BARO prog-jets – Utopie

Esther Kessel-Tamerus | 13 March 2021 | CD | No Comments

Alberto Molesini alias Baro is een multi-instrumentalist, zanger en componist. Eind jaren ’70 richtte hij de prog band ‘La Sintesi’ op. Hij is altijd actief gebleven, onder andere als bassist van Marygold. Zo’n twee jaar geleden bracht hij onder de naam BARO prog-jets de dubbelaar ‘Lucillo & Giada’/ Topic Würlenio’ uit. Dit album kreeg lovende recensies. Half februari werd de opvolger, ‘Utopie’ gelanceerd. Hier staan vijf nummers op, waarvan drie epics.

‘Non Sento!’ heeft een aangename, lente achtige melodie. De markante stem van Baro is in de hoge tonen iets minder warm van kleur dan de muziek. Maar zijn is stem is vriendelijk, en past daarom toch bij de muziek. De gestapelde zang (door Baro) is prima gedaan. Deze openingstrack is in het Italiaans gezongen. In ‘Utopia’ zijn de toetsen lekker veel aanwezig, met vlagen zijn ze heerlijk retro bespeeld. Het eerste deel van de titeltrack is instrumentaal. De zang komt er in het tweede deel bij, nu zingt Baro in het Engels. De talloze wendingen in de muziek maken het wat minder toegankelijk, maar wel boeiend. Het derde deel heeft een aangenaam lang instrumentaal stuk, ook hier hoor je lekker veel toetsen. De veranderingen in de muziek blijven elkaar opvolgen. Als Baro lager zingt, is zijn stem warmer en ligt daarom wat prettiger in het gehoor. In het ‘refrein’ kleurt de ‘samenzang’ mooi bij elkaar. Je hoort de wendingen van het ene naar het andere deel, de delen sluiten goed bij elkaar aan. Tussen alle ‘drukte’ in, zitten er een paar korte stukjes die iets zachter en langzamer gespeeld zijn. Ook deze zijn grotendeels complex van opzet. Doordat het geheel wat minder toegankelijk is, moet het album wel groeien.

Pianospel aan de start van ‘Phase I’ vloeit over in mix van toetsen en snaren, aangevuld met drums. Er is een goede balans tussen de hoge en lage tonen, dit is verwerkt in een heerlijke melodie. Door de wendingen en de details komt er best veel op je af, toch is het niet bombastisch. Een hectisch stuk wordt afgewisseld met rustiger deel, maar ook hier zijn er bijzondere ritmes en leuke details. Dit loopt over naar ‘Phase II’. Nu Baro minder hard en minder hoog zingt, klinkt zijn stem helder. Er is een vleugje muziek aan zijn woorden toegevoegd. Langzaam nemen tempo en volume toe. Al snel gaat dit over naar een rustiger deel met licht klassieke elementen. Vlak voor het eind is de zang bijna solo.

‘Runaways’ bestaat uit meerdere delen, aan de start klinkt er zang, aangevuld met een beetje muziek. Als de muziek versnelt, stopt de zang. Er zijn weer aangenaam veel wendingen. Het toetsenwerk bestaat uit een mix dan wel afwisseling van elektronische-en pianoklanken. Hier worden regelmatig klassieke elementen in verwerkt. Er is dus veel om naar te luisteren. Het derde deel, ‘Iron garden’ is instrumentaal. De muziek is langzamer, mysterieus, en heeft mooie bas grooves. Tempo en volume worden opgebouwd, en zo zijn we beland in ‘River and Mountain. Na ontelbare wendingen zijn we na een even later aangekomen in ‘Epilogue’. De meerstemmige zang wordt ondersteund vrij rustige muziek. Na een korte versnelling dooft deze mooie epic een beetje onverwacht, maar mooi uit.

Baro heeft een passionele manier van zingen. Daarnaast heeft hij een kenmerkende kleur van stem. Dit komt vooral tot uiting in de hogere en/of luidere zang. ‘Utopie’ is een aanrader voor de liefhebber van redelijk complexe prog. (81/100) (Andromeda Relix/ Maracash Records)