Saxon sterk in Doornroosje
Afgelopen september kreeg Saxon zanger Biff Byford een hartaanval, met de gevolgen dat hij een by-pass operatie moest ondergaan, en de planning voor Saxon’s 40th Anniversary ‘Castles & Eagles’-Tour hierdoor voorlopig in de koelkast kwam te staan. Het herstel bij deze sympathieke frontman verliep zo goed, dat er maar 7 maanden niet opgetreden kon worden. De band besloot om 2 ‘Special Warm-Up Shows’ te geven voordat ze met de daadwerkelijke tournee starten. Trix in Antwerpen en Doornroosje in Nijmegen werden uitgekozen voor deze speciale 2 shows.
Rond 20.15 gaan de zaal lichten uit en verschijnt de support act Diamond Head op het podium. Een band die net als Saxon tot een van de grondleggers van de New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM) behoort. Diamond Head blijkt een support act te zijn waar het publiek ook wat mee kan, lekkere en goed gespeelde Old Skool Metal. De band tourt nog ter promotie van hun erg goed ontvangen laatste studio album ‘The Coffin Train’ uit 2019.
Oprichter en gitarist Brian Tatler is anno 2020 nog het enigste echte orginele bandlid. Het publiek treurt hier niet om, en de band krijgt de zaal goed opgewarmd. Van het nog verse laatste studio album worden 3 nummers gespeeld, ‘Death By Design’, ‘The Messenger’ en het lekkere vette en snelle ‘Belly Of The Beast’. Klassiekers als ‘In The Heat Of The Moment’, ‘Shoot Out The Lights’ en ‘To Heaven From Hell worden ook heerlijk gespeeld en enthousiast ontvangen, maar de band bewaard de nummers die Metallica ooit coverde tot op het laatst. Begrijpelijk, aangezien de meeste mensen deze nummers alleen in de Metallica uitvoering kennen. ‘It’s Electric’, en ‘Helpless’ knallen door de zaal, het publiek vindt het prachtig. Als afsluiter wordt het machtige ‘Am I Evil?’ gespeeld, wat heeft dit nummer toch een heerlijke vette gitaar riff. Na 50 minuten zit het erop, en onder een luid applaus verlaat de band het podium. Top Support Act.
Klokslag 21.30 wordt de intro tape van ‘It’s A Long Way To The Top’ van AC/DC ingezet, en verschijnt gitarist Doug Scarratt als eerste op het podium, en zet gelijk de vette riff in van ‘Motorcycle Man’. Wat een kraker is dat om mee te starten. De toon is gezet, het publiek smult vanaf de eerste minuut, en weet dat ze vanavond getuigen gaan zijn van een unieke avond in een uitverkocht Doornroosje. De ogen zijn vooral in het begin gericht op zanger Biff Byford. Hij oogt erg relax en klinkt eigenlijk zoals hij altijd gedaan heeft. Respect dat deze man er toch maar weer staat na zijn operatie.
Biff heet het enthousiaste publiek welkom en kondigt het lekkere vette Battering Ram aan. Klassiekers (en Saxon heeft er wel een aantal) ‘Wheels Of Steel’, ‘Strong Arm Of The Law’, en ‘Denim & Leather’ volgen in een rap tempo. Tijdens ‘Denim & Leather’ wordt er door een fan vooraan een Old Skool Spijkerjasje vol met patches het podium opgegooid, waarna Biff deze aantrekt en aanhoudt tijdens dit nummer. Als het nummer klaar is vraagt hij aan zijn roadie een stift en signeert dit jasje! Toffe actie!
Thunderbolt wordt hierna gespeeld, het titelnummer van hun laatste studio album uit 2017, gevolgd door ‘Backs To The Wall van Saxon’s debuut album uit 1979, de cirkel is weer rond. Opvallend is dat de band na al die jaren nog steeds zichtbaar geniet van hun muziek en van het publiek. De band speelt zeker niet op de automatische piloot, wat er misschien toch na al die jaren er stiekem in zou kunnen slopen.
Lemmy Kilmister van Motorhead wordt herdacht middels het lekkere ‘They Played Rock And Roll’ ook van het laatste studio album, gevold door het heerlijke meeslepende ‘The Eagle Has Landed’.
Door een storing aan de gitaar van gitarist Paul Quinn wordt de show even stil gelegd en maakt Biff Byford even handig gebruik van de situatie om zijn bandleden, management, maar vooral ook de fans te bedanken voor de steun en voor het geduld wat ze de afgelopen 7 maanden gehad hebben. Erg toepasselijk wordt hierna het lekkere vlotte ‘Never Surrender’ ingestart. Ze komen allemaal nog voorbij de klassiekers ; van ‘Dallas 1 PM’ tot ‘Crusader’, en van ‘747 (Strangers In The Night)’ tot ‘Power And The Glory’. Werkelijk een feest der herkenning! Na bijna 2 uur wordt er langzaam naar het eind gewerkt en wordt er afgesloten met de kraker ‘Princess Of The Night’.
Drummer Nigel Glockler komt achter zijn grote drumstel uitgekropen en de hele band maakt een aantal diepe buigingen naar het nog zeer enthousiaste publiek en neemt afscheid. De aanwezigen waren getuigen van een toch wel uniek Saxon concert en lopen tevreden langzaam de zaal uit, weer de koude nacht in richting huis, of richting de kroeg voor nog een afzakkertje ! Volgende keer zijn we zeker weer van de partij!
Foto’s (c) Armelle van Helden
