The Tea Party – Blood Moon Rising

Eén van mijn oude jeugdliefdes: het Canadese trio The Tea Party. In de jaren 90 stonden ze wat mij betreft op grote hoogte met albums als ‘The Edges of Twilight’ (1995), ‘Transmission’ (1997) of ‘Tryptich’ (1999). De band klonk als een moderne versie van Led Zeppelin, gecombineerd met Oosterse en Noord-Afrikaanse invloeden. In die jaren toerden ze ook regelmatig door ons land, wat onvergetelijke muzikale avondjes opleverde. In 2005 gaven ze er de brui aan, waarna Jeff Martin wat soloplaten maakte, maar zes jaar later volgde er zowaar een reünie, ondanks dat zanger Jeff Martin nu in Australië woonde. Het album dat in 2014 volgde, ‘Ocean At The End’ was prima, maar de magie van weleer ontbrak enigszins. En nu, zeven jaar later verschijnt wat onverwacht deze ‘Blood Moon Rising’. Het blijkt een voor de Europese markt bij elkaar gesprokkelde compilatie te zijn van hun ‘Black River’- en ‘Sunshower’ EP’s, aangevuld met wat covers. De EP’s kwamen in Canada al eerder afzonderlijk uit. Verwarrend voor de fans, maar goed, we zijn al blij dat er weer nieuw werk verschijnt.

Het album opent met de vette riff van ‘Black River’ dat vervolgt in een compacte dynamische rocksong waar de erfenis van Zeppelin volop in doorklinkt. De diepe stem van Jeff Martin heeft helemaal niets aan kracht ingeboet gelukkig. Het herkenbare, wat drukke drumwerk Jeff Burrows en het afwisselende baswerk van Stuart Chatwood maakt het geluid af. Al legt de productie van Martin zoals altijd iets teveel de nadruk op de drums, alsof hij John Bonhams geluid wil reproduceren. Een tandje minder was het totaalgeluid ten goede gekomen, nu is de mix net niet in evenwicht. We vervolgen met het groovy ‘Way Way Down’, wat zo’n hak-op-de-tak song is vol percussie; zeer weelderig ingekleurd met tal van instrumenten en één van de weinige songs met Oosterse invloeden. Het gaspedaal wordt in nummer drie al losgelaten, wat resulteert in het akoestische ‘Sunshower’. Mooi, maar geen uitschieter, daarvoor is het refrein net te vrijblijvend, al is de gitaarwerk echt prachtig. Wederom volgt een semi-ballad met het prachtige, emotionele ‘So Careless’, dat wél behept is met mooie zangmelodie en uitbundig refrein.

Het akoestische intro van ‘Our Love’ doet denken aan Zeppelin’s ‘The Rain Song’ en ook de rest van het bluesy nummer lijkt een ode aan hun helden. De zang van Jeff zit vol passie en de song groeit uit tot een erg fijn rustpunt. Terug naar de vervormde gitaren in het midtempo en typische Tea Party nummer ‘Hole In My Heart’. Met ‘Shelter’ komen de blues-invloeden weer terug en de prachtige song doet zelfs denken aan het werk op ‘The Edges of Twilight’, inclusief het uitwaaierende gitaarwerk. Het korte feelgood-nummer ‘Summertime’ heeft een mooie afwisseling tussen elektrische en akoestische gitaren, maar een wat te simpel refrein. Het bekende ‘Out On The Tiles’ (Led Zeppelin) kan Tea Party in hun slaap naspelen, maar voegt niet heel veel toe aan het aanstekelijke origineel, behalve dan dat de zang van Martin een paar octaven lager is dan die van Plant, maar er prima bij past.  

Nog twee eigen songs te gaan. Het vrolijke en nogal poppy ‘The Beautiful’ luistert lekker weg, maar is net wat te vrijblijvend. De titelsong daarentegen besluit de vinylversie in schoonheid. Het nummer begint klein, maar bouwt langzaam uit tot zeer ge(s)laagd epos dat wel wat langer had mogen duren. Het doet denken aan ‘Oceans at the End’ van de vorige plaat. De emotionele zangmelodie is mooi en mondt uit in een heerlijk refrein. Op de cd-versie resteren nog twee covers: het simpele ‘Isolation’ (Joy Division) en de wat beter bij de band passende, maar niet al te boeiende ‘Everday is Like Sunday’ (Morrisey). Een live-versie van ‘Way Way Down’ sluit het album af.

Hoewel het een beetje een ratjetoe is, deze nieuwe Tea Party, is het toch een mooie en zeer diverse verzameling songs geworden, volop afwisseling en met enkele prachtige uitschieters. Nee, het niveau van de jaren negentig wordt compositorisch niet aangetikt, maar dat geldt voor vrijwel alle bands die in die jaren hun grootste successen vierden. De Oosterse invloeden zijn minder dan vroeger en de productie had net wat uitgebalanceerder mogen zijn, maar verder is er weinig te klagen eigenlijk. Een fijn weerzien derhalve.  Hopelijk resulteert deze Europese release in een tour hier, dat zou zeer welkom zijn, want live is de band echt een belevenis! (85/100) (InsideOut Music)

LINE-UP

Jeff Martin – vocals, guitar, sitar, banjo, mandolin, hurdy-gurdy, percussion, theremin
Stuart Chatwood – bass guitar, guitar, keyboard instruments, harmonium, mandolin, cello
Jeff Burrows – drum kit, percussion, djembe, tabla

TRACKLIST

1. Black River
2. Way Way Down
3. Sunshower
4. So Careless
5. Our Love
6. Hole In My Heart
7. Shelter
8. Summertime
9. Out On The Tiles (Led Zeppelin Cover)
10. The Beautiful
11. Blood Moon Rising (Wattsy’s Song)
12. Isolation (Joy Division cover)
13. Everday is Like Sunday (Morrisey cover)
14. Way Way Down (bonus live track)