Rammstein – Zeit

Okee, deze recensie van Rammstein’s ‘Zeit’ ist ein bisschen wie Senf nach dem Essen. Hij ligt tenslotte al weer twee weken in de schappen, maar zo’n essentiële release hoort natuurlijk wel thuis op RockMuzine. Dus ietwat verlaat wat ik ervan vind. Oftewel, is dit wel zo’n essentieel hoofdstuk in het grote Rammstein boek? Nou, eigenlijk niet echt, daarvoor voegt het net wat te weinig toe aan wat we al in huis hebben van onze Duitse vrienden. Dit album is vergelijkbaar met hun vorige titelloze plaat uit 2019: een aantal prima songs, een paar op de automatische piloot en enkele songs die qua platheid over het randje gaan.

Om met de uitschieters te beginnen. Opener ‘Armee Der Tristen’ hakt er lekker midtempo in en is één van de stevigste nummers op dit album. Het heerlijke riffwerk gecombineerd met de synths en natuurlijk Till’s diepe stem voelt als thuiskomen. Geen band heeft zó’n herkenbare sound. Ook eerste single ‘Zeit’ is mooi, zowel qua opbouw als emotionele lading. Zo gevoelig heb ik Lindemann zelden horen zingen. En de gitaren vallen samen met de achtergrondzang heerlijk in halverwege. Check zeker de bijbehorende clip hieronder. Ook ‘Schwarz’ reken ik nog tot de betere songs. Weliswaar ook een ballad, maar voorzien van een lekker dik aangezet refrein. Datzelfde kan ik zeggen over ballad nummer drie: ‘Meine Tränen’, al is deze al wat meer cliché.

Het fijne ‘Angst’ klinkt lekker duister, maar diens riff hebben we eerder gehoord. Het aanstekelijke refrein trekt hem naar de goede kant van de streep. Dat kan niet gezegd worden van wel erg flauwe nummers als het wat eentonige ‘Giftig’ of het wat al te lollige ‘Zick Zack’. Beide nummers schrijft Rammstein in zijn slaap en voegen dan ook niets toe. Met de politiek incorrecte ‘OK’ (Ohne Kondom) en het nog duffere ‘Dicke Titten’ (al krijg je dat blaaskapeldeuntje nauwelijks uit je kop!) zakt Till door de tekstuele ondergrens en ook muzikaal stellen deze nummers weinig voor helaas. Het is dat de productie, zoals altijd, weer uiterst goed verzorgd is, waardoor er toch nog genoeg te beleven valt.

Komen we aan bij de laatste twee nummers. Ballad ‘Lügen’ is prachtig van opbouw, vol dramatiek, maar wordt helaas wat ontsiert door een autotune op Till’s schreeuwende stem. Zonde, dat heeft hij niet nodig. Desondanks een fijne track, met zo’n lekker over de top refrein zoals alleen Rammstein dat kan schrijven. Zou afsluiter ‘Adieu’ zinspelen op een naderend einde van de band? Zou zo maar kunnen, de inspiratie droogt namelijk wat op. Maar dat geldt niet voor dit nummer, want het is één van de uitschieters op deze ‘Zeit’. Openend met prachtig pianowerk, voorzien van mooie zanglijnen en een knallende chorus die menig uitvaart gaat opluisteren, is dit een topper geworden die ongetwijfeld in juni in Nijmegen de setlist afsluit.

Nee, echt controversieel, verrassend of shockerend is Rammstein al lang niet meer. Daar is in deze tijd toch meer voor nodig dan nummers over dikke tieten of condoom-loze seks. Maar dat hoeft ook niet, zeker niet zolang er nog voldoende moois te vinden is tussen de enkele op auto-pilot geschreven vullers. De balans slaat dus nog door naar de goede kant, maar het is bij lange na niet hun beste.
(78/100 – Spinefarm Records)

LINE-UP

Till Lindemann – Zang
Richard Kruspe – Gitaar
Paul Landers – Gitaar
Olivier Riedel – Basgitaar
Christian Lorenz – Keyboards
Christoph Schneider – Drums

TRACKLIST

01. Armee Der Tristen
02. Zeit
03. Schwarz
04. Giftig
05. Zick Zack
06. OK
07. Meine Tränen
08. Angst
09. Dicke Titten
10. Lügen
11. Adieu