Starblind – Black Bubbling Ooze

Uit het land van Pippi Langkous en Ikea komt deze Starblind. Al drie albums blijken deze Iron Maiden fans de afgelopen jaren afgeleverd te hebben: ‘Dying Son’, ‘Darkest Horrors’ en ‘Never Seen Again’. De laatste is opgenomen met de huidige zanger Marcus Olkerud, die nogal klinkt als de liefdesbaby van Michael Kiske van Helloween en Maiden’s Bruce Dickinson. Hun vierde worp ‘Black Bubbling Ooze’ ligt voor me. Een kleine veertig minuten melodieuze metal vol twinsolo’s en huppelende Maiden riffs en – ritmes. Een tributeband had het niet beter gedaan. Origineel is anders, maar aan de andere kant, hoeveel Iron Maiden klonen zijn er nu werkelijk?

Alsof de tijd heeft stilgestaan, zo NWOBH klinkt deze plaat. Denk aan 75% Maiden en 25% Helloween ten tijde van ‘Keeper of the Seven Keys’, dan heb je wel een beeld. Ook productioneel klinkt het zoals verwacht, met een goed gitaargeluid en een zanger die prima in de mix zit. Iron Maiden mocht willen dat ze op hun laatste platen deze productie hadden. Maar is het songmateriaal ook om over naar huis te schrijven?

Nou, om te beginnen zitten de nummers weliswaar prima in elkaar, met volop gitaarsolo’s en altijd opzwepend, met dank aan de prima ritmesectie. Echter alle 8 nummers zijn overwegend uptempo, wat de afwisseling nou niet echt ten goede komt. Daarbij is niet elk nummer gezegend met een catchy refrein die lekker meezingt. Oftewel, die acht nummers blijkt toch nog een lange zit te zijn, de aandacht verslapt nog weleens, al is dat bij de latere Maiden-albums ook regelmatig het geval trouwens, dus daar zullen we Starblind niet direct op afrekenen.

Om met de meest beklijvende songs te beginnen. Opener ‘One Of Us’ heeft een lekkere riff en Marcus doet een zeer overtuigende Bruce-imitatie. Onwillekeurig schieten er allemaal songtitels door je hoofd van hun Engelse voorbeelden. Ik noem een ‘Two Minutes to Midnight’, maar als nummer staat hij wel. Beide gitaristen gaan ook lekker tekeer. Het daaropvolgende ‘At The Mountain Of Madness’ is nog wat sneller en heeft lange dubbele solo’s. ‘Here I Am’ galoppeert non-stop door, met een hoog schreeuwende Marcus. Goed baswerk ook. Zowaar een welkom rustpuntje in de eerste helft van ‘Crystal Tears’, dat wel wat weg heeft van ‘Hallowed Be Thy Name’, in de verte. Halverwege komt zowel het tempo als de gitaren binnen donderen en wordt het weer een uptempo song. Mooi.

De tweede helft van de plaat biedt meer van hetzelfde. Lekker, maar de broodnodige afwisseling is wat zoek, daarvoor is het gebodene wat eenvormig. ‘Room 101’ heeft de grootste Helloween invloeden. En ‘The Reckoning’ is het meest epische nummer qua opbouw: mooi rustig intro met prachtig gitaarwerk, gevolgd door snelle metal met een meezingbaar refrein in een wat langzamer tempo. En wederom zijn de twinsolo’s niet van de lucht. ‘The Young Man’ sluit de plaat af, in hetzelfde ritme en bestaande uit de ondertussen bekende ingrediënten. 

Tsja, deze ‘Black Bubble Ooze’ is kwalitatief een prima album, echter, de originaliteitsprijs zullen ze er niet mee binnenslepen. Daarvoor liggen de invloeden er veel te dik bovenop. Een echte aanrader voor de Iron Maiden fans die het wachten op nieuw plaatwerk beu zijn, of voor diegene die de oude Helloween konden waarderen. Een iets meer eigen stijl is echter welkom op volgend plaatwerk! (77/100) (Pure Steel Records)

LINE-UP (in 2020)

Marcus Sannefjord Olkerud – Vocals
Björn Rosenblad – Guitars
Johan Jonasson – Guitars, Keyboards
Daniel Tillberg – Bass
Zakarias Wikner – Drums

TRACKLIST

1. One Of Us
2. At The Mountain Of Madness
3. Here I Am
4. Crystal Tears
5. The Man Of The Crowd
6. Room 101
7. The Reckoning
8. The Young Man