Pop Punk’s Not Dead in Tilburg

De show begint met het Britse Cassyette, de Engelse singer-songwriter (echte naam Cassy Brooking); deze Nu Metal, Pop Provocateur en Electro-PopPrincess heeft de eer om als eerste de zaal op te warmen, voordat de bands Simple Plan en Sum 41 beginnen. Ze krijgt een half uurtje de tijd om te laten zien wat ze in huis heeft en daar maakt ze goed gebruik van. Ze speelt voornamelijk nummers van haar laatste album Devil Land, waaronder het veel beluisterde ‘Dear Goth’ en ‘Petrichor’. Om het publiek op te warmen krijgt ze het zelfs voor elkaar om een kleine cirkelpit te vormen, voordat het echte vuurwerk begint.

Na een klein half uurtje af- en opbouwen, betreedt het Canadese Simple Plan de stage, onder begeleiding van de klanken uit John Williams’ ‘Star Wars Main Theme’. Zodra de volledige band op het podium staat beginnen ze hun set met ‘I’d do anything’, ‘Shut up!’, ‘Jump’ en ‘Jet Lag’. Tijdens deze nummers zit de sfeer er al direct in en wordt duidelijk dat deze band zeer welkom is in Nederland. Zonder problemen worden de meeste nummers vanaf de eerste noot meegezongen, zeker zodra ‘Welcome to my life’ voorbij komt.

Zoals zanger Pierre Bouvier ook al aangeeft, tijdens de vele interacties met het publiek, is het meer dan 20 jaar geleden dat hun eerste album uitkwam. Na een kleine vragenronde met het publiek komt de zanger er achter dat er een aantal personen in de zaal zijn die jonger zijn dan hun eerste album.

Nadat het publiek lekker los kan gaan met enorme beach ballen op het nummer ‘Summer Paradise’ vindt de band dat het tijd wordt voor een feestje. Vrijwel direct nadat de eerste noten van hun 90’s/Zeroes medley van ‘All-Star’ (Smashmouth), ‘Sk8er Boi’ (Avril Lavigne) en ‘Mr. Brightside’ (The Killers) is het publiek niet meer te houden tot de set voorbij is. De band verlaat de stage pas nadat drummer Chuck Comeau het publiek bedankt, maar niet voordat hij een stage dive maakt met de nodige komedie, die corona gerelateerd is, met een witte overall en gasmasker.

Na weer een klein half uurtje af- en opbouwen, met de nodige 90s en zeroes hits uit de speakers, is het lekker druk in de zaal en op het balkon. De meesten verzamelen zich rondom de bar om nog een laatste ronde te halen, voordat de hoofdact van vanavond begint. Niemand minder dan Sum 41 is weer terug in Nederland!

Zodra de lichten dimmen begint de show met de muziek van het Australische AC\DC’s ‘TNT’, toonaangevend voor de explosiviteit die de band ons het aankomende anderhalf uur voor gaat schotelen.

Nadat het welbekende ‘Introduction to Destruction’ geklonken heeft, breekt de hel los in de zaal met al direct een enorme moshpit en de eerste crowdsurfer wordt er al uitgepikt om de zaal te verlaten. Ongeacht de 2 enorme borden links en rechts van het podium blijven de cirkelpits, moshpits en crowdsurfers een aanhoudend beeld van de avond.

Deze tour van Sum 41 staat dan ook in beeld van hun eerste twee success albums All Killer, No Filler uit 2001 en Does this look infected? uit 2002. ‘Motivation’, ‘The Hell Song’, ‘Over My Head (Better Off Dead)’ en ‘We’re All To Blame’ zijn dan ook directe meezingers en de hele zaal ziet er uit als één springende, dansende en moshende menigte.

Na ‘Summer’ en ‘Fake My Own Death’ is het tijd voor de eerste punk-ballade ‘War’ gevolgd door de medley van ‘My Direction’ / ‘No Brains’ / ‘Rhythms’ / ‘All Messed Up’, om daarna ‘Underclass Hero’ en de wat langzamere nummers ‘Walking Disaster’ en ‘With Me’ in te zetten.

Zodra er dan ook nog eens gitzwarte ballonen het publiek in gegooid worden is de zanger niet meer te houden en de ene na de andere ballon wordt “neergestoken” door de zanger zijn microfoon.

Deryck Whibley (Zang, Gitaar), Dave Baksh (Gitaar), Jason McCaslin (Bas), Tom Thacker (Gitaar) en Frank Zummo (Drums) geven vocaal en fysiek de hele avond aan hoe trots ze zijn op wat ze bereikt hebben en kunnen het publiek, hun familie, niet genoeg bedanken voor alle jaren dat de fans achter de
band gestaan hebben in de goede en de slechte tijden.

Met ‘In To Deep’ en ‘Makes No Difference’ gaat de band weer een tandje harder en het publiek gaat vrolijk met de band mee. De pits worden groter, het meezingen gebeurt nog harder en dat merkt de band en geven voor het laatste stukje nog even gas. Voordat ze aan ‘Pieces’ beginnen laat Deryck nog even zijn gitaar skills zien door snippets van ‘Smoke On The Water’ (Deep Purple) en ‘Seven Nation Army’ (White Stripes) te spelen.

Het volgende nummer bezorgt een hoop verwarde gezichten, deze noten klinken wel bekend, maar niet van een Sum 41 nummer? Het blijkt de cover van ‘We Will Rock You’ (Queen) te zijn, maar volledig in Sum 41 stijl, inclusief een zit en staan Moshpit. Nadat het publiek is bijgekomen na dit punktastische feestje, begint de band al aan hun laatste twee nummers van vanavond, ‘Still Waiting’ en ‘Hooch’. Daarna wordt er eigenlijk niet heel uitgebreid afscheid genomen om redelijk snel het podium te verlaten.

Vanuit de zaal klinken her en der verontwaardigde klanken omdat ‘No Reason’, ‘Mr. Amsterdam’ en ‘Fat Lip’ nog niet zijn voorbij gekomen, maar zoals verwacht komen die nummers als toegift nog even langs om nog even de laatste energie uit de zaal te persen en met succes. Zodra ‘Fat Lip’ voorbij komt is het publiek niet meer te houden, zingen, dansen, springen, moshen, bier gooien, crowdsurfen, confetti, cryo en pyro. Alles, maar dan ook echt vrijwel alles wat bij een beetje punk/rock concert hoort, komt nog
even voorbij in de laatste paar nummers. Met het einde van het nummer gaan de grote lichten aan en bedankt de band nu echt hun familie/publiek en stroomt de zaal grotendeels leeg.

Zo’n 10 minuten nadat de band het podium verlaten heeft verschijnt Deryck nog een keer op het podium om een akoestische versie van ‘Catching Fire’ te spelen. Na dit nummer neemt Deryck afscheid en zegt tot de volgende keer, bedankt het publiek nogmaals en vertelt ons “Drive safe and see you next time!”

Foto’s (c) Megan Keijzer