Dare – Road To Eden

Darren Wharton werd bekend bij het grote publiek toen hij begin jaren 80 de Ierse hard rock band Thin Lizzy kwam versterken op toetsen en co lead vocals. Echter was dit van korte duur want in 1983 besloot die band te stoppen. Hierop richtte Wharton in 1985 zijn eigen band Dare op.

In 1988 kwam het debuut ‘Out Of The Silence’ uit. Samen met het in 1991 uitgebrachte ‘Blood From Stone’. Ondanks dat, zeker de eerste, inmiddels is uitgegroeid tot een klassieker onder de fans, vond het label dat de band niet het succes haalde wat ze hadden verwacht. Eigenlijk had Dare nog een contract voor twee albums, maar dat werd verbroken. Hierdoor is de band ook tijdelijk gestopt.

In 1998 kwam de band terug en is sindsdien nog altijd onafgebroken actief. Het onlangs uitgekomen ‘Road To Eden’ is namelijk alweer het tiende studioalbum van de band als je hun ‘Out Of The Silence II’ van 2019 meetelt. Nieuwe versie van hun debuut. Het laatste album met louter nieuw materiaal was ‘Sacred Ground’ uit 2016. Dat album was wellicht het sterkste album sinds het debuut. Deze nieuwe plaat heeft dus de lastige taak die op te volgen.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Als je ook maar een beetje bekend bent met de muziek van Dare, weet je na noot één dat je naar een Dare album zit te luisteren. De kenmerkende stem van Wharton en het zeer herkenbare geluid wat je in de gitaar hoort. Nog altijd is Wharton ontzettend solide achter de microfoon. Zijn stem lijkt maar niet ouder te worden, vrijwel geen verschil met dat eerste album ruim 30 jaar geleden.

‘Born In The Storm’ is de single die al een tijdje uit was. Deze opent met die herkenbare gitaar sound en ontpopt zich in lekkere up tempo rocker. Pakkend refrein, goeie riff, fijne solo. Kortom een klassieke compositie van Dare. Die netgenoemde solo’s zijn over het hele album erg goed verzorgd. Zijn beste solo zit in album afsluiter ‘Thy Kingdom Come’. Ze voegen daadwerkelijk wat toe aan het verhaal in ieder nummer. Vinny Burns, die net als Wharton vanaf de start bij de band zit, weet dus ook nog altijd kwaliteit spel te leveren.

Niet alleen in het soleren blinkt hij uit. Ook weet hij nog altijd met een fijne riff te komen. Neem bijvoorbeeld ‘Fire Never Fades’. Hier vind je ook tempowisselingen. In het intro bouwen ze op om vervolgens tijdens het couplet weer louter zang en piano te hebben. Daarna komt hij weer volledig tot leven richting refrein.

Naast de up tempo rockers zijn er natuurlijk ook nog voldoende rustigere (semi) ballads te vinden. ‘Lovers And Friends’ en ‘Only The Good Die Young’, nee geen Billy Joel cover, nemen wat gas terug. De stem van Wharton leent zich door de rust die over je heen komt als hij zingt uitstekend voor dit soort nummers. Gelukkig geen overkill hierin maar een mooie mix van de twee.

‘Road To Eden’ kan zijn voorganger ‘Sacred Ground’ niet overtreffen, maar het is wel een erg prettige luisterbeurt. De vocalen geven een gevoel van rust. Voor de AOR fans is dit echt wel een aanrader. Dare heeft altijd al een eigen sound gehad, ze zijn snel te onderscheiden, ik snap mede daardoor ook nog altijd niet dat deze band niet groter is geworden dan ze zijn. De songs hebben genoeg hooks, goede muzikanten en erg constant. (80/100) (Legend Records)