Geoff Tate levert ondanks technische problemen een goed optreden af
Deze zondag staat in het teken van het 30-jarige jubileum van het Queensryche album ‘Empire’. Dit album wordt in zijn geheel ten hore gebracht door Geoff Tate en zijn begeleidingsband bestaande uit gitarist (en tevens schoonzoon en Dave Navarro look-a-like) Kieran Robertson, gitarist Alex Hart, bassist Jack Ross en drummer Daniel Laverde. Als klap op de vuurpijl wordt ook het album ‘Rage For Order’ in zijn totaliteit gespeeld.
Alvorens Geoff Tate en band aan deze mooie klus gaan beginnen mogen er eerst nog twee andere bands het publiek opwarmen. Allereerst betreedt de Australische band Demonhead het podium. Demonhead is niet vies van stevige gitaren en double-bass drumwerk. De mix van Thrash, (Stoner)Rock en Punk is een combinatie die ietwat vreemd maar wel lekker is. Het bevalt ondergetekende en de weinige bezoekers die er op dit vroege tijdstip al zijn in ieder geval uitstekend. Muzikaal sluit het totaal niet aan bij de muziek die Geoff Tate gaat spelen maar een kniesoor die daar op let. De Australiërs hebben met dit prima optreden er weer wat fans bij gewonnen.
Vervolgens is het de beurt aan Sons Of Sounds. Deze Duitse band valt in voor C.O.P. UK die om voor mij onbekende redenen hun optredens moeten cancelen. Wat mij betreft hadden ze deze Duitsers niet hoeven te vragen. De middelmatige van clichés aan elkaar hangende (Power)Metal gecombineerd met een bloed irritante podiumpresentatie van zanger Roman Beselt, die de Bosuil probeert te bespelen alsof hij Bruce Dickinson is die met Iron Maiden op Rock in Rio staat wordt door vrijwel niemand van het publiek gewaardeerd. Als ik dan toch een positief puntje aan moet halen dan gaan de veren in de reet van gitarist Wayne Beselt die met zijn solo’s de middelmatige nummers nog enigszins glans geeft.
Het is duidelijk dat het merendeel van het publiek enkel en alleen voor Geoff Tate komt. Was de Bosuil om 15:30 nog maar schaars gevuld, 2 uur later is de Bosuil goed gevuld met ongeveer 500 man. Om 17:30 start de intro tape en komt de band het podium opgelopen met als laatste Geoff Tate die er zichtbaar zin in heeft. Het eerste gedeelte van dit tweeluik bestaat uit het spelen van Queensryche’s tweede volledige studio album ‘Rage For Order’. Wat mij vooral opvalt is dat ondanks de nummers al ruim 35 jaar oud zijn ze nog steeds overeind blijven staan en totaal niet oubollig klinken. Geoff Tate is deze avond gelukkig goed bij stem. Iets wat toch altijd een vraagteken is aangezien zijn vocale prestaties de laatste jaren nogal van wisselend niveau zijn. Zo goed als Geoff Tate bij stem is, zo slecht is de techniek van de eigen crew deze avond. Er komt deze avond sowieso veel uit een ‘doosje’ en dat is allemaal prima zolang het werkt maar als het zoals op deze avond totaal niet functioneert is het minder mooi. Om de haverklap valt er wat uit. De geluidstechnici hebben het er maar druk mee en rennen praktisch de hele avond over het podium om de schade zoveel mogelijk te beperken.
Was het bij het spelen van ‘Rage For Order’ nog enigszins te beheersen, bij het (na een korte pauze) spelen van ‘Empire’ stapelen de technische problemen zich zodanig op dat Geoff Tate en band een verplichte pauze moeten inlassen. Het is natuurlijk ook lastig spelen als je jezelf en je mede-muzikanten niet hoort. Na deze hinderlijke en tamelijk lange onderbreking komen de heren weer het podium op. Geoff Tate vraagt aan het publiek waar ze gebleven waren voordat ze noodgedwongen moesten stoppen. Ik weet niet of dit een grapje van hem is of dat hij het werkelijk niet meer weet aangezien hij regelmatig zijn i-pad checkt op teksten en/of nummer volgorde. De set wordt in ieder geval hervat met het titelnummer. De rest van het album wordt natuurgetrouw nagespeeld en klinkt zoals het ook 30 jaar geleden op het album klonk.
Tijdens ‘The Thin Line’ pakt Geoff Tate ook de saxofoon erbij waarbij ik eigenlijk stiekem had gehoopt dat ie Candy Dulfer had uitgenodigd als gastmuzikante. ‘Silent Lucidity’ wordt weliswaar goed gespeeld maar de elektrische gitaar klinkt als gevolg van de technische problemen niet echt fijn. Ik had liever gezien dat Geoff Tate dit nummer ‘unplugged’ had gedaan met alleen zijn geweldige stem en akoestische gitaar. Nadat afsluiter ‘Anybody Listening?’ gespeeld is neemt de band afscheid van het enthousiaste publiek wat luidkeels ‘we want moore’ blijft scanderen.
Dit wordt beloont want na een kort moment van het podium af te zijn geweest komen ze nog een keer terug om ‘Last Time In Paris’ en het geweldige ‘Queen Of The Reich’ wat op de debuut EP staat te spelen. Voor mij het absolute hoogtepunt van de avond. Na deze twee toegiften is het dan toch echt gedaan en kunnen we weer naar huis om na te genieten van dit goede optreden met hindernissen (lees : technische problemen).
