Ryo Okumoto – The Myth Of The Mostrophus

Ad Keepers | 17 October 2022 | CD | No Comments

De naam van de Japanse toetsenist Ryo Okumoto zal bij velen van ons geen belletje doen gaan rinkelen. Toch bestaat er een grote kans dat je iets in je platenkast hebt staan waar hij op meespeelt. Het bekendst is hij als toetsenist van Spock’s Beard waar hij sinds midden jaren 90 deel van uitmaakt. Ook zijn andere band ProgJect is voor de liefhebber van het genre niet onbekend. Verder heeft Okumoto gespeeld op albums van of deel uitgemaakt van live bands van onder andere Eric Clapton, Phil Collins, Barry White en Aretha Franklin. Ook van New Age is hij niet vies. Hij speelt op 3 albums mee van mede-toetsenist en landgenoot Kitaro. Ook is hij te horen op de solo-albums van zijn mede bandleden van Spock’s Beard.

‘The Myth Of Mostrophus’ is Ryo Okumoto’s 3e solo album. Eerder bracht hij ‘Solid Gold’ (met onder andere Steve Lukather) uit in 1980 en ‘Coming Through’ in 2002. Na een periode van 20 jaar brengt hij nu dus ‘The Myth Of The Mostrophus’ uit. Als hij dit werktempo volhoudt kunnen we zijn volgende solo album dus medio 2040 verwachten. Het grote verschil met voorganger ‘Coming Through’ is dat op dit album ook zanger/gitarist Michael Whiteman (I Am The Manic Whale) meeschrijft aan de nummers. Ook zingt hij op 2 van de 6 tracks van het album. De lijst van deelnemende muzikanten is lang en indrukwekkend en wordt gedomineerd door muzikanten die direct of indirect betrokken zijn bij zijn bands Spock’s Beard en ProgJect.

Opener ‘Mirror Mirror’ wordt gezongen door Nick D’Vigrillio. Het nummer verwijst naar een aflevering van de Science Fiction-serie Star Trek waarin Mr.Spock zijn baard laat staan. Vandaar de bandnaam Spock’s Beard. Het zal je niet verbazen dat dit nummer erg klinkt als een Spock’s Beard nummer. Een handicap (of pluspunt, het is maar net hoe je het bekijkt) waar het hele album mee te kampen heeft. Het tweede nummer ‘Turning Point’ wordt gezongen door Michael Sadler (Saga en Ryo’s band ProgJect) en bevalt me een stuk beter. Het drum- intro van Jonathan Mover, ook spelend in ProgJect is complex en boeiend zoals zijn hele ritmische prestatie op dit nummer. ‘Turning Point’ zweeft heen en weer tussen (Prog)Rock, Pop en Jazz met koortjes a la Queen wat een beetje een Rock opera sfeertje creëert.

Vervolgens komen de nummers die ‘nieuwkomer’ Michael Whiteman zingt, ‘The Watchmaker (Time On His Side)’ en ‘Maximum Velocity’. Het is jammer dat Okumoto niet heeft gekozen voor zangers met een wat ander stemgeluid. De stemmen van Michael Whiteman, Ted Leonard en Nick D’Virgilio lijken namelijk vrij veel op elkaar en dragen niet echt bij tot afwisseling. ‘The Watchmaker (Time On His Side)’ is ook al uitgebracht als single en doet erg denken aan jaren 70 Prog. De naam Genesis komt op in mijn gedachten. Tekstueel gaat het over een horlogemaker wiens werk zo precies is dat hij de tijd kan beheersen en controleren. Zo ingewikkeld en metaforisch als de tekst van dit nummer is zo ‘eenvoudig’ is de muziek van dit nummer, een goede keuze om juist dit nummer op single uit te brengen.

‘Maximum Velocity’ is een stuk steviger. Na een rustig gezongen en gespeeld akoestisch intro slaat het om in een stevige mid-tempo rocker waarbij gitarist Steve Hackett alle ruimte krijgt. Ook Marc Bonilla heeft een groot aandeel met zijn stevige ritmegitaarpartijen en het akoestische gitaarintro. Steve Hackett vecht mooie duels uit met Ryo Okumoto. Tekstueel gaat dit nummer over ruimte reizen en raketlanceringen. Misschien dat de NASA dit nummer kan gebruiken als ze ooit een promofilmpje gaan maken. Vervolgens komt (de min of meer verplichte) ballad ‘Chrysalis’. Het nummer gaat over eenzaamheid en isolatie. Het is mij allemaal wat te zoetsappig met de koortjes en strijkers. Het baswerk van Living Colour bassist Doug Wimbish en de mooie Beatlesque gezongen melodieën maken dat ‘Chrysalis’ toch de moeite van het aanhoren waard is.

Als afsluiter krijgen we dan het ruim 20 minuten tellende titelnummer ‘The Myth Of The Mostrophus’. Ook dit nummer klinkt erg als Spock’s Beard en heeft zo zijn momenten, al hangt het wel erg als los zand aan elkaar. Het luistert niet als een echte compositie weg maar meer als (goede) muzikale ideeën die aan elkaar geplakt zijn. Beste nummers ‘Turning Point’ en ‘Maximum Velocity’. Mindere nummers (maar zeker niet slecht) de ballad ‘Chrysalis’ en het (te) lange titelnummer. Op de Japanse editie staan nog 2 bonusnummers, te weten ‘Waiting To Be Born’ en ‘Sonny’ die ongetwijfeld gaan over Okumoto’s recent geboren zoon. Hoe het muzikaal klinkt kan ik niet vertellen aangezien ik de Europese versie van ‘The Myth Of The Mostrophus’ heb gehoord. Ik kan dit album aanbevelen aan alle Spock’s Beard fans die inmiddels ook al weer ruim 4 jaar zitten te wachten op een nieuw album en verder iedereen die van goede afwisselende Prog Rock houdt (82/100) (Inside Out Records)