Swallow the Sun – Moonflowers

De death-doom metalband Swallow the Sun werd 21 jaar geleden in Finland opgericht. Het artwork van ‘Moonflowers’, hun nieuwe album, is veel specialer dan het lijkt. Gitarist Juha Raivio schilderde de maan met zijn eigen bloed. Hij voegde er zelf gedroogde bloemen aan toe. Dit album is ontstaan uit diepe wonden, waar Juha niet graag over praat.

‘Moonflowers Bloom In Misery’ heeft een hele rustige start. Je wordt meteen getriggerd om intens te luisteren. De cleane zang heeft een vervormde sound, het past bij het geheel. Maar niet iedereen zal de klank kunnen waarderen. Tijdens een instrumentaal stuk zijn de strijkinstrumenten op de achtergrond verweven, de muziek blijft rustig en de sfeer is sober. Ineens… een schreeuw… een deel van de tekst wordt gegrunt, terwijl de strijkinstrumenten op de achtergrond blijven. Dit vloeit weer over naar ingetogen zang en muziek. De volgende schreeuw en grunts komen op een voorspelbaar moment. Het instrumentale stukje wat hierop volgt is meeslepend. De grunts en strijkers keren nogmaals terug. Het klein gespeelde stuk verloopt zoals verwacht, maar toch blijft het mooi, want de muziek heeft een emotionele lading. Ook in ‘Enemy’ is er qua hoeveelheid de ultieme balans tussen metal en klassieke elementen, en tussen cleane zang en grunts. Maar de lage, zware delen hadden dieper mogen klinken. De hoge tonen en/of lichter gespeelde delen hadden beter tot zijn recht gekomen als ze meer helder van klank waren. Bovendien had er een paar decibel meer verschil mogen zitten tussen de ingetogen en de metal delen.

In ‘Woven Into Sorrow’ valt de lage, langzame zang positief op. Het vormt een eenheid met de muziek. De verhouding (in hoeveelheid) tussen de (bas)gitaar en strijkinstrumenten is weer subliem. Ook het drumwerk, met subtiele klanken van de cimbalen, zijn in totale harmonie met het geheel. De woordeloze “koorzang” is een goede toevoeging, maar had meer impact gehad als het “massiever” had geklonken. Na een mooi minimalistisch stukje, waarin een enkele pianoklank te horen is, volgt een instrumentaal stuk. De onrust van muziek en zang past in het geheel. Hoewel sommige wendingen iets voorspelbaar zijn, is dit een indrukwekkende track. De opbouw naar het einde is erg mooi. In een langzamer stuk in ‘Keep Your Heart Safe From Me’ hoor je het volume verschil van de verschillend drums goed. Hier is er leuk gespeeld met de verdeling tussen rechts en links in de koptelefoon. Het meeslepende gitaarspel is fantastisch. Weer is er een zeer goede opbouw naar het einde.  ‘All Hallows’ Grieve’ is een prachtig, vrij rustig duet met Cammie Gilbert (Oceans of Slumber’s). Tijdens het intro van ‘This House Has No Home’ hoor het geluid van het tokkelen op de strijkinstrumenten. De plotselinge toename in volume had meer impact gehad als volume verschil hiertussen iets groter was geweest. In dit deel is de zang behoorlijk grimmig van klank, langzaam vloeit dit over naar een naar rustiger gespeeld en gezongen deel. Er zijn een aantal wisselingen tussen grimmige zang en muziek en rustiger gespeelde en gezongen delen. De opbouw naar het einde is bijzonder.

De duistere sfeer van deze acht nummers wordt soms extra benadrukt door de bas grooves. Zo nu en dan hoor je de heldere klanken van akoestisch gitaarspel. Als de dynamiek van het geluid prefect was geweest, had ‘Moonflowers’ zeker in mijn top 5 van dit jaar gestaan. Bovendien was ik dan tot op het bot geraakt. Toch is dit een indrukwekkend album geworden, dat absoluut een aantal draaibeurten nodig heeft om te groeien. (86/100) (Century Media Records)

Tracklist: 

01. Moonflowers Bloom In Misery (6:19)
02. Enemy (5:39)
03. Woven Into Sorrow (7:46)
04. Keep Your Heart Safe From Me (7:47)
05. All Hallows’ Grieve (5:37)
06. The Void (5:39)
07. The Fight Of Your Life (7:13)
08. This House Has No Home (6:40)

Line up:

Juha Raivio – guitars
Matti Honkonen – bass
Mikko Kotamäki – vocals
Juuso Raatikainen – drums
Juho Räihä – guitars