Disturbed – Divisive

De Amerikaanse metal formatie Disturbed brak in de begin jaren 2000 door met het inmiddels iconische stukje zang van David Draiman. Iets wat nog altijd in een behoorlijk aantal nummers van de band in verschillende gedaantes terug blijft komen. Het vorige album ‘Evolution’ bracht ook een evolutie in het geluid van de band. Op dat album stonden behoorlijk wat, voor hun doen, rustigere tracks. Iets waar de meningen sterk over verdeeld waren destijds. Ondergetekende vond het juist een zeer sterk album, mede door die variatie tussen heavy en rust en het eens wat anders horen. Met dit nieuwe ‘Divisive’ keert de band weer terug naar die zeer herkenbare sound.

Vertrouwd geluid dus van een band die zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft. Toch moet ik melden dat dit niet per se een goed teken is deze keer. Ik schuif niet onder stoelen of banken dat Disturbed een band is die tot mijn favorieten behoord na de 00’s. Dit nieuwe ‘Divisive’ stelt enigszins teleur. Voor de tegenhangers van ‘Evolution’ heb ik wel goed nieuws. Dit nieuwe album bevat slechts één semi ballad. Hierop vinden we ook een gast artiest. Ook eentje van formaat en die verassend genoeg uitstekend matched. Ann Wilson van Heart is te horen op ‘Don’t Tell Me’. In het rustige begin lijkt er wat autotune aanwezig, maar wanneer de power erin komt, mixt de stem van Wilson goed met de heavy Disturbed sound.  Draiman’s vocals zijn zoals altijd nog uitermate sterk. Daar zal het niet snel aan liggen.

Nee wat bij dit album tekort komt is de kracht van de lyrics. Disturbed is niet vies van politiek kritische songs en ook hier zijn ze volop te vinden alleen blijft het allemaal wel erg netjes. Er is vast wel wat te bedenken wat krachtiger is dan een ‘Bad Man’.  Er is op dit album maar weinig te horen wat we nog niet eerder hebben gehoord. Meng dat samen met de minder sterke teksten dan voorheen en dat maakt dat we hier een beduidend minder plaat van Disturbed hebben. Met vier jaar tussen deze en de voorganger hadden we toch op wat sterkers gehoopt.

Hiermee wil ik absoluut niet zeggen dat het een slecht album is. De gitaarriffs zijn wel goed, vertegenwoordigd, bijvoorbeeld ‘Take Back Your Life’ en ook de solo’s zijn lekker aanwezig. Muzikaal/vocaal is het allemaal prima, maar toch mist ‘Divisive’ iets. ‘Unstoppable’ is wellicht de beste track. Voor de rest blijft er na een paar beurten niet echt heel veel hangen zoals dat bij andere albums wel het geval was. (64/100) (Reprise Records)