Sarcator – Alkahest

Ronald van Bruggen | 29 October 2022 | CD | No Comments

Het Zweedse Sarcator ontstaat in 2018 waarbij opvallend aan de lineup is, dat de bandleden nog erg jong zijn, zanger Mateo is op dat moment nog slechts 13 jaar oud ! De band is al snel erg productief, in 2019 worden 2 EP’s uitgebracht, in 2020 eerst een compilatie-album, vervolgens 2 singles, eind oktober het debuutalbum en dan nu 2 jaar later al het tweede full-album. De bandnaam is een verbastering van het Braziliaanse Sarcofago en het Duitse Kreator. Volgens de bijgeleverde bio is de stijl van Sarcator te omschrijven als death thrash met invloeden van Metallica, Slayer, Teutoonse thrash, The Crown en At the Gates.

Het album opent furieus met het relatief korte ‘Ascend’, verscheidene rollende gitaarriffs ondersteund door ultrasnel drumwerk en geregeld ook blastbeats worden op je afgevuurd; door zijn tomeloze agressie en gruntende vocalen komt dit nummer ook het meest van allemaal richting black en deaththrash. Dit nummer is met slechts 3 minuten gelijk ook het kortste nummer, alle andere nummers klokken minimaal de 5 minuten, maar veel nummers zitten op dik 6 minuten en meer. Waar het openingsnummer ziedende blackened thrash is, klinken de meeste andere nummers als een mix van blackened en progressieve thrash. De genoemde invloeden zijn zeker te horen, met name de fameuze Gothenburg-sound in het gitaargeluid is goed waarneembaar, de zang van Mateo is een mix van de Zweedse death metal met die van Mille (Kreator). Met verbazing en bewondering luistert schrijver dezes naar de voorbij komende nummers. ‘Perdition’s hand’ is een licht uptempo lekker swingend nummer met fraai gitaarwerk in zowel riffing als tijdens de uitgebreide solo. ‘Dreameater’ is een heerlijk melodieus nummer met prachtige gitaarsolo om na de semi-akoestische break weer zwaar hakkend verder te gaan in datzelfde ritme. ‘The long lost’ is een langzaam en zwaar nummer met ook nu weer heerlijk soleerwerk. ‘He who comes back…’ bevat Slayer-gitaarloopjes ten tijde van ‘Show no mercy’, maar verder heeft het nummer een eigen gezicht. ‘Devil sun’ is het enige nummer wat iets minder indruk maakt, ten opzichte van de andere nummers klinkt het wat generieker in dit genre. ‘Sorrow’s eve’ is een instrumentaal en lang uitgesponnen nummer van bijna 8 minuten, het bijna 2 minuten licht psychedelische tussenstuk had wel een stuk korter gemogen, het haalt de vaart uit een verder prima nummer. Afsluiter is het titelnummer, ‘Alkahest’, duurt nagenoeg 10 minuten en staat bol van de tempo-wisselingen met halverwege een break met ruimte voor bas en ook hier wat bijna psychedelisch getokkel en naar het einde toe wederom een geweldige gitaarsolo.

Erg knap dat zo’n jonge band met een zanger/gitarist van op dit moment slechts 17 jaar qua composities al zo volwassen kan klinken, Sarcator kan het nog ver gaan schoppen. Ook het geluid klinkt erg goed, alle instrumenten komen erg goed tot hun recht, de drums klinken lekker vet en hakkend.

Het is inmiddels wel duidelijk, Sarcator heeft een geweldige prestatie neergezet. Als je van progressieve blackened thrash houdt en geen moeite hebt met vocalen die op het randje van death zitten, is dit een aanrader. 88 / 100 (Black Lion Records)