CD van de Week: Tremonti – Marching in Time

Mark Tremonti is natuurlijk vooral bekend van Alter Bridge en voorheen van het wat gladdere Creed. Maar de Amerikaanse meestergitarist heeft meer eieren die hij kwijt moet en daarvoor heeft hij als uitlaatklep dus Tremonti, een band rondom zijn eigen persoontje. Waar zijn collega Myles Kennedy in zijn solowerk flink afwijkt van het platgetreden Alter Bridge-pad, daar blijft Mark Tremonti er wat dichter bij in de buurt. Geen akoestisch singer-songwriter materiaal, maar zware rock, gebaseerd op zijn moddervette riffs. Het is alweer zijn vierde album op eigen kracht, en komt verrassend snel na ‘A Dying Machine’ uit 2019. De verplichte tourpauze van Alter Bridge heeft ook ruimte in zíjn agenda gemaakt blijkbaar.

Opener ‘A World Away’ is een mooie blauwdruk van wat komen gaat: een zeer heavy riff, zware sound, overdonderende drums, een melodieus refrein en natuurlijk een prachtige gitaarsolo. Zijn stem  wordt er per album weliswaar iets beter op, maar een echt overtuigende zanger zal hij niet worden. Maar het voldoet voor dit werk. Van dit soort nummers staan er veel meer op, soms hebben ze delen die tegen de thrash aanleunen, maar altijd is er weer een catchy en melodieus refrein om je bij de les te houden. De productie is zoals bij elke release van Alter Bridge, Tremonti en Myles Kennedy weer in handen van Michael ‘Elvis’ Baskette, die het geluid weer zorgvuldig dicht plamuurt en geen enkele ruimte laat voor dynamiek. Enkele nummers zijn goed te doen, een hele cd wordt vaak een vermoeiende luisterervaring. Ik ben geen fan van de goede man, in tegenstelling tot het kamp Alter Bridge blijkbaar. 

Na twee zeer heavy songs komt er in de vorm van ‘If Not For You’ een wat lichter nummer voorbij, geen ballad, wel wat meer midtempo met een kamerbreed refrein. Daarna weer terug naar de zwaar aangezette riffs in ‘Thrown Further’ en het zeer ruige ‘Let That Be Us’. Stevige kost, maar helaas geen songs die lang beklijven. Daarvoor lijkt het allemaal net wat teveel op elkaar. In ‘The Last One Of Us’ komt gelukkig wél een echte ballad voorbij, al is hij me wat te vlak gezongen. Maar verder een prima track die niet misstaan had op een Alter Bridge album. Ook ‘Under The Sun’ is wat melodieuzer en overtuigt met zijn uitbundige refrein. Het navolgende ‘Not Afraid To Lose’ is zowaar wéér een ballad, zo’n meedeiner waarbij de aanstekers de lucht in kunnen. Fijn voor de afwisseling.

Met ‘Bleak’ en het lekker uptempo en van een prachtige solo voorziene ‘Would You Kill’ komen er weer twee heavy beukers voorbij, waarna de titelsong het album afsluit. En niet zomaar, het blijkt met afstand het mooiste nummer! Een opbouw vergelijkbaar met Alter Bridge’s ‘Blackbird’ en kwalitatief doet hij daar niet eens al teveel voor onder. En dat is een prestatie op zich. Het 7.33 minuten durende epos bouwt traag naar een climax zoals ik er wel meer had willen horen op dit album. Zelfs zijn passievolle zang overtuigt hier op alle fronten. Lest best dus.

Het is een fijne heavy rockplaat geworden die me hier en daar iets meer had mogen verrassen. Er staan net een paar nummers teveel op die in hetzelfde straatje liggen, maar op het spel van Mark en zijn vrienden valt weinig af te dingen. Prima album, maar mijns inziens dus net wat te weinig onderscheidend van zijn Alter Bridge broodheer; hij zou iets meer buiten de lijntjes mogen kleuren wat dat betreft. (80/100) (Napalm Records)

TRACKLIST
1. A World Away
2. Now And Forever
3. If Not For You
4. Thrown Further
5. Let That Be Us
6. The Last One Of Us
7. In One Piece
8. Under The Sun
9. Not Afraid To Lose
10. Bleak
11. Would You Kill
12. Marching In Time

LINE-UP
Mark Tremonti – Vocals, guitars
Eric Friedmann – Guitars, keyboards, backing vocals
Ryan Bennett – Drums, percussion
Tanner Keegan – Bass, backing vocals