Wino – Forever Gone

Deze éénmansformatie blijkt de band te zijn van de Amerikaan Scott “Wino” Weinrich, voormalig frontman/ gitarist  van doombands als Spirit Caravan, The Obsessed (waar hij sinds 2016 weer deel van uitmaakt) en Saint Vitus. Daarnaast zou je hem kunnen kennen van zijn bijdrage aan de track ‘The Emerald Law’ van Dave Grohl’s project Probot. En hij was tevens betrokken bij de band The Bullring Bullies, een project met Black Sabbath’s bassist Geezer Butler, Sabbath drummer Bill Ward, Fight gitarist Brian Tilse en Judas Priest zanger Rob Halford. Onder meer te horen op ‘Nativity in Black’, een Black Sabbath tribute album.

Al enkele albums lang is het echter weinig metal wat we horen van de heer Weinrich, maar veelal bluesy, akoestische singer/songwriter exercities. Denk aan een Johnny Cash. Of een uitgeklede Junkhouse (wie kent ze nog?). Dit is zijn derde album in deze stijl, die overigens prima bij zijn doorleefde stemgeluid past. Het blijkt wederom een nogal minimalistisch werkje te zijn: we horen de zware stem van Wino, zijn akoestische gitaar en op enkele nummers wat drums. Die laatsten zijn ook meteen de meest interessante tracks, aangezien de aandacht net wat makkelijker blijft hangen. Er gebeurt nu eenmaal wat meer.

Hoe mooi sommige nummers ook zijn, als je er voor kiest alleen over je eigen gitaargetokkel te zingen, moeten het wel beklijvende songs zijn, waar de vonk redelijk snel van overslaat. Dat is helaas te weinig het geval. Ik noteer als uitschieters het dreigende ‘Taken’, waar de viool een mooie ondersteuning biedt, het overtuigend gezongen ‘No Wrong’ kruipt onder je huid en heeft ook wat elektrische gitaar, ‘Dark Ravine’ klinkt voor de afwisseling als een band (bas en drums!) en Joy Division’s ‘Isolation’ rockt als afsluiter nog heel aardig, met een vette gitaarsolo zowaar als outro.

Maar daar staan mij iets teveel sombere, zich voortslepende en soms ronduit saaie songs tegenover als: de titelsong ‘Forever Gone’, ‘The Song Is At The Bottom Of The Bottle’, ‘Dead Yesterday’ of ‘Crystal Madonna’. Allemaal depressieve, trage, uitgeklede nummers die weliswaar prachtig gezongen zijn, maar de aandacht nauwelijks vast weten te houden.

Over Wino’s indrukwekkende stem niets dan goeds en dit album is wellicht prachtig op een donkere avond ergens diep in de moerassen van Mississippi na een fles wino, maar zo in mijn huiskamer tijdens een zomeravond is het lastig om de aandacht erbij te houden en niet op de ‘next-knop’ te drukken. Het heeft allemaal net te weinig om het lijf. Enkele prachtige, sfeervolle songs, maar voor mij iets teveel van hetzelfde. Voor de melancholieke rocker die eens een rustpuntje zoekt, probeer deze eens uit. Al zijn er zat betere platen in dit genre te vinden. (68/100) (Ripple Music)

LINE-UP (in 2020)

Scott “Wino” Weinrich – Guitar

TRACKLIST

1. Forever Gone
2. Taken
3. The Song Is At The Bottom Of The Bottle
4. No Wrong
5. Dark Ravine
6. Dead Yesterday
7. So Fine
8. Crystal Madonna
9. Lavender and Sage
10. Was, Is, and Shall Be
11. Isolation