The Cult – Under the Midnight Sun

De Engelse band van duo zanger Ian Astbury en gitarist Billy Duffy is al sinds 1984 bezig. Weliswaar in wisselende samenstellingen, maar het bovengenoemde duo is de constante factor. En met deze ‘Under the Midnight Sun’ is onlangs hun elfde, jawel, pàs hun elfde (!) studioalbum uitgekomen. Okee, er is ook een vracht aan live- en best of platen verschenen, maar in 38 jaar tijd is de muzikale opbrengst eigenlijk vrij mager, ook al stond de band af en toe op non-actief. Dit is de opvolger van het prima ‘Hidden City’ uit 2016.

Een aanloop van zes jaar levert slechts 35 minuten aan muziek op, verdeeld over acht nummers. Kort maar krachtig? Mwah, hij draait lekker weg, maar ik schaar deze toch niet tussen hun beste albums zoals ‘Sonic Temple’ of ‘Ceremony’. Maar een redelijke ‘Cult’ is nog altijd beter dan wat menig band op de markt gooit en het is sowieso prijzenswaardig dat de band niet op zijn roem van weleer wenst te teren en met een nieuwe plaat onder de arm de tourbus instapt straks.

Opener ‘Mirror’ knalt er best lekker in eigenlijk, met Duffy’s herkenbare riff en sologitaartje dat het hele nummer en de zeer kenmerkende, doch iets lager zingende Asbury. Met ‘A Cut Inside’ wordt het gelukkig wat zwaarder van toon en heeft de percussie van John Tempesta een aardige rol. Het refrein hakt er ook fijn in, al klinken de drums wat dof helaas. Op ‘Vendetta X’ voert de bas van Grant Fitzpatrick de hoofdrol, maar het is verder een wat zeurderig nummer.

Dan hoor ik liever ‘Give Me Mercy’. Ook Cult-volgens-het-boekje, zeker qua opbouw, maar het poppy nummer beklijft wel. Het navolgende ‘Outer Heaven’ begint met strings, waarna het traag opbouwt naar een nogal zwaar aangezette song. Met een goed refrein was dit een uitschieter geweest. Dat is de lange half akoestische ballad ‘Knife Through Butterfly Heart’ wel. Hierin laat Asbury zich op zijn breekbaarst horen en de song heeft een mooi bombastische tweede deel, met een lange, doch niet al te boeiende solo van Duffy. Jammer van die fade-out alleen. Het opzwepende ‘Impermanence’ is weer geen hoogvlieger. Maar het titelnummer ‘Under The Midnight Sun’ sluit het album gelukkig mooi af. Wederom een orkestrale ballad, maar prachtig van opbouw en vol dramatiek. Eind goed, al goed.

Het is een typisch ‘okee album’ geworden, maar na al die coronatijd had ik er compositorisch toch wat meer van verwacht. Oftewel, zowel kwalitatief als kwantitatief had er meer ingezeten. Ook de productie van een zekere Tom Dalgety had sprankelender gekund. Maar hij misstaat in geen enkele platenkast of The Cult-verzameling. Een ruime voldoende, daar waren we vroeger op school hartstikke blij mee!
(77/100 – Round Hill Records)

Lineup

Ian Astbury – lead vocals
Billy Duffy – lead and rhythm guitars
John Tempesta – drums/ percussion
Grant Fitzpatrick – bass
Damon Fox – keyboards/ rhythm guitar

Tracklist

1. Mirror
2. A Cut Inside
3. Vendetta X
4. Give Me Mercy
5. Outer Heaven
6. Knife Through Butterfly Heart
7. Impermanence
8. Under The Midnight Sun