Crimson River – Here’s to the end…again

Ronald van Bruggen | 1 April 2023 | CD | No Comments

Noord-Brabant, Eindhoven om precies te zijn, de bakermat van heavy metal in Nederland, of niet? Eind jaren ’70 ontspruit daar in ieder geval het blad Aardschok, uiteraard bij elke metalliefhebber bekend. Ook uit Eindhoven ontspruit Crimson River. Volgens hun bio zijn ze sterk beïnvloed door de NWOBHM, de 10-snarige B.C. Rich geeft ze een jaren ’70-vibe, shredding a la Paul Gilbert en Yngwie Malmsteen completeren het plaatje. In 2011 gestart, er wordt geregeld een single uitgebracht en in 2019 een EP, welke door meerdere NL-e-zines opgemerkt wordt; ondergetekende was ook erg te spreken over een beluisterd nummer. Daarna wordt het echter stil, maar nu verschijnt dan het debuut-album. Een album dat verschijnt in een on-alledaagse hoes voor een heavy metalband.

Gestart wordt met het titelnummer, flink uptempo in de coupletten, midtempo in de refreinen, heerlijke gitaarriff, goede break met fraaie melodieuze gitaarsolo, een prima start. ‘We are the knights’ vervolgt heerlijk pompend, zowel gitaar als bas, met een soort bezwerend ritme, de gitaarsolo is geweldig. De zang moet je wellicht aan wennen, heeft iets weg van Dave Mustaine. ‘Armada’ tapt uit een ander vaatje met haar midtempo en meer gedragen ritme, de zang klinkt ook anders, waarschijnlijk door de bassist gezongen (?), meerdere goede breaks, prominent en heerlijk baswerk en alweer een geweldige en ook lange gitaarsolo. Mocht je qua stijl een vergelijking willen, denk dan aan de latere Metallica en Megadeth met een zware scheut NWBOHM. De verschillende muzikale achtergronden van de muzikanten zorgen voor een geheel eigen stijl en geluid. ‘Requiem’ heeft een prachtig en bijna emotioneel akoestisch begin en gelijk erop volgend een gevoelige gitaarsolo met op het einde een erg lekker uptempo stuk. Ook het instrumentale ‘Katyusha’ heeft een heerlijke opening met een excellerende bas en gitaar, lead-gitarist Kris van Rens moet wel op het conservatorium gezeten hebben en groot fan van klassieke muziek zijn. Het midtempo ‘Native’ heeft een stoner-vibe en klinkt daarmee anders dan de andere nummers. Het afsluitende ‘The wild’ is qua gitaarwerk het voorbeeld van het latere Metallica met tussendoor heerlijke forse korte tempo-versnellingen om toe te werken naar alweer een fantastische gitaarsolo.

De productie is heerlijk open, het album lijkt wel in 1 take opgenomen en heeft daardoor een zeker live-gevoel over zich, niet glad gestreken en dicht geplamuurd en alle instrumenten komen goed tot hun recht. Ik mag wel stellen, dat ik in toenemende mate almaar meer onder de indruk raak van dit fantastische debuut. Indien je van moderne oldschool heavy metal met een vleugje thrash houdt met een geheel eigen gezicht, dan is Crimson River een absolute aanrader, sterker nog, keiharde verplichte kost. Dit album gaat op zeker heel hoog in mijn top 10 van 2023 komen. Hopelijk lukt het de heren om grotere bekendheid te verkrijgen en ook wat live-optredens in den lande te krijgen, want deze grote klasse wil ik ook wel graag een keer live aanschouwen.