Angelus Apatrida – Aftermath

Ronald van Bruggen | 3 November 2023 | CD | No Comments

Uniek ? Ja, dat mag je het uit Albacete, Spanje, afkomstige Angelus Apatrida zeker wel noemen. De band bestaat inmiddels al 23 jaar in dezelfde bezetting. De heren brengen de laatste jaren getrouw elke kleine 3 jaar een nieuw album uit en aangezien voorganger, het titelloze Angelus Apatrida, begin 2021 uitkwam, is het dus weer tijd voor een full-album, hun achtste.

Schrijver dezes werd de Spaanse thrashers pas gewaar toen ze vlak voor corona in het voorprogramma van het Belgische Evil Invaders tourden. De Spanjaarden maakten indruk en die is alleen maar toegenomen tijdens meerdere bezochte optredens, want die zijn altijd vol energie.

Qua stijl is het de laatste jaren pure thrash, waar in begin ook wel invloeden van NWOBHM en powermetal te horen waren. Op dat voorlaatste album was duidelijk te horen, dat de thrash flink leunde op Bay Area-geluiden en dan met name Testament en in enkele hele snelle nummers ook op Pantera. Wel veel goede nummers, maar niet altijd een eigen smoel en veelal een moordend tempo zorgde op een gegeven moment toch voor wat inwisselbare nummers. De heren hebben dat laatste wellicht ter harte genomen, want op dit nieuwe album is het niet meer alleen thrash wat de klok slaat, maar er zijn geregeld melodieuze en rustige passages te beluisteren, het tweede nummer ‘Cold’ is daarvan een goed voorbeeld met thrashstukken in de coupletten, maar een langzaam melodieus refrein, ’Fire eyes’ is misschien wel het beste nummer qua tempo en afwisseling. Er is zelfs ruimte voor twee semi-ballads, het lange ‘To whom it may concern’ met een melodieus en majestueus begin en afsluiter ‘Vultures and butterflies’, met ook nog een gastbijdrage van Todd La Torre (Queensryche), op beide nummers brengt zanger Guillermo Izquierdo het er qua zang uitstekend van af. Pure thrashers ontbreken natuurlijk niet, opener ‘Scavenger’, ‘Snob’, ‘Rats’ en ‘Gernika’ zijn daarvan voorbeelden, al ontbreekt het melodieuze aspect hierin nooit door prima breaks. ‘What kills us all’ valt op door het Spaanstalige gesproken middenstuk.

Het moet gezegd, dat die koerswijziging met een mix van thrash en melodie goed bevalt, kwalitatief prima nummers met uitstekend muzikaal vakmanschap en een uitstekende volle productie, iets meer eigen geluid, al blijft dat behoorlijk aanleunen tegen met name Testament. Achteraf had hun voorganger qua waardering wel iets minder punten mogen krijgen gezien de grotere gelijkenis met Testament en ietwat inwisselbaarheid van de nummers, dit album verdient die hoge notering dan wel meer. (85/100) (Century Media Records)