Smashing Pumpkins – CYR

Een platenlabel zal er best moeite mee hebben, met de onvoorspelbaarheid van Billy Corgan en daarmee het plannen van de marketingcampagne rondom een nieuwe Smashing Pumpkins cd. Waar de vorige nog een prima stap in de goede rockrichting was, maar slechts een half uurtje duurde, krijgen we nu een elektronische popplaat, een dubbelaar nog wel van 72 minuten. De kans dat de fans van weleer dit trekken, lijkt me erg klein, daarvoor is de stap nu nóg groter dan destijds van de onovertroffen ‘Mellon Collie and the Infinate Sadness’ naar het ook nogal gladde ‘Adore’. Die laatste had tenminste nog enkele stevige momenten én uitschieters.

En ze waren zo goed bezig. Het in 2018 uitgebrachte ‘Shiny and Oh So Bright, Vol.1/ LP: No Past. No Future. No Sun.’ had weliswaar een langere titel dan minuten aan muziek, maar er stonden wél enkele prima songs op die iets van de vergane glorie van weleer terugbrachten, zoals ‘Solara’, ‘Alienation’ of ‘Marchin’ On’. Op deze ‘CYR’ krijgen we twintig, grotendeels door drumcomputers en elektronica gedomineerde poppy (dans)liedjes waar het kaf helaas niet van het koren is gescheiden. Kill your darlings Billy, want een enkel album met 10-12 songs had een genietbaarder resultaat opgeleverd. Hou dat maar eens vol, je volle aandacht bij 20 inwisselbare wat emotieloze nummers van ongeveer drieënhalve minuut houden.

Zoals gezegd spelen de gitaren alleen op de achtergrond een rol en moeten we het doen met synthesizerklanken in de stijl van Depeche Mode of Kraftwerk, maar dan nog wat poppiër en minder catchy. Gelukkig zijn er wel enkele aardige songs te vinden tussen het muzikale behang. Zo is opener ‘The Colour of Love’ een vlot en aanstekelijk, heel licht rockend nummer, heeft het new-wave-achtige ‘Confessions Of A Dopamine Addict’ een spannende zanglijn en zou titelnummer en single ‘CYR’ het prima kunnen doen in de discotheken. ‘Anno Sonata’ had op ‘Adore’ niet misstaan en in ‘Wyttch’ duiken zowaar wat vervormde gitaren en echte drums op, wat een zeer welkome afwisseling is en daarom ook meteen als hoogtepuntje wordt genoteerd.

Ook ‘Adrennalynne’ luistert lekker weg, net als het vlotte ‘The Hidden Sun’. Maar over het algemeen is dit een zouteloze verzameling voortkabbelende liedjes zonder enige peper of spanning. Zowel het avontuur als de muzikale uitspattingen zijn heel ver te zoeken. Corgan zet zijn talentvolle mede-bandleden, zoals drummer Jimmy Chamberlin of gitarist James Iha maar heel sporadisch in en ik kan me dan ook niet voorstellen dat de hele band achter dit fletse synth-popalbum staat. Nee, deze CYR is helaas een dikke tegenvaller voor de (rock)fans, daarvoor zijn de nummers gewoon niet goed genoeg, gitaren of niet. Jammer.
(55/100 – Sumerian Records)

Tracklist

1. The Colour of Love (4:23)
2. Confessions of a Dopamine Addict (3:13)
3. Cyr (4:03)
4. Dulcet in E (3:21)
5. Wrath (3:45)
6. Ramona (3:48)
7. Anno Satana (3:49)
8. Birch Grove (3:16)
9. Wyttch (3:43)
10. Starrcraft (4:10)
11. Purple Blood (3:19)
12. Save Your Tears (3:31)
13. Telegenix (3:23)
14. Black Forest, Black Hills (4:42)
15. Adrennalynne (3:42)
16. Haunted (3:11)
17. The Hidden Sun (3:24)
18. Schaudenfreud (3:02)
19. Tyger, Tyger (2:49)
20. Minerva (3:32)

Line up

Zanger / Gitaar – Billy Corgan
Drums – Jimmy Chamberlin
Gitaar – James Iha
Basgitaar – Jeff Schroeder