Jefferson Starship – Mother of the Sun
Na me de afgelopen dagen vastgebeten te hebben in het complexe nieuwe werk van Pain of Salvation is dit wel een verademing, het contrast kon niet groter zijn. Niet beter of slechter, want dat is appels met peren vergelijken. Op deze EP krijgen we eenvoudige, melodieuze AOR-songs voorgeschoteld, vaak met een bluesy inslag, altijd goede hooks en een meezingbaar refrein, zoals het hoort binnen de melodieuze rock.
Even het geheugen opfrissen. Jefferson Starship, was dat niet die band van zangeres Grace Slick met de jaren 80 megahit ‘We Built This City’? Nee, dat was Starship, maar dat was wel een afgeleide van deze band. Maar even terug in de tijd. In 1965 (!) werd Jefferson Airplane opgericht in San Francisco, onder andere door zangers Paul Kantner en Grace Slick en bracht onze opa’s en oma’s psychedelische rock. Uiteindelijk ging Jefferson Airplane in 1973 ten onder, waarna Kantner en Slick in 1974 Jefferson Starship vormden. In 1984 verliet zanger Kantner dan toch de band, nam de naam met zich mee, waarop Slick samen met leadzanger Mickey Thomas eerder genoemde Starship oprichtte, met aardig wat commercieel succes. In 1989 werd dan Jefferson Starship weer nieuw leven ingeblazen met onder andere Grace Slick en Kantner als oorspronkelijke leden. Tot aan de dood van Kantner in 2016 (74 jaar) werd er regelmatig getourd en enkele albums uitgebracht. Vervolgens hebben verschillende bandleden de band versterkt en is nu een eerste teken van leven van de nieuwe bezetting middels deze EP.
Van de zes nummers zijn er twee meegeschreven door de originele Jefferson Starship/Jefferson Airplane leden Grace Slick en Marty Balin. Ook de originele bassist Pete Sears speelt bas op drie nummers. Zo’n enorme historie maakt dat het verwachtingspatroon nogal hoog is, wordt dat ook waargemaakt? Het klinkt allemaal prima, met dank aan een afgewogen en uitgebalanceerde moderne productie. De nummers zijn echter wat wisselend van niveau.
Opener en eerste single ‘It’s About Time’ is een heerlijke uptempo en stevige meezinger die meteen blijft hangen, met dank aan het mega catchy refrein. Meegepend dus door de oude dame (81 jaar!) Grace Slick. Fijne start derhalve. Ook tweede song ‘What Are We Waiting For?’ is helemaal van deze tijd en gaat er in als koek. Wat rustiger qua tempo ontwikkelt het nummer zich tot een ingehouden en wat dreigende, maar bloedmooie ballad. Zangeres Cathy Richardson laat hier haar Janis Joplin-achtige stem horen.
‘Setting Sun’ is een bluesy track die qua sound wat afwijkt van de modern klinkende vorige nummers, maar kwalitatief okee is. Wat rasperig gezongen door zanger David Freiberg (sinds 1976 onderdeel van Jefferson Starship), maar dat past bij de blues. Wat psychedelischer gaat het er aan toe in de gevoelige, maar erg fijne AOR-ballad ‘Runaway Again’. Dan volgt er gek genoeg een live-nummer: het oude ‘Embryonic Journey’ uit 1967 in een verlengde versie, eigenlijk niets meer dan wat gitaargetokkel door Jude Gold. Het zal een ode zijn aan de oorspronkelijke leden, maar is misplaatst hier.
Rest nog de door Freiberg gezongen saaie, depri pianoballad ‘Don’t Be Sad Anymore’, waar ik dan toch wel wat sad van word, want hiermee gaat de EP uit als een nachtkaars in een nachtclub; de song valt volledig uit de toon met de eerste drie nummers. Als extraatje vinden we nog een extended version (1 minuut langer) van de prachtige tweede song.
Zo’n EP blijft een wat lastig te beoordelen medium. Ik tel drie echt prachtige songs, één goede en twee overbodige vullers. Een wat onevenwichtige release dus, maar de betere nummers geven hoop op een mooi album, laten we daar maar aan vasthouden.
(70/100 – Golden Robot Records)
Tracklist
- It’s About Time
- What Are We Waiting For?
- Setting Sun
- Runaway Again
- Embryonic Journey’
- Don’t Be Sad Anymore
- What Are We Waiting For? (Extended version)
Line-up
David Freiberg – vocals, acoustic guitar
Cathy Richardson – vocals, acoustic guitar
Jude Gold – rhythm guitar, vocals
Chris Smith – keyboards, synthesizers, bass
Donny Baldwin – drums, backing vocals
