Deep Purple scheurt als ware Highway Star door Amsterdam

Drie jaar heeft Nederland er op moeten wachten, maar op maandag 10 oktober 2022 was het dan eindelijk zover: Deep Purple trad op in de Ziggo Dome. Met inmiddels twee nieuwe albums uitgebracht over de laatste jaren, het vertrek van gitarist Steve Morse en de intrede van zijn vervanger Simon McBride was er genoeg voor de liefhebber om naar uit te kijken, maar met een gemiddelde leeftijd ver boven de 70 ook genoeg om je hart vast te houden.

Nog voor de legendarische Britse hardrockers het podium betreden wordt de avond afgetrapt door het Amerikaanse Jefferson Starship. De band achter monsterhit ‘We Built This City’ bracht midden in de pandemie het album ‘Mother Of The Sun’ uit en wijdt deze tour aan de promotie daarvan. Los daarvan speelt de band het op safe, waarbij met name hits worden gespeeld uit het Jefferson Airplane tijdperk, aangevuld met de hits die ze als Starship uitbrachten. De band is in topvorm en weet het publiek moeiteloos mee te krijgen, hoewel het geluid vanaf de vloer wat te wensen overlaat.

Na een korte onderbreking is het dan eindelijk zover, Deep Purple bestierd het podium en knalt er meteen publieksfavoriet ‘Highway Star’ uit. Zanger Ian Gillan ziet er uit alsof hij er zin in heeft, hoewel zijn stem duidelijk nog even op moet warmen. Hij klinkt wat hees, heeft er zichtbaar moeite mee en zingt er zelfs een paar noten flink naast. Het publiek kan het een worst wezen, de voor driekwart gevulde Ziggo Dome brult uit volle borst mee. Gelukkig geeft Gillan zich ook niet gewonnen, en weet zich nog in hetzelfde nummer te herpakken. Zijn stem is niet meer wat het is geweest, maar het volstaat voor de gekozen nummers en door de overgave waarmee hij zingt is dat hem ook snel vergeven.

Ook de heren van Deep Purple spelen het vanavond op safe, op enkele nummers van het album ‘Whoosh!’ en wat klassiekers uit de tijd van Steve Morse na wordt er in de relatief korte set (net geen anderhalf uur) vol ingezet op nummers van hun evergreen album ‘Machine Head’. Gelukkig blijkt dat ook waar het gros van het publiek voor komt, want de zaal is niet te houden bij hits als ‘Smoke On The Water’ en laat zich volledig meesepen met het weergaloos mooie ‘When A Blind Man Cries’, zonder twijfel tevens het hoogtepunt van de avond. Latere nummers als ‘No Need To Shout’ en ‘Nothing At All’ landen wat minder goed, wat helaas wat rumoer op de vloer als gevolg heeft, waarbij mensen toch naar de bar schuifelen en een praatje met elkaar proberen te maken.

De band is verder in optima forma en alle leden krijgen hun moment of fame. Simon McBride weet als jong broekie zijn mannetje te staan tussen de senioren en brengt de nummers met een net wat ruwer, bluesier en ondeugender randje dan Morse. Hij heeft het zelf al eens aangegeven in recente interviews: na zijn intrede bij de band leeft hij zijn jongensdroom. De ritmesectie met oudgedienden Glover en Paice staan wat buiten de spotlights, maar leveren desondanks smaakvolle, harde en energieke ritmes en ook toetsenist Don Airey geniet zichtbaar achter zijn orgel en synths, terwijl hij met ongekende kalmte en subtiele humor de meest complexe en scheurende partijen speelt, en tijdens een solo zelfs de vlooienmars en ’Tuplen Uit Amsterdam’ virtuoos aan elkaar weet te spelen.

Hoewel hun vorige tour in het teken stond van de zogenaamde “long goodbye”, voelt dit optreden van hun huidige ‘Whoosh!’ tour totaal niet aan als een afscheid. Hoewel er geen beloftes werden gemaakt over volgend jaar gaan de verhalen al weer de ronde dat de band hierna weer de studio in duikt om nieuw materiaal op te nemen, en dat zou natuurlijk ook weer moeten worden gepromoot. Dat is zeker geen straf, want de glans van Deep Purple kleurt nog steeds helder en diep paars.