Wig Wam – Never Say Die

Rik Moors | 23 January 2021 | CD | No Comments

Kennen we de Noorse band Wig Wam nog? Ze deden in 2005 mee aan het Songfestival en eindigde op plek zes. In die jaren was Wig Wam een echte glam band. Na een tijde uit elkaar te zijn geweest, kwamen de heren in 2019 weer officieel bij elkaar. Als we de informatie van het label mogen geloven is de band volwassener geworden met deze release. We zullen zien.

De band komt uit Halden, niet al te ver van Oslo vandaan. Vóór Wig Wam was elk lid al actief in de muziekwereld. Dan wel in een band dan wel als soloartiest. In 2001 werd de groep opgericht en zoals in het intro al vermeld deden de mannen mee aan het songfestival van 2005. Dat probeerde ze een jaar eerder ook al, maar werden niet uitgekozen om Noorwegen te vertegenwoordigen. Een jaar later dus wel en niet zonder succes.

In 2014 was daar ineens het nieuws dat de band uit elkaar ging. In het midden van een tour. Frontman Åge Sten Nilsen verklaarde dat de druk van het touren zowel fysiek als mentaal de leden te veel werd. In 2019 kwam het nieuws dat de heren toch besluiten Wig Wam nieuw leven in te blazen. “It’s nice to move on with Wig Wam and look back a little, both for us and the fans, and remember the good times. The band is an important chapter in our lives” aldus de frontman.

Volgens de info die Frontiers Music s.r.l. aan ons meegeeft, laat dit album een meer volwassen Wig Wam zien. Dat kan ik 100% bevestigen, muzikaal gezien steekt dit toch wel met kop en schouders boven de andere albums uit. Natuurlijk waren de liedjes toen ontzettend catchy en stonden ze stijf van de glam clichés. Dat is niet meteen iets negatiefs, maar het is mooi om te zien dat de band niet in die clichés blijft hangen, maar nu laat zien waartoe ze in staat zijn.

Met ‘Kilimanjaro’ laten ze zien dat het talent om catchy nummers te maken niet is verleerd. Geweldig nummer wat je na een keer horen al meeblèrt. Ook titeltrack valt onder deze categorie, deze is wat steviger.

Dat Wig Wam veelzijdiger is geworden is te merken. Zo staan er dikke riffs op met onder andere ‘Dirty Little Secrets’, waar de tekst dan weer aan de clichékant is, ook staat er een mooie ballade op genaamd ‘My Kaleidoscope Ark’. Alles klopt daar eigenlijk aan, behalve de titel. Die past niet echt in het nummer. Het bekt niet echt lekker met de rest van de tekst. Te moeilijk nagedacht, verder prachtige power ballad.

De gitarist laat zich van zijn beste kant zien en overklast de rest. Zijn solo’s zijn on point. Gelukkig is er ruimte genoeg en wordt er zelfs plaatsgemaakt voor een instrumentaal nummer. ‘Northbound’ is dan ook een van de hoogtepunten. Echter staat het echte toppunt als laatste op de tracklist. De ultieme guitar face zal hierbij getrokken worden. ‘Silver Lining’ bouwt namelijk op naar een solo waar je u tegen zegt. Twee volle minuten aan gitaargenot. Ook al is het pas januari deze solo doet mee om de prijs van beste solo 2021 te winnen. Fantastisch!

We kunnen met een gerust hart zeggen dat Wig Wam enorme progressie heeft gemaakt ten opzichte van hun beginjaren. Het is bijna niet voor te stellen dat het dezelfde band is. Voor de gitaarliefhebber zijn het instrumentale ‘Northbound’ en ‘Silver Lining’ must hears! De rest is vooral erg pakkend en muzikaal erg sterk met genoeg variatie. De teksten schieten hier en daar nog wel wat te kort die zijn ooit wel erg cliché en voorspelbaar. Al maakt de goede stem van de zanger dat enigszins goed. Als ze die nog weten op te schroeven dat is dit serieus een band die tot grote dingen in staat is. (88/100) (Frontiers Music s.r.l.)