Robin McAuley – Soulbound
Op de kop af twee jaar na zijn vorige album ‘Alive’ hebben de Italianen van Frontiers de heer McAuley wederom overgehaald een soloalbum op te nemen. Het recept is hetzelfde: wat plaatselijke broodmuzikanten (wiens namen allemaal beginnen met een ‘A’) spelen de nummers in, waarna McAuley er, neem ik aan thuis in Amerika, zijn stem aan toevoegt. Die stem is overigens aan geen sleet onderhevig, want zijn hoge gruizige stem is nauwelijks veranderd ten opzichte van zijn dagen met Schenker. Best knap, de goede man is toch alweer 72 jaar. En wat zit er trouwens in Italië in de prosecco dat er zoveel goeie muzikanten vandaan komen? Ook op deze ‘Soulbound’ spat de spelkwaliteit er weer vanaf. En dat voor een keer eens zonder Alessandro Del Vecchio, vermeldenswaardig!
Maar levert een goed geconserveerd stemgeluid met vakkundige instrumentale ondersteuning ook mooie en beklijvende songs op? Mwah, het gebodene is een pot heaviër dan op de voorganger en met name de gitaristen krijgen (of nemen) alle ruimte, maar om nou te zeggen dat er veel blijft hangen? Nee. Maar een stapje voorwaarts ten opzichte van het middelmatige ‘Alive’ is het wel. Fans van de goede man zullen er geen buil aan vallen. Het geheel spat uit de speakers, klinkt lekker fris en energiek en heeft enkele semi-uitschieters.
Opener ‘Til I Die’ is gebouwd op een heavy riff en geeft alle ruimte aan beide gitaristen. Het lekker relaxte ‘Crazy’ blijft hangen vanwege het veelvuldig herhaalde doch aanstekelijke refrein en de fijne zangmelodie. Het melodieuze titelnummer heeft zowel AOR als Deep Purple invloeden en luistert prima weg. ‘Let it Go’ beklijft ook, met dank aan de funky Aerosmith-riff. Een standje sneller wordt het met het lichter verteerbare doch catchy ‘Wander of the World’.
Op de tweede helft van de plaat zakt de kwaliteit wel wat in. ‘One Good Reason’ en ‘Bloody Bruised And Beautiful’ zijn wat voorspelbaar en verrassen dus nergens. Dan is het uptempo ‘Paradise’ beter luistervoer en deze wordt zelfs overtroffen met de oorwurm ‘Born to Die’. Afsluiter ‘There was a Man’ gaat helaas op dezelfde voet door en voegt dan ook weinig toe; daarvoor is het nummer veel te doorsnee. Een ballad of een wat uitdagender epos had de plaat een puntje meer opgeleverd, nu zit alles toch een beetje in hetzelfde hoekje. Wat meer afwisseling is altijd welkom heren!
Maar goed, het album zal zeker niet uitgroeien tot een klassieker, maar het geheel luistert best lekker weg. Niets meer en zeker ook niets minder. Check hem eens uit als je van stevige melodieuze rock houdt. Wat is er trouwens gebeurd met zijn Black Swan-project? Die Frontiers ‘supergroep’ waarin hij werd gekoppeld aan Jeff Pilson en Reb Beach? (73/100 – Frontiers)
TRACKLIST
1. ‘Til I Die
2. Soulbound
3. The Best Of Me
4. Crazy
5. Let It Go
6. Wonders Of The World
7. One Good Reason
8. Bloody Bruised And Beautiful
9. Paradise
10. Born To Die
11. There Was A Man
LINE-UP
Robin McAuley – vocals
Andrea Seveso – Guitars
Alessandro Mammola – Guitars
Aldo Lonobile – Bass Guitar/additional Guitars
Alfonso Mocerino – Drums
Antonio Agate – Additional Keyboards
