Headbangers Parade heeft geslaagde eerste editie

Het is 15 januari als vele metalheads zich verzamelen bij Mainstage in Den Bosch voor de eerste editie van het nieuwe festival Headbangers Parade. De organisatie lijkt zich meteen sterk op de kaart te willen zetten en heeft dan ook een stevige line-up uitgekozen; Molybaron, Ghøstkid, Stake, Sleep Token, Northlane, Tesseract en Architects zullen op deze dag het Brabantse podium betreden. 

Het is aan de Franse prog rock/metal formatie Molybaron om de dag te openen. Hoewel het pas 13:00 is, staat er toch al redelijk wat publiek in de zaal zodra de eerste noten door de speakers knallen. De heren hebben een lekkere start en zoeken vrij snel de interactie met het publiek op, wat hen zeker voor een opener goed af gaat. De set zelf ziet er erg professioneel uit en klinkt heerlijk, van de vocals tot de instrumenten. Als je dan toch echt op zoek moet naar een minpuntje zou je kunnen roepen dat de band wat statisch lijkt op het grote podium, maar dat mag niet wegnemen dat het viertal een sterke set hebben neergezet.

Hierna is de beurt aan het Duitse Ghøstkid. De heren hebben een gecoördineerde set outfits aan en focussen zich duidelijk meer op het brengen van een show; het vijftal is actief en probeert het publiek mee te trekken in hun set. De band speelt een wat meer poppy metalcore, met veel focus voor de zangkunsten van ex-Electric Callboy vocalist Sebastian ‘Sushi’ Biesler. Ook vormt zich al een eerste mosh pit, hoewel deze relatief snel weer klaar lijkt.

Nadat we oosterburen op het podium hadden, is het nu de beurt aan onze zuiderburen om te laten zien wat ze kunnen, met het viertal van Stake. De band speelt een mix van postrock en sludge, wat tot een erg headbangbare formule leidt. Qua geluid klinkt het lekker, maar de lichtshow voelt een beetje aan alsof er ieder moment iemand een epilepsie aanval zou kunnen hebben door het overmatig gebruik van de stroboscopen. De frontman is de enige die echt een beetje actief is en weet het publiek te overtuigen om een circle pit te starten.

De laatste band van de dag die de drie kwartier speeltijd van de starters krijgt is het Britse Sleep Token. De zwaar gethematiseerde band heeft duidelijk meer bekendheid dan zijn drie voorgangers, te merken aan hoe makkelijk het publiek mee lijkt te gaan in de ‘mis’ van de band. Muzikaal is de band sterk; zowel vocaal als instrumentaal klinkt het geheel strak en niet ver van albumkwaliteit af. De frontman is ook erg actief op het podium en lijkt bijna bezeten als je sommige bewegingen ziet. Ook heeft de band vanaf de breakdown in Hypnosis bijna continue een mosh pit gaande.

Als volgende betreden de Australiërs van Northlane het podium. Als bekendere naam krijgen de heren één uur de tijd om te spelen, waarbij de focus vooral bij het nieuwste album ‘Obsidian’ ligt. Qua geluid zijn er duidelijk wat problemen; zowel de snare drum als de hi hat moeten meerdere keren vervangen worden en het eerste kwartier heeft meermalig (deels) missende drumgeluiden. De kers op de taart hiervoor is het moment tijdens Cypher waar ineens het geluid uitvalt; de eerste keer lijkt nog bijna de bedoeling, maar helaas valt het geluid nog een keer uit en moet er daarna een kleine pauze in de set worden ingelast. Gelukkig weet frontman Marcus Bridge het publiek goed te vermaken en is deze er verder erg lacherig over. Verder is de set gelukkig sterk en weten de heren goed hoe ze het publiek kunnen laten bewegen.

Het progressieve TesseracT krijgt net als zijn voorgangers één uur om het publiek te vermaken. De focus van deze set ligt echter in tegenstelling bij wat oudere nummers; zowel van ‘Altered State’ als ‘Concealing Fate’ komen drie nummers voorbij. Muzikaal is de band in vorm en vocalist Daniel Tompkins klinkt erg goed. Evenals bij eerdere shows heeft de band weer een scala aan LED palen bij zich om de sfeer van de show te verbeteren. Ook deze heren weten de mosh pit weer gaande te krijgen, mede door de oudere nummers die gespeeld worden.

Als laatste is de beurt aan Architects, welke een speciale twee uur durende set brengen om de eerste editie van Headbanger’s Parade af te sluiten. De focus ligt vooral op de recente albums ‘For Those That Wish to Exist’ en ‘the classic symptoms of a broken spirit’, maar de band brengt ook oudere nummers mee, met ‘These Colours Don’t Run’ als oudste. Ook is er tijd voor wat akoestische nummers; een stuk van ‘Memento Mori’, ‘A Wasted Hymn’ en de intro van ‘burn down my house’ krijgen een rustiger moment in de setlist. Qua setup zetten de heren een echte headlinerwaardige show neer; de stellage die de drums en keyboards draagt heeft meerdere LEDbalken, er is een gigantisch LED scherm met animaties en ook de zaal zelf hangt vol. Ook opvallend is de band, die op een in het wit gehulde Sam Carter (vocals) na compleet in het zwart op het podium staat. Muzikaal klinkt Architects overweldigend; alle instrumenten komen goed naar voren in de mix en de heren spelen erg strak. Ook Sam zelf is duidelijk in vorm en laat z’n volledige range horen, van goede cleans tot diepe grunts. Twee uur lijkt soms een lange tijd, maar met de kwaliteit van deze set leek het bij Architects eerder op een enkel uur.

Headbangers Parade heeft zich met een line-up als deze erg sterk op de kaart gezet en kan hier hopelijk een goede fundering mee opbouwen voor volgende jaren en wellicht ook om clubshows mee te organiseren. Wij zijn in ieder geval erg benieuwd naar wat de organisatie ons kan brengen en wensen deze dan ook alle succes!

Foto’s: (c) Megan Keijzer