelopen vrijdag was de live vuurdoop in de kleine zaal van 013. Jawel, de kleine zaal, want na onder meer 2x Pinkpop en 2x Rock Werchter (beiden in 2015 en 2018) én deze zomer ook weer present op beide mega festivals, is de band nog steeds niet doorgegroeid naar de eredivisie. Jammer voor de band, prima voor de fijnproevende muziekliefhebber, want nu staan we nog met onze snufferd vlak voor het podium.
Korte introductie: deze blues ‘n’ rock-band bestaat uit gitarist en podiumbeest Edgey Pires en frontvrouw-gezegend-met-een-superstrot Delila Paz. Het duo kende een bliksemstart toen Tom Morello, gitarist van Rage Against The Machine, ze ontdekte en een platencontract aanbood. Echter besloten de twee rockers na één album (het prachtige ‘We Will Reign’ in 2014 uitgekomen bij Sony), dat dit niet werkte voor hen. Deze anti-commerciële houding kenmerkt het politiek bevlogen karakter van de bandleden. Nieuw werkstuk ‘Soul on Fire’ in 2019 is dus weer een eigen beheer release. Wel weer onder productionele leiding van Morello trouwens.
De zaal is nog matig gevuld als het voorprogramma aftrapt. Met een naam klinkend als een nieuwe Netflix-serie, Echo Empire, blijkt dit een prima opwarming. De gestroomlijnde poprock past niet helemaal bij de hoofdattractie van vanavond, maar het klinkt volwassen en afwisselend genoeg om de aandacht er bij te houden. Overwegend catchy liedjes, met een goeie, doch niet al te onderscheidende sound. Op het einde worden de songs wat dansbaarder en meen ik enkele U2 invloeden te horen. De band en met name zanger zijn volop in beweging wat altijd een pré is voor de kijker. Kortom, een leuke band die nog wel wat mag groeien.
The Last Internationale, door henzelf ook wel afgekort als TLI, opent met een prachtig door Delila solo vertolkte versie van ‘Feeling Good’. Die Stem krijgt de nu wel de goed gevulde zaal meteen stil. Wat een strot. Als haar maatje Edgey Pires aansluit gaat het echt los. De gitarist doet qua sound en manier van spelen wel wat aan Morello denken, dus veel vreemde geluidjes en trucjes, maar ook enorm veel passie en energie. Hij staat letterlijk geen moment stil (lastig voor de fotografen…). Een aantal songs van hun twee studioalbums volgt, waaronder de twee stevige songs ‘Killing Fields’ en ‘Life, Liberty, and the Pursuit of Indian Blood’ en het meezingbare titelnummer van ‘We Will Reign’. Twee hoogtepunten volgen met het bloedmooie bluesy ‘Soul on Fire’ en hun grootste hit ‘Wanted Man’ welke massaal klappend bijval krijgt uit het publiek.
Precies op het juiste moment volgt een break middels heel breekbare en uiterst gevoelige uitvoeringen van de Sam Cooke cover ‘Change is Gonna Come’, waar Delila al zingend de zaal doorgaat, en een pianoversie van Audioslave’s ‘Like a Stone’. Wat naast kippenvel ook een muisstille zaal oplevert.
Drie hardere songs van ‘Soul on Fire’ sluiten de reguliere set af, met ‘5th World’ als uitschieter van de drie, met een ontketende Pires. De drummer is nog onvermeld gebleven, niet omdat deze slecht is, maar met name omdat het een onbekende inhuurkracht is. Beide cd’s zijn volgemept door superdrummers Brad Wilk (Rage Against the Machine en Audioslave) en Joey Castillo (Queens of the Stone Age), maar live wordt er altijd met gastdrummers gewerkt.
Bij de toegiften, het mooi opgebouwde ‘Need Somebody’ en het uptempo ‘1968’ worden wat fans het podium opgetrokken en gaat mevrouw Paz nog een keer de zaal in om iedereen er persoonlijk van te overtuigen dat zij als zangeres én performer toch echt de next big thing is, naast een Halestorm’s Lzzy Hale. Prachtig om te zien trouwens dat ze naast ongeëvenaard zangwerk ook nog heerlijk bast, ga er maar aanstaan. Na 90 minuten is de koek op en haast de band zich naar de merchandise stand om de lange rij kopers van handtekeningen, selfies en praatjes te voorzien. Sympathiek!
Resumerend: Het was een indrukwekkend avondje rock ‘roll zoals het bedoeld is: volop energie, passie en prachtige muziek. Deze eerste kennismaking met The Lat Internationale zal me dan ook nog lang zal heugen. Top! Zo wil ik nog wel eens een band ontdekken…
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
