Robin McAuley – Alive 

Een krappe anderhalf jaar na zijn vorige soloalbum heeft muziekfabriek Frontiers de heer McAuley wederom zover gekregen de opvolger in te zingen. Het motto van het Italiaanse label is tenslotte ‘kwantiteit boven kwaliteit’. Oftewel, zet wat lokale broodmuzikanten aan het werk om een album bij elkaar te pennen èn in te spelen, laat een bekende zanger dit inzingen en pleur het zo snel mogelijk op de markt. De ondersteunende tour ter promotie blijft vrijwel altijd achterwege. De videoclips moeten het doen. Tsja, die werkwijze levert tot nu toe veel kaf onder het koren op, maar blijkbaar ook voldoende euro’s voor het label èn de deelnemende muzikanten. Het gros van de Frontier-releases klinkt best aardig, doch zelden scoort het hoger dan een zeventje. De echte passie en originaliteit ontbreken door de werkwijze meestal.

Zo ook weer op deze ‘Alive’. Song- en speltechnisch valt er niet veel op aan te merken. Alle melodieuze rockvakjes worden netjes aangevinkt. En spelen kunnen die Italianen wel! Echter voegt het ook weer helemaal niets toe aan het tegenwoordig toch al zo creatief- en inspiratieloze genre. Waar is de tijd dat een Bad English, Honeymoon Suite, Damn Yankees of House of Lords echte top AOR-albums uitbrachten en verrasten met een eigen geluid en songs die je nu nog meezingt. Vroeger was niet alles beter, maar in de melodieuze rockwereld wel… Maar genoeg gezeurd, we moeten het doen met deze nieuwe van Robin McAuley.

De 69-jarige Ierse, maar tegenwoordig in Amerika woonachtige zanger kunnen we vooral kennen van zijn samenwerking met Michael Schenker of van de Frontiers ‘supergroep’ Black Swan, waarin hij is gekoppeld aan Jeff Pilson en Reb Beach. Muzikaal ligt dit soloalbum in het verlengde van Black Swan: stevige, maar altijd melodieuze rock. De begeleidingsband is hetzelfde gebleven: met onder andere de prima gitarist Andrea Seveso en natuurlijk de niet te vermijden Alessandro Del Vecchio op bas en keyboards. En naast songschrijver produceerde Del Vecchio ook weer.

Tsja, en dan de muziek. Robin zingt nog altijd meer dan prima. Zijn hoge, wat schorre stem is uit duizenden herkenbaar. De songs zijn dat niet. Over het geheel vallen de nummers net wat steviger uit dan op de voorganger ‘Standing on the Edge’. We komen wat snelle rockers tegen, zoals de meezing-opener ‘Alive’, waar drummer Nicholas Papapicco lekker om zich heen slaat, de melodieuzere ‘Bless me Father’ of het iets relaxtere ‘Feel Like Hell’, waar gitarist Seveso fijn van leer trekt.

In de categorie zwijmelballads scoort zowaar alleen ‘Can’t Go On’ en wel in de beste mierzoete Scorpions-traditie. Wel zijn er wat nummers die een iets meer ingetogen karakter hebben, zoals het vlotte ‘My Only Son’ of het half akoestische ‘When The Time Has Come’. Maar in de overige nummers is het inwisselbare midtempo AOR wat de klok slaat. Altijd voorzien van fijn snarenwerk, herkenbare refreintjes en nul originele invalshoeken. We hebben het allemaal al eens eerder gehoord. En beter.

Nee, deze ‘Alive’, die ook nog eens van een lelijke hoes is voorzien, voegt niets toe aan wat iedere doorgewinterde melodieuze rockfan al in zijn kast heeft staan. Misschien kan McAuley zich beter gaan richten op een echte band in plaats van zijn stem te lenen aan deze lopende band Ikea-rock. Alleen voor de verstokte McAuley fans dus, deze ‘Alive’. (68/100 – Frontiers)

TRACKLIST

1. Alive
2. Dead As A Bone
3. Bless Me Father
4. Feel Like Hell
5. Can’t Go On
6. The Endless Mile
7. Fading Away
8. My Only Son
9. When The Time Has Come
10. Stronger Than Before
11. Who I Am

LINE-UP

Robin McAuley – vocals
Andrea Seveso – guitars
Alessandro Del Vecchio – bass, keyboards, backing vocals
Nicholas Papapicco – drums