Sammy Hagar and the Circle – Crazy Times

Jeroen Schortemeijer | 6 November 2022 | CD | No Comments

Er zijn van die mensen waar je serieus jaloers op kan zijn, zoals de levensgenieter Sammy Hagar. Behept met een bovengemiddelde positieve instelling, enorm veel muzikaal talent, geld en nog altijd een dijk van een stem. En dat terwijl hij al dik tien jaar pensioengerechtigd is. Voor de knaken hoeft hij het al lang niet meer te doen sinds hij in 2007 zijn aandeel in zijn tequilamerk Cabo Wabo verkocht voor tachtig miljoen dollar. Tel daar zijn Van Halen hits bij op en je komt op een vermogen van zo’n 150 miljoen. Gelukkig heeft hij nog genoeg hobby’s, waar The Circle er één van is en dit gloednieuwe album het resultaat van ongetwijfeld een hoop lol in de studio.

Zijn Circle-vriendjes Michael Anthony (bas en achtergrondzang), Vic Johnson (gitaar) en Jason Bonham (drums) stonden hem weer bij, Het is een fijn plaatje geworden. Geen Chickenfoot-niveau en kwalitatief al helemaal geen Van Halen, maar toch beter dan zijn laatste wat inspiratieloze soloplaten. De ongecompliceerde rock is geknipt voor de Amerikaanse snelwegen, of voor bij ons in de file natuurlijk. Sammy klinkt nog als de rots in de branding, Jason doet zijn achternaam eer aan en Anthony bast prima èn zingt die belangrijke tweede stem. Alleen heb ik weinig met het wat kleurloze gitaarspel van Johnson. Wat had ik daar graag een Schon of Satriani gehoord (waar Hagar beiden in het verleden mee samen heeft gewerkt). Tekstueel is het deze keer wat minder ‘party-time’ en vaak nogal melancholisch. Zo heeft Sammy het over zijn eindige leven, de teloorgang van de aarde en blikt hij terug op zijn carrière. Niemand is onsterfelijk tenslotte.

Helaas is niet alles goud wat er blinkt. Om met de vullers en relatieve missers te beginnen: ‘Pump it Up’ is een mij iets te simpel en wat eentonig feestnummer. Het eh, funky ‘Funkie Feng Sui’ heeft geen lekkere flow en komt wat rommelig over. En tot slot pakt ‘Feed Your Head’ me niet, mede vanwege de saaie zangmelodie en het matige refrein. Producer Dave Cobb (o.a. Rival Sons) geeft de plaat overigens wel een lekkere live-feel mee.

Maar de resterende acht songs (‘Father Time’ staat er twee keer op) zijn goed tot prima. De introverte akoestische introsong had van mij nog drie minuten door mogen gaan, maar is een lekkere opmaat voor de trage beuker ‘Slow Drain’ met zijn heerlijke bluesy sfeer. In de mooie ballad ‘Be Still’ mijmert Hagar wat over zijn hobby’s en horen we wat country-invloeden. Na het niet al te opvallende, maar lekker in het gehoor liggende ‘You Get What You Pay’, komt de prima opgebouwde titelsong fijn binnen. Samen met zijn Van Halen-maatje dubbelt hij de zanglijnen en Bonham roffelt er swingend op los.

Het venijn zit in de staart. Het rustige en gevoelige ‘Father Time’ doet aan Springsteen denken, al lopen de zanglijnen in het eerste couplet niet helemaal lekker. Maar het refrein is erg mooi. Dat vond Hagar blijkbaar ook, want de nòg mooiere akoestische versie sluit de plaat ook af. Maar eerst horen we nog de voortslepende vrij heavy ‘Childhood’s End’ welke in de prachtige laatste anderhalve minuut nog omkeert. Mooi! De catchy en melodieuze knipoog naar ‘5150’, hier ‘2120’ genaamd is een andere uitschieter. De song heeft een goeie flow en dito refrein en sluit de plaat af in stijl. Zo’n nummer hebben we lang niet gehoord van Hagar.

Kortom, op wat zwakke broeders na is dit gewoon een prima album. Wat zou het fijn zijn als Sammy nog één keer in Europa tourt. Met zijn setlist vol Montrose-, solo- en Van Halen hits zou het een hoogtepunt op menig festival zijn. “Still living this dream, it ain’t over yet” zingt hij in ‘Father Time’. Als er dan toch nog muziek in het vat zit, dan zou een nieuw album van Chickenfoot zeer welkom zijn. Maar met deze ‘Crazy Times’ kunnen we wel even vooruit. (80/100 – Universal Music)